maandag 28 september 2009
zondag 27 september 2009
trouwfeest, freetzakskes of niet?
freetzakje aan het dessertbuffet
het gelukkige paar
freetzakje met bananenbrood
Vrijdagnamiddag zijn de zusjes en de kindjes van Richard langs geweest om zich door ons te laten verwennen met een drankje en wat chips terwijl ze een filmpje keken op de computer. Het was schattig om te zien hoe ze hier in op gingen. We hebben afgesproken dat we ze volgende keer leren badmintonnen. Na hun bezoek hebben we volgens de tips van de kokkinen van Sitima ons eerste bananenbrood gebakken. Het is gelukt!
Gisteren zijn we naar het trouwfeest geweest. De familie van de bruid en bruidegom kwamen net aan toen wij bij de kerk waren, ze zaten met zijn allen te zingen in de bak van een pick-up truck. Iedereen mocht binnen plaats nemen op een stoel. Vooraan in het kerkje stonden een zetel en wat stoelen met zicht op de genodigden. Deze plaatsen waren bestemd voor het huwelijkspaar, de bruidmeisjes en de ouders. Toen het koppel aan de kerk kwam reden ze met de auto luid toeterend voorbij en liepen de meeste mensen naar buiten om achter de auto te dansen. De auto passeerde zo enkele keren. Iets later kwam iedereen terug naar binnen zodat de trouwers hun intrede konden maken. Ze werden al dansend voorgegaan door bruidsmeisjes/jongens en hun ouders. Nadat ze plaats hadden genomen riep een man vanalles door een micro. De bedoeling van heel het gebeuren was dat de genodigden hun geld al dansend naar voren zouden brengen. In tegenstelling tot onze cultuur, waar er niet gepraat wordt over het bedrag dat je geeft, werd er hier met geld gezwaaid en uitgeroepen hoeveel er al bijeen was gehaald. De mensen wisselden hun geld in tegen kleinere briefjes zodat ze zo veel mogelijk naar voor zouden kunnen gaan. Sommige mensen stonden wel vijf minuten voor het bakje te dansen en gaven een hele show voor ze hun geld gaven. Wij moesten ons geld natuurlijk ook in zo een bakje gedeponeerd krijgen. Ik zag het niet echt zitten om zelf een hele show te geven maar als blanke kan je natuurlijk niet ongemerkt snel wat geld in de bakjes gaan leggen daarom zwierden we wat met onze heupen en legden vliegensvlug het geld in het bakje. De mensen vonden het geweldig om al dansend hun geld naar voor te brengen en de man aan de micro spoorde iedereen geregeld aan om meer te brengen. Diegene die konden gaven hier gehoor aan. Na een viertal uren was iedereen zijn geld op, wat dan ook het einde van het feest betekende. Het was een hele beleving. Na het feest besloten Hanne en ik via een binnenweg terug naar het huisje te wandelen. Voor ik het wist zat ik vast in 1 of ander patattenveld en lag ik bijna met mijn gezicht in het zand (en dit alles in mijn nieuw kleedje). Hanne had een veilige pad genomen, ik dacht dat het patattenveld sneller zou zijn. Eenmaal in het veld was ik (weer) te koppig om uit het veld te komen en had hier nadien natuurlijk (weer) spijt van. Toen ik er eindelijk uitraakte stond Hanne me op te wachten om onze favoriete berg te voet te beklimmen. Om op de weg van de berg te geraken moesten we over een goot springen. Natuurlijk schoof ik hier uit en lag ik bijna op straat. Zowel Hanne als de voorbijgangers vonden dit grappig genoeg om me hard op uit te lachen. Dorstig, vuil en een tikkeltje beschaamd besloot ik dan maar om zo snel mogelijk de berg op te klefferen om in het huisje veilig in de zetel te gaan zitten. (Hier ben ik niet uitgevallen maar wel door een tiental muggen geattaqeerd)
Vandaag zijn we nog eens naar kuchawe gewandeld. We waren sneller boven als vorige week en het heeft ons minder moeite gekost. Nadat we aan de plaatselijke kraampjes wat onderhandelden over de prijs van de verschillende spullen en Hanne een armband en pen kocht wandelden we door naar Kuchawe zodat we konden deelnemen aan het buffet. Toen we net binnenkwamen kwam er een zwarte man tegen ons praatten. Ik dacht dat het iemand van Malawië was en besloot om vriendelijk te knikken maar om hem voor de rest te negeren aangezien we net tien kilometer berg op hadden gewandeld en we heel vaak worden aangesproken door Malawiërs, vaak met de bedoeling om een langere vriendschap op te bouwen of iets te verkopen. Eenmaal aan tafel zagen we dat de man ook op het terras zat. Niet veel later stond hij aan onze tafel om zichzelf en zijn vrienden voor te stellen. Blijkbaar was hij van Amerika ( Hollywood) en de andere twee van Zweden en Polen. Het waren modellen die een fotoshoot kwamen doen voor een of andere magazine. (Ik denk dat zijn ego toch wel een klein beetje een bluts had gekregen door het feit dat hij werd genegeerd). Al bij al waren het vriendelijke jongens die het tof vonden dat we vrijwilligerswerk deden. Ze hadden ons de berg zien opwandelen terwijl ze ons met de auto passeerden en waren er vrij zeker van dat we niet zouden aankomen voor de volgende dag.
Tijdens het gesprek konden Hanne en ik echter aan niks anders denken dan aan het feit dat het buffet al open was en we niet konden aanschuiven voor ze zouden vertrekken. Toen ze eenmaal recht stonden was het eerste dat Hanne zei: "Eindelijk, nu kunnen we gaan aanschuiven!" Ik kon hier alleen maar mee instemmen. We zijn dan ook nog maar eens tot de conclusie gekomen dat we gewoon twee freetzakskes zijn waarbij de beleefdheid ver te zoeken is als we kunnen aanschuiven aan een buffet:)
Na een rijk gevuld weekend duiken we morgen terug in de harde realiteit van Malawi. Toch vind ik dit zeker zo fijn. De vriendelijkheid van de dorpelingen, het zotteke uithangen met de kindjes, ... Ik zou het nog niet willen inruilen voor tien buffetten :)
We hebben met de leerkrachten afgesproken dat we deze week elke dag een klas een halfuurtje apart zullen nemen om nieuwe spelletjes aan te leren. Aangezien spelletjes spelen nu net één van mijn favoriete bezigheden is kijk ik er al naar uit!!
groetjes,
Veerle
woensdag 23 september 2009
enkele persoonlijkheden van Sitima
Nu we een aantal weken in Malawi zijn beginnen we de mensen meer en meer te kennen. Om de verschillende persoonlijkheden in het project toch een beetje een gezicht te geven wil ik nu enkelen van hen voorstellen aan jullie.
Sam
Sam is een leerkracht die tov de rest van de leerkrachten uitblinkt in Engels en momenteel alleen staat bij het oudste klasje omdat zijn collega zwanger is. Sam is een gedreven persoontje en wil graag dat alles goed geregeld is. Zo had hij bijvoorbeeld maandagmorgen om 6.10u al vier keren proberen te bellen om door te geven dat de chauffeur van de jokergroep hen niet had kunnen ophalen owv een defect aan zijn busje. Sam belde om te vragen of we zijn excuses nog eens aan Catherine konden sturen ook al was ze al lang op de hoogte. Voor ons was het heel raar dat hij zo vroeg zo vaak had proberen te bellen enkel en alleen om dit te vragen. (en op dat ogenblik ook niet al te best voor mijn humeur) Wanneer ik hem nadien dan voorstel om in de toekomst wat later te bellen als het niet om dringende zaken gaat vindt hij dit geen enkel probleem. In het begin wisten we niet goed wat we van hem moesten denken aangezien hij nogal vaak belde voor "naar onze mening" kleine dingetjes. Nu heb ik de indruk dat hij gewoon echt zijn best wil doen. We merken nog wel heel wat cultuurverschillen als we met hem praten maar momenteel kunnen we de humor hier van zien terwijl we eerst niet goed wisten wat Sam juist van zin was. Sam geeft ook voetbaltraining aan de meisjes.
Berta
Berta is een leerkracht van de kleinere klasjes. Zij is net ziek geweest. Ze gaat heel goed met de kindjes om. Haar neefje (little Johan) heeft in het ziekenhuis gelegen. Hij is ongeveer een jaar. Berta heeft hem een aantal keren meegebracht naar school. Maar omdat hij nog steeds ziek is heeft ze hem terug thuis gelaten. Berta lijkt een hele lieve warme vrouw die met de nodige toewijding voor haar neefje zorgt.
de moeder van Alexander (een leerkracht).
de moeder van Alexander (een leerkracht).
Zij staat in de keuken en is secretaresse van de CBO. Als er een ceremonie wordt gegeven kleedt ze zich helemaal op en staat ze volop te dansen. Ze is dol op foto's en vraagt veel aan ons om onze camera nog eens boven te halen. Terwijl al de vrouwen zich in het zweet werken slaagt zij er toch telkens in om met een stralende glimlach recht in de lens te kijken, best grappig.
Beatrice
Beatrice
Beatrice staat in de keuken en heeft toch al een zekere leeftijd. Als ze over de speelplaats loopt merk je dat ze met veel respect wordt bejegend. Ik vermoed dat dit komt door haar leeftijd en het feit dat ze in de keuken staat. Eten is heel belangrijk hier. Beatrice praat geen Engels maar probeert aan de hand van gebaren de dingen duidelijk te maken. Ze is heel vriendelijk. Vorige week hoestte ze. Toen ik gisteren naar de keuken ging maakte ze me duidelijk dat ze zich ziek voelde. Hanne en ik hadden dit al een aantal dagen in de gaten en zagen haar met sprongen achteruit gaan. Ik vroeg haar of ze naar een dokter kon. Door de taalbarrière was het heel moeilijk om me duidelijk te maken. Ik vertelde haar dat Mieke in september terug zou komen en dat we dan eventueel iets konden doen aangezien we niet over een auto beschikken om Beatrice te vervoeren. Ik wist ook niet goed of dit nodig was of niet. Het was geen prettig gevoel om zo weinig te kunnen doen. Deze morgen ben ik onmiddellijk gaan kijken of Beatrice er was. Ze was thuis omdat ze ziek was. We zijn haar gaan bezoeken. Beatrice lag buiten op een rieten matje in een oude deken gewikkeld. Agnes (zij zorgt voor het materiaal in de school en kan ook wel wat Engels) was meegegaan om te vertalen. Beatrice zei dat ze dacht dat ze malaria had en dat ze al pillen aan het nemen was. Ondanks het feit dat ze redelijk ziek was zette ze zich toch recht toen wij er waren. Ook al weet ik dat dit in Afrika dagelijkse kost is, toch vond ik het heel confronterend om zo weinig te kunnen doen en om te zien dat de trotse vrouw van een week geleden nu nog een hoopje ellende was. Ik hoop dat ze binnen een aantal dagen genezen is en terug als een koningin over de speelplaats kan gaan.
Het feestvarken van Sitima
En ook hier hebben we een feestvarken. Ik ken haar naam niet maar telkens als er iets te doen is staat ze als luidste te dansen en te zingen. Het is een heel energieke vrouw en ze straalt plezier uit. Twee weken geleden is ze komen helpen om de kindjes een aantal spelletjes duidelijk te maken, een week geleden stond ze de voetbalploeg luidkeels aan te moedigen en een beetje te cheffen over de training. Deze week kwam ik haar te voet tegen nabij Zomba en zwaaide ze al van ver. Ik vind het dan ook een plezier om deze vrouw tegen te komen en als iemand de naam van feestvarken verdient is zij het volgens mij.
De Freddy
De laatste persoon die ik vandaag wil voorstellen maar zeker niet de minst belangrijke voor mij is "de Freddy". De Freddy is een dwergje en heeft volledig mijn hart gestolen. Hij is niet enkel een kleuter in Malawi maar ook nog 1 met een groeistoornis, wat het voor hem toch nog iets moeilijker maakt denk ik. Dit belemmert hem echter niet om vrolijk en ondeugend de speelplaats onveilig te maken. Toen ik de eerste keer over de speelplaats liep tikte er iemand op mijn been, lachte luidkeels en liep vervolgens met een ondeugend gezichtje weg. Jaja: het was de Freddy. Als er op de djembee wordt gespeeld is de Freddy van de partij en tijdens het dansen is er maar ene die zo idioot staat te springen als hem. Het moet gezegd worden: de jongen heeft ritme in zijn lijf. Eigenlijk noemt hij niet Freddy maar ik kan zijn naam niet goed verstaan en al helemaal niet onthouden dus als ik hem zie roep ik:" Ha de Freddy!" De door mij gedoopte Freddy vindt dit geweldig en wanneer ik hem voorbij ga zonder hem te zien hoor ik hem "Vierle" roepen (Veerle is te moeilijk). Heel schattig om te horen. Als ik zie hoe vrolijk dat kereltje door het leven loopt ondanks zijn toch niet gemakkelijk leventje dan smelt mijn hart.
Deze week zijn we in de school gestart met weekkalenders te maken. Verder willen we aan de hand van foto's proberen om iets meer structuur in de klasjes te brengen (vooral voor de kleinsten). De leerkrachten waren enthousiast over het idee dus we vinden het zeker het proberen waard. We zullen zien of het lukt of niet.
Ik kan jullie tevens meedelen dat we tot aan Kuchawe zijn geraakt zondag (toch goed voor een twintigtal kilometers bergop en bergaf), dat ik niet in het zak ben gezet en nu de eigenares ben van een kleedje gemaakt door een Afrikaanse kleermaker (ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat hij het nog wel in alle haast aan het maken was toen we het kwamen ophalen maar dit maakt het extra leuk en Afrikaans) en dat we gisterenavond een klopjacht hebben moeten organiseren op een vreemd wezen dat in ons huisje was binnengedrongen (mijn aandeel was vooral het op de zetel staan met een badmintonraket in mijn handen en de gepaste gillen produceren, Hanne heeft het beest koelbloedig vermoord zodat we veilig konden gaan slapen). De bewakers hebben zich weer goed geamuseerd met ons, de twee blanke piskes van Zomba-plateau.
Tot de volgende keer,
Veerle
zaterdag 19 september 2009
bezoek groep joker, verkenning Zomba
Aangezien ik het een heel goed idee vond om vandaag op slippers te voet en terug naar het centrum van Zomba te wandelen kan ik nu geen voet meer verzetten en heb ik tijd om de blog aan te vullen. Ik ben toch nog niet zo Afrikaans dat ik een berg op slippers aankan, een kleine misrekening van mijnentwege, overmoed zullen we zeggen.
Donderdag heeft een groep van joker een bezoek gebracht aan het schooltje van Sitima. Aangezien ze in de voormiddag eerst een bezoek zouden brengen aan Lake Chilwa en één van de leerkrachten meeging als gids, terwijl er twee leerkrachten afwezig waren, zijn Hanne en ik gaan helpen in een klas. Alexander (1 vd leerkrachten) stond helemaal alleen in voor zestig kinderen, een beetje hulp kon dus zeker geen kwaad. Toen we 's morgens de klas inkwamen had hij ze allemaal al op een bank of stoel geplaatst en probeerde hij ze wat Engelse woorden te leren aan de hand van tekeningen. Het was heel knap dat hij dit helemaal alleen redelijk goed voor elkaar had gekregen. Ik denk dat niet veel mensen hem dat zouden achterna gedaan hebben. Na een tiental minuten werden de kinderen in groepjes verdeeld en zetten we bij elk groepje een volwassene (of iemand die er voor moest doorgaan, hihi). Het was toch wel inspannend om met de kinderen aan de slag te gaan in een taal waar ik slechts enkele woordjes van begrijp. Toch vond ik het heel leuk om te kunnen helpen en te zien dat ook hier ijverige, ontdeugende, luie, ... kindjes zijn. Het was een hele uitdaging om iedereen te blijven betrekken bij de les. Na een vermoeiende voormiddag besloten Hanne en ik om te wachten op de jokergroep zodat we mee zouden kunnen voetballen tegen de meisjesploeg. We hadden aan de groep gevraagd of zij eventueel wilden voetballen tegen de ploeg van Sitima. Zij deden de meisjes een groot plezier door hier in toe te zeggen.
Tijdens het wachten hebben we eerst nog wat geschilderd. Nadien mochten we deel uitmaken van het kookgebeuren. We merken dat we meer en meer worden opgenomen door de gemeenschap. De mensen vinden het leuk als we interesse tonen in wat ze doen en leggen (vaak met gebarentaal) graag uit hoe ze bepaalde zaken verwezenlijken.
De vrouwen waren een maaltijd aan het bereiden voor de jokergroep aangezien ze nadien bleven eten en slapen in de school. Deze maaltijd werd bereid op een houtvuur. Het werk dat de vrouwen verzetten om het voor elkaar te krijgen was op zijn minst gezegd zware arbeid. Elke keer als ik probeer om wat te helpen in de keuken denk ik dat ik een spier ga verrekken of tegen de grond ga vallen van de inspanning als ik het langer als tien minuten zou moeten doen.
Toen ik vorige week in een pot deeg stond te roeren zij ik zwaar puffend "amai". De vrouwen moesten heel hard lachen. Sinds gisteren weet ik dat amai hier mama betekent. Ze moeten dus gedacht hebben dat ik achter mijn mama riep. Ik kan dan ook begrijpen dat ze niet meer konden van het lachen. Deze week heb ik nog maar eens gemerkt dat een Afrikaanse vrouw heel wat hooi op haar vork moet nemen en dit met een zekere berusting doet. Ik heb heel veel respect voor deze vrouwen (en zou ze graag eens een weekje in een kuuroord willen laten doorbrengen zodat ze ook eens verzorgd worden).
Maar nu terug naar de jokergroep. Toen ze aankwamen was er weer een hele hoop gedans en gezang. Hierna konden we gaan voetballen. Wij trokken met zijn allen naar het voetbalplein. Er stonden heel wat mensen langs de kant te supporteren voor hun meisjesteam. De meisjes kwamen er allen aangelopen met een rode t-shirt en een zwart broekje. Tijdens hun opwarming kon je zien hoe sterk het groepsgevoel en hun trots was. Het ontroerde me toch weer, ik was dolgelukkig dat we mensen hadden gevonden die bereid waren om te voetballen. Hanne en ik konden echter niet de hele match meedoen aangezien we nog met de fiets onze zeer geliefde berg moesten beklimmen en voor het donker thuis moesten zijn. Nadien hoorde we dat het nul - nul was gebleven. Hier wil ik wel even vermelden dat de meisjes op blote voeten speelden omdat ze nog geen voetbalschoenen hebben. Ik vind het dan ook een prachtprestatie van hen. Ze hebben zich volledig gegeven en spelen echt als een team. Een dikke proficiat voor hen!
Toen wij eenmaal op onze berg waren was ons kaarsje wel uit. Aangezien we een supertoffe dag hadden beleefd waar we ons echt nuttig hadden kunnen maken vonden we dit zeker niet erg. Het was de vermoeidheid dubbel en dik waard.
De volgende dag vertrokken we iets later naar het project omdat we wisten dat de jokergroep mee zou doen in de klasjes en het sowieso al redelijk druk zou zijn in de klasjes. Je merkt wel een heel verschil als er een groep blanken aanwezig is. Ook weer volledig te begrijpen aangezien iedereen zijn best wil doen om een goede indruk te geven. We moesten nog wat geldzaken regelen met een aantal mensen en besloten om dit eerst te regelen voor we ons met de kindjes zouden bezighouden. Tijdens de pauze speelde ik frisbee met de kindjes en een leerkracht. We proberen het al enkele dagen aan de kindjes te leren. De eerste dag werd er nog zeer geregeld een frisbee tegen verschillende hoofden gegooid (één kind was echt een gevaar voor de gemeenschap als hij de frisbee gelijk nen halve zot naar iemand smeet) maar na een paar dagen oefenen was het niveau toch al wat hoger. Vooral de mannelijke leerkrachten vonden het heel leuk om met de frisbee te spelen. Enkele leerkrachten spelen geregeld met de kindjes mee op de speelplaats. Dit zal je niet snel zien bij ons. Ik heb elke dag wel subtiel moeten vragen wanneer de speeltijd om was zodat de leerkrachten niet vergaten om nog even terug naar de klas te gaan voor het eten. Als ik het vraag duurt het echter nooit lang voor ze allen terug in de klas zijn. Ik kan wel begrijpen dat ze dit al eens uit het oog verliezen. Velen onder hen zijn nog redelijk jong en hebben toch heel wat verantwoordelijkheden tov iemand gemiddeld van het westen. Als ze dan leuk aan het meespelen zijn, zich amuseren of even rustig zitten is de tijd snel uit het oog verloren.
Tijdens de middag gaf 1 van de leerkrachten ons een bord eten. Omdat we de vorige dagen mee hadden gegeten met de leerkrachten vroeg ik of zij niet zouden eten. De leerkracht zei me dat er niet genoeg was. Toen ik dit hoorde wou ik mijn bord teruggeven zodat zij het zouden kunnen opeten. De leerkracht zei me dat dit niet nodig was omdat de koks eten zouden bij maken. Hanne en ik vonden het een beetje raar dat er niet genoeg was gemaakt en niet veel later kwam de aap uit de mouw. Blijkbaar had de gemeenschap toch nog een maaltijd voorzien voor de groep van joker terwijl er toch redelijk duidelijk was doorgegeven dat dit niet hoefde. Deze maaltijd was een andere als het eten van de kindjes. Er zaten veel meer groenten bij en zelfs een stuk vlees, wat hier toch duur is. De leerkrachten zouden hier mee van eten. Toen ik dit zag was ik even om te ontploffen. Net voor ik dit te weten kwam had ik ook al gezien dat het kindje van de kok zich aan het volstoppen was met de overschot vanuit een pot. Toen een ander kindje (met een zeer dikke buik van een serieus voedingstekort) ook een beetje wou jaagde het kind van de kok de andere gewoon weg terwijl het eten toch wel voor al de kinderen bestemd zou moeten zijn. Aangezien we niet goed wisten hoe dit misverstand mogelijk was en we een sterk vermoeden hadden dat het verder kwam uit opportunistische redenen vroegen we aan de leerkracht die verantwoordelijk is voor de maaltijden hoe dit kwam. Hij zei dat hij zich vergist had en bood zijn excuses aan. Eerder deze week hadden we reeds kasbonnetjes gevraagd voor zijn aankopen. Het kasbonnetje van deze maaltijd hadden we nog steeds niet gehad terwijl hij de andere wel had binnengebracht. Aangezien ik het toch belangrijk vind om niets op te dringen en respect te hebben voor hun cultuur wist ik niet goed hoe ik hier mee moest omgaan. Ik was nog steeds redelijk boos, vooral omdat de leerkrachten nog gingen eten en volgens mij bewust niet hadden meegegeten met de kinderen. Ik wist ook dat het voor een Afrikaan niet gemakkelijk is als een jong meisje hem zou berispen. Daarom zei ik hem dat het kon gebeuren dat er fouten gemaakt worden maar dat we wel het rekeningetje wilden. Ik kon het toch niet laten om nog te vermelden dat ik het spijtig vond dat er geld naar deze maaltijd was gegaan dat beter voor de kinderen zou kunnen gebruikt worden, kinderen die toch meer behoefte hebben aan het vlees dan volwassenen. Na het gesprek zagen we dat de leerkrachten iets aan het bespreken waren terwijl ze geregeld onze richting uitkeken. We kunnen er naast zitten maar het ging vermoedelijk over het vlees. Ergens kan ik begrijpen dat ze proberen om kansen te benutten als deze zich voordoen maar aangezien ik deze week toch weer heel wat kindjes heb gezien die er ondervoed en ziek uitzagen en al heb gemerkt dat de leerkrachten veel eten nemen 's middags gaat mijn boosheid toch boven mijn begrip voor hun situatie. Het is niet altijd even gemakkelijk om dit te bespreken zonder bemoeierig over te komen. Het is dan ook zoeken op welke manier we dit het beste overbrengen en waar we iets van zullen zeggen en wat we beter laten passeren. Hier zullen we waarschijnlijk nog veel mee geconfronteerd worden, we zullen er alleszins uit leren, wat op zich weer positief is.
Na het eten vond er een hele ceremonie plaats ter afscheid van de jokergroep. Mister Mofolo gaf een uitgebreide speech waarbij het plezier op zijn gezicht stond te lezen. Echt vertederend. Mister Mofolo is de directeur van de CBO en vindt het heel belangrijk om iedereen het gepaste afscheid te geven. Na de ceremonie vertelde hij me hoeveel geluk ze hadden dat het project er gekomen was. Ik kon dit enkel bevestigen en vertelde hem wel dat ik heel wat inspanningen van de gemeenschap en leerkrachten zag om vooruit te komen. Ondanks het juist gebeurde voorval met het vlees kon ik dit gelukkig nog zien.
Na vijf dagen school keken Hanne en ik wel uit naar het weekend. Ondanks dat we dachten dat we niet echt veel hadden verzet deze week voelde we de vermoeidheid wel.
We besloten om op zaterdag Zomba te verkennen en zijn te voet naar het centrum gewandeld. Op een gegeven moment ontdekten we een markt. Op deze markt kon je echt alles kopen en moest er onderhandeld worden over de prijs. Een hele belevenis dus. We vinden dat we echte koopjes hadden gedaan en hebben weer voor een tijdje eten. Buiten het voedsel heb ik zelfs twee meter stof gekocht om het een paar kraampjes verder te laten fabriceren in een jurk. Dit alles voor ongeveer 1800 kwatcha, wat ongeveer tien euro is. Ik moet toegeven dat ik de jurk nog niet heb en pas woensdag moet ophalen maar ik vind het zeker het risico waard om eens te proberen. Jullie zullen misschien denken: waarvoor heeft dieje kleine janssens nu een jurk nodig? Awel ik zal menig man is stikjaloers maken. Richard, de allerliefste housekeeper van Mieke, woont hier ook met zijn gezinnetje en heeft ons uitgenodigd om volgende week mee naar een bruiloft te gaan. We waren eerst van zin om met de bus naar het malawimeer te gaan maar toen hij vroeg of we misschien iets anders te doen hadden hebben we deze trip onmiddellijk geschrapt. Je mag niet elke week mee naar een bruiloft. Dus als ik niet afgezet/in het zak gezet ben door de marktkramer en de jurk past (want de maten zijn wel heel snel en op een onconventionele manier genomen) dan kan ik op mijn paasbest mee. Ik merk dat de mensen hier ondanks de weinige middelen die ze hebben echt hun best doen om goed voor de dag te komen bij speciale gelegenheden dan vind ik dat wij dit ook wel mogen doen (zonder te overdrijven natuurlijk).
Ik ben net naar het lampje gewandeld om me van wat licht te voorzien en kom tot de conclusie dat ik nog steeds loop als een vrouwtje van tachtig jaar. Morgen gaan we terug een poging doen om de top van de berg te bereiken, hopelijk kan ik dan terug gewoon wandelen want anders zijn we volgende week nog niet terug! Ondanks de pijnlijke voeten en sommige moeilijker situaties besef ik ten volle dat ik veel geluk heb dat ik hier kan zijn. Momenteel vind ik het nog steeds een aanrader om even uit onze cultuur te stappen en te leren van anderen. We zullen zien of ik dit nog steeds vind na onze wandeltocht van morgen :)
groetjes,
Veerle
Donderdag heeft een groep van joker een bezoek gebracht aan het schooltje van Sitima. Aangezien ze in de voormiddag eerst een bezoek zouden brengen aan Lake Chilwa en één van de leerkrachten meeging als gids, terwijl er twee leerkrachten afwezig waren, zijn Hanne en ik gaan helpen in een klas. Alexander (1 vd leerkrachten) stond helemaal alleen in voor zestig kinderen, een beetje hulp kon dus zeker geen kwaad. Toen we 's morgens de klas inkwamen had hij ze allemaal al op een bank of stoel geplaatst en probeerde hij ze wat Engelse woorden te leren aan de hand van tekeningen. Het was heel knap dat hij dit helemaal alleen redelijk goed voor elkaar had gekregen. Ik denk dat niet veel mensen hem dat zouden achterna gedaan hebben. Na een tiental minuten werden de kinderen in groepjes verdeeld en zetten we bij elk groepje een volwassene (of iemand die er voor moest doorgaan, hihi). Het was toch wel inspannend om met de kinderen aan de slag te gaan in een taal waar ik slechts enkele woordjes van begrijp. Toch vond ik het heel leuk om te kunnen helpen en te zien dat ook hier ijverige, ontdeugende, luie, ... kindjes zijn. Het was een hele uitdaging om iedereen te blijven betrekken bij de les. Na een vermoeiende voormiddag besloten Hanne en ik om te wachten op de jokergroep zodat we mee zouden kunnen voetballen tegen de meisjesploeg. We hadden aan de groep gevraagd of zij eventueel wilden voetballen tegen de ploeg van Sitima. Zij deden de meisjes een groot plezier door hier in toe te zeggen.
Tijdens het wachten hebben we eerst nog wat geschilderd. Nadien mochten we deel uitmaken van het kookgebeuren. We merken dat we meer en meer worden opgenomen door de gemeenschap. De mensen vinden het leuk als we interesse tonen in wat ze doen en leggen (vaak met gebarentaal) graag uit hoe ze bepaalde zaken verwezenlijken.
De vrouwen waren een maaltijd aan het bereiden voor de jokergroep aangezien ze nadien bleven eten en slapen in de school. Deze maaltijd werd bereid op een houtvuur. Het werk dat de vrouwen verzetten om het voor elkaar te krijgen was op zijn minst gezegd zware arbeid. Elke keer als ik probeer om wat te helpen in de keuken denk ik dat ik een spier ga verrekken of tegen de grond ga vallen van de inspanning als ik het langer als tien minuten zou moeten doen.
Toen ik vorige week in een pot deeg stond te roeren zij ik zwaar puffend "amai". De vrouwen moesten heel hard lachen. Sinds gisteren weet ik dat amai hier mama betekent. Ze moeten dus gedacht hebben dat ik achter mijn mama riep. Ik kan dan ook begrijpen dat ze niet meer konden van het lachen. Deze week heb ik nog maar eens gemerkt dat een Afrikaanse vrouw heel wat hooi op haar vork moet nemen en dit met een zekere berusting doet. Ik heb heel veel respect voor deze vrouwen (en zou ze graag eens een weekje in een kuuroord willen laten doorbrengen zodat ze ook eens verzorgd worden).
Maar nu terug naar de jokergroep. Toen ze aankwamen was er weer een hele hoop gedans en gezang. Hierna konden we gaan voetballen. Wij trokken met zijn allen naar het voetbalplein. Er stonden heel wat mensen langs de kant te supporteren voor hun meisjesteam. De meisjes kwamen er allen aangelopen met een rode t-shirt en een zwart broekje. Tijdens hun opwarming kon je zien hoe sterk het groepsgevoel en hun trots was. Het ontroerde me toch weer, ik was dolgelukkig dat we mensen hadden gevonden die bereid waren om te voetballen. Hanne en ik konden echter niet de hele match meedoen aangezien we nog met de fiets onze zeer geliefde berg moesten beklimmen en voor het donker thuis moesten zijn. Nadien hoorde we dat het nul - nul was gebleven. Hier wil ik wel even vermelden dat de meisjes op blote voeten speelden omdat ze nog geen voetbalschoenen hebben. Ik vind het dan ook een prachtprestatie van hen. Ze hebben zich volledig gegeven en spelen echt als een team. Een dikke proficiat voor hen!
Toen wij eenmaal op onze berg waren was ons kaarsje wel uit. Aangezien we een supertoffe dag hadden beleefd waar we ons echt nuttig hadden kunnen maken vonden we dit zeker niet erg. Het was de vermoeidheid dubbel en dik waard.
De volgende dag vertrokken we iets later naar het project omdat we wisten dat de jokergroep mee zou doen in de klasjes en het sowieso al redelijk druk zou zijn in de klasjes. Je merkt wel een heel verschil als er een groep blanken aanwezig is. Ook weer volledig te begrijpen aangezien iedereen zijn best wil doen om een goede indruk te geven. We moesten nog wat geldzaken regelen met een aantal mensen en besloten om dit eerst te regelen voor we ons met de kindjes zouden bezighouden. Tijdens de pauze speelde ik frisbee met de kindjes en een leerkracht. We proberen het al enkele dagen aan de kindjes te leren. De eerste dag werd er nog zeer geregeld een frisbee tegen verschillende hoofden gegooid (één kind was echt een gevaar voor de gemeenschap als hij de frisbee gelijk nen halve zot naar iemand smeet) maar na een paar dagen oefenen was het niveau toch al wat hoger. Vooral de mannelijke leerkrachten vonden het heel leuk om met de frisbee te spelen. Enkele leerkrachten spelen geregeld met de kindjes mee op de speelplaats. Dit zal je niet snel zien bij ons. Ik heb elke dag wel subtiel moeten vragen wanneer de speeltijd om was zodat de leerkrachten niet vergaten om nog even terug naar de klas te gaan voor het eten. Als ik het vraag duurt het echter nooit lang voor ze allen terug in de klas zijn. Ik kan wel begrijpen dat ze dit al eens uit het oog verliezen. Velen onder hen zijn nog redelijk jong en hebben toch heel wat verantwoordelijkheden tov iemand gemiddeld van het westen. Als ze dan leuk aan het meespelen zijn, zich amuseren of even rustig zitten is de tijd snel uit het oog verloren.
Tijdens de middag gaf 1 van de leerkrachten ons een bord eten. Omdat we de vorige dagen mee hadden gegeten met de leerkrachten vroeg ik of zij niet zouden eten. De leerkracht zei me dat er niet genoeg was. Toen ik dit hoorde wou ik mijn bord teruggeven zodat zij het zouden kunnen opeten. De leerkracht zei me dat dit niet nodig was omdat de koks eten zouden bij maken. Hanne en ik vonden het een beetje raar dat er niet genoeg was gemaakt en niet veel later kwam de aap uit de mouw. Blijkbaar had de gemeenschap toch nog een maaltijd voorzien voor de groep van joker terwijl er toch redelijk duidelijk was doorgegeven dat dit niet hoefde. Deze maaltijd was een andere als het eten van de kindjes. Er zaten veel meer groenten bij en zelfs een stuk vlees, wat hier toch duur is. De leerkrachten zouden hier mee van eten. Toen ik dit zag was ik even om te ontploffen. Net voor ik dit te weten kwam had ik ook al gezien dat het kindje van de kok zich aan het volstoppen was met de overschot vanuit een pot. Toen een ander kindje (met een zeer dikke buik van een serieus voedingstekort) ook een beetje wou jaagde het kind van de kok de andere gewoon weg terwijl het eten toch wel voor al de kinderen bestemd zou moeten zijn. Aangezien we niet goed wisten hoe dit misverstand mogelijk was en we een sterk vermoeden hadden dat het verder kwam uit opportunistische redenen vroegen we aan de leerkracht die verantwoordelijk is voor de maaltijden hoe dit kwam. Hij zei dat hij zich vergist had en bood zijn excuses aan. Eerder deze week hadden we reeds kasbonnetjes gevraagd voor zijn aankopen. Het kasbonnetje van deze maaltijd hadden we nog steeds niet gehad terwijl hij de andere wel had binnengebracht. Aangezien ik het toch belangrijk vind om niets op te dringen en respect te hebben voor hun cultuur wist ik niet goed hoe ik hier mee moest omgaan. Ik was nog steeds redelijk boos, vooral omdat de leerkrachten nog gingen eten en volgens mij bewust niet hadden meegegeten met de kinderen. Ik wist ook dat het voor een Afrikaan niet gemakkelijk is als een jong meisje hem zou berispen. Daarom zei ik hem dat het kon gebeuren dat er fouten gemaakt worden maar dat we wel het rekeningetje wilden. Ik kon het toch niet laten om nog te vermelden dat ik het spijtig vond dat er geld naar deze maaltijd was gegaan dat beter voor de kinderen zou kunnen gebruikt worden, kinderen die toch meer behoefte hebben aan het vlees dan volwassenen. Na het gesprek zagen we dat de leerkrachten iets aan het bespreken waren terwijl ze geregeld onze richting uitkeken. We kunnen er naast zitten maar het ging vermoedelijk over het vlees. Ergens kan ik begrijpen dat ze proberen om kansen te benutten als deze zich voordoen maar aangezien ik deze week toch weer heel wat kindjes heb gezien die er ondervoed en ziek uitzagen en al heb gemerkt dat de leerkrachten veel eten nemen 's middags gaat mijn boosheid toch boven mijn begrip voor hun situatie. Het is niet altijd even gemakkelijk om dit te bespreken zonder bemoeierig over te komen. Het is dan ook zoeken op welke manier we dit het beste overbrengen en waar we iets van zullen zeggen en wat we beter laten passeren. Hier zullen we waarschijnlijk nog veel mee geconfronteerd worden, we zullen er alleszins uit leren, wat op zich weer positief is.
Na het eten vond er een hele ceremonie plaats ter afscheid van de jokergroep. Mister Mofolo gaf een uitgebreide speech waarbij het plezier op zijn gezicht stond te lezen. Echt vertederend. Mister Mofolo is de directeur van de CBO en vindt het heel belangrijk om iedereen het gepaste afscheid te geven. Na de ceremonie vertelde hij me hoeveel geluk ze hadden dat het project er gekomen was. Ik kon dit enkel bevestigen en vertelde hem wel dat ik heel wat inspanningen van de gemeenschap en leerkrachten zag om vooruit te komen. Ondanks het juist gebeurde voorval met het vlees kon ik dit gelukkig nog zien.
Na vijf dagen school keken Hanne en ik wel uit naar het weekend. Ondanks dat we dachten dat we niet echt veel hadden verzet deze week voelde we de vermoeidheid wel.
We besloten om op zaterdag Zomba te verkennen en zijn te voet naar het centrum gewandeld. Op een gegeven moment ontdekten we een markt. Op deze markt kon je echt alles kopen en moest er onderhandeld worden over de prijs. Een hele belevenis dus. We vinden dat we echte koopjes hadden gedaan en hebben weer voor een tijdje eten. Buiten het voedsel heb ik zelfs twee meter stof gekocht om het een paar kraampjes verder te laten fabriceren in een jurk. Dit alles voor ongeveer 1800 kwatcha, wat ongeveer tien euro is. Ik moet toegeven dat ik de jurk nog niet heb en pas woensdag moet ophalen maar ik vind het zeker het risico waard om eens te proberen. Jullie zullen misschien denken: waarvoor heeft dieje kleine janssens nu een jurk nodig? Awel ik zal menig man is stikjaloers maken. Richard, de allerliefste housekeeper van Mieke, woont hier ook met zijn gezinnetje en heeft ons uitgenodigd om volgende week mee naar een bruiloft te gaan. We waren eerst van zin om met de bus naar het malawimeer te gaan maar toen hij vroeg of we misschien iets anders te doen hadden hebben we deze trip onmiddellijk geschrapt. Je mag niet elke week mee naar een bruiloft. Dus als ik niet afgezet/in het zak gezet ben door de marktkramer en de jurk past (want de maten zijn wel heel snel en op een onconventionele manier genomen) dan kan ik op mijn paasbest mee. Ik merk dat de mensen hier ondanks de weinige middelen die ze hebben echt hun best doen om goed voor de dag te komen bij speciale gelegenheden dan vind ik dat wij dit ook wel mogen doen (zonder te overdrijven natuurlijk).
Ik ben net naar het lampje gewandeld om me van wat licht te voorzien en kom tot de conclusie dat ik nog steeds loop als een vrouwtje van tachtig jaar. Morgen gaan we terug een poging doen om de top van de berg te bereiken, hopelijk kan ik dan terug gewoon wandelen want anders zijn we volgende week nog niet terug! Ondanks de pijnlijke voeten en sommige moeilijker situaties besef ik ten volle dat ik veel geluk heb dat ik hier kan zijn. Momenteel vind ik het nog steeds een aanrader om even uit onze cultuur te stappen en te leren van anderen. We zullen zien of ik dit nog steeds vind na onze wandeltocht van morgen :)
groetjes,
Veerle
woensdag 16 september 2009
Op "den" berg!
Toen we hier twee weken geleden aankwamen zagen we dat we in een huisje op een berg zouden gaan wonen tijdens de periode dat we in het project zouden helpen. Nu is het zo dat ik met dieje berg ondertussen een serieuze haat-liefde verhouding heb ontwikkeld. Op zich is dat eigenlijk wel nen schone berg met een fantastisch uitzicht, we geraken er ook heel gemakkelijk van af. Met de fiets zijt ge beneden voor dat ge het weet. Maar, en hier komt de maar, wat dat ne mens moet doen om op dieje berg te raken dat houdt ge ni voor mogelijk. Elke weekdag fietsen wij van de school terug naar ons huisje en moeten wij als laatste stuk steil omhoog. Ik ben dan ook een hele koppige ezel op dat gebied en ga puur op zuivere wilskracht naar boven en vervloek de berg ondertussen. Terwijl ik zweet als een paard, een hoofd heb als een tomaat en vloek als ne ketter probeer ik dan ook nog eens goeiedag terug te zeggen tegen al diegenen die me begroeten waardoor dat ik bijna van mijne fiets val. Menig inwoner van Malawi heeft me de voorbije weken al aangestaard met een ongelovige blik omdat ik op mijne fiets blijf zitten en ni slimmer ben en afstap. Eenmaal aangekomen aan het huisje moeten we eerst vijf minuten bekomen, dan douchen omdat het vuil van het werk op de school zich vermengd heeft met ons zweet en tenslotte nog een half uur bekomen. Aangezien we ons met de fiets verplaatsen, voor 18u moeten binnen zijn voor de veiligheid en we toch een stukje van het centrum zitten hebben we niet zo veel mogelijkheden om extra dingen te doen. Ook 's avonds is er niet veel meer te doen buiten wat praten, in onze dagboek schrijven of wat den onozele uithangen. Voor twee westerse,actieve meisjes als wij kan deze berg toch wel een klein trauma in de hand werken. We hebben ons dan ook serieus moeten aanpassen. De eerste week verliep dit niet zo simpel. De electriciteit viel daarenboven nog geregeld uit en in menig gesprek kwam de zin: we zitten vast op deze berg (vergezeld met de nodige kreten) terug. Bij het ontbijt was 1 van de eerste dingen die ik meermaals zei: we zitten hier op nen berg hé. We voerden dan ook kleine therapeutische gesprekken met elkaar om ons hier door te slepen.
Nu we twee weken verder zijn zitten we al meer in het Afrikaanse ritme en komen we al meer op vriendschappelijke voet met de berg. Enkel als we hem oprijden is deze vriendschap ver zoek maar we zijn niet haatdragend dus na het douchen vloeken we toch al niet meer op de berg. We kunnen nu zien dat we toch wel een cultuurschok hebben moeten verwerken. Als vrijwilliger heeft dit toch een sterkere impact op mij dan als toerist. Het feit dat we dan ook nog eens moesten wennen aan rust (terwijl we in België beiden hyperkineten zijn) was wat veel in 1 keer. Dus dieje berg zal uiteindelijk, na de nodige tijd en aanpassing, tot onze vriendenkring gaan behoren hopen we.
Maar nu genoeg over de berg, we hebben deze week toch ook weer een aantal fantastische dingen mogen meemaken. Zo vond gisteren het afscheid van de groep Nederlanders en Filip plaats. Al de leerkrachten en de hoofden van de verschillende dorpen waren aanwezig, in het begin werd er gedanst en gezongen. Hierna werden door enkele hoofden en de directrice van de school verschillende speeches gegeven. Tijdens de speeches kwam tot uiting hoeveel respect de mensen hebben voor Johan en Mieke en hoe sterk ze waarderen wat er wordt gedaan. Er werd zelfs een keer verwezen naar een concreet voorbeeld waarin zij nog konden veranderen om nog beter voor de kinderen van de school te zorgen. Iedereen was op zijn paasbest gekleed en toch stonden er nog verschillende "hogergeplaatsten" met scheuren in hun kledij. De manier waarop deze mensen hun best willen doen ontroerde me sterk en gaf me een energiestoot om zelf nog beter mijn best te doen om zo goed mogelijk te helpen. Op het einde van de ceremonie dansten en zongen de vrouwen buiten en deden ze teken naar me om mee te doen. Ik twijfelde even aangezien mijn Afrikaans ritme nog niet helemaal op punt staat maar besloot om toch maar mee te doen, dit vonden ze geweldig (Het is voor mij nu ook duidelijk dat ze er geen probleem mee hebben om me uit te lachen, ook die ongeremdheid is fantastisch als je ego het aankan).
Vandaag is Filip vertrokken waardoor Hanne en ik nog alleen op het project zijn. Er zijn dan ook al verschillende mensen zaken aan ons komen vragen. Zo vroeg Agnes bijvoorbeeld of ze een zak kreeg die in het materiaalkot stond. Toen ik er op door vroeg bleek dat dit voor persoonlijk gebruik was. Toen ik haar antwoordde dat we best op Mieke wachten om dit te beslissen aangezien de anderen misschien ook graag zo een zak hadden zei ze dat ik een hele goede beslissing had genomen door haar de zak nog niet te geven. Je moet het ze nageven: ze zijn wel eerlijk. Ik vind het volkomen te begrijpen dat Agnes probeert om de zak in haar bezit te krijgen ook al weet ze dat het zo niet werkt. Daarom vind ik het ook extra fijn als ze nadien kan zeggen dat het een goed besluit is geweest en ze niet boos is.
Eén van de bewakers wou dan weer een voorschot op zijn loon. Hij deed een heel verhaal over een probleem dat hij had waar hij geld voor nodig had. We wilden de boot nog wat afhouden maar het verhaal was zo schrijnend dat als het waar was (wat we niet weten en eigenlijk wat betwijfelen) hij het geld echt nodig had. We hebben hem dan wel gezegd dat hij er rekening mee moet houden dat hij hier voor de rest van de maand mee moet toekomen, dat we het enkel gaven omdat het dringend was en dat hij niks meer krijgt tot de lonen worden uitbetaald. Toen we het nadien met twee bespraken bedachten we dat we hem misschien beter wat hadden laten wachten maar om dit goed te kunnen beslissen denk ik dat we wat langer hier zouden moeten zijn en de mensen beter zouden moeten kennen.
Morgen komt er een groep van joker op bezoek. Eerst gaan ze naar lake chilwa, nadien komen ze naar de school waar ze zullen overnachten. Om naar lake chilwa te gaan was er een busje geregeld en 1 van de leerkrachten zou meegaan als gids. Nu bleek vanmiddag dat het busje misschien een probleem zou zijn. Sam, de leerkracht, zou dit navragen en iets laten weten. Om half vier hadden we met de reisbegeleidster van joker afgesproken. Sam belde om te zeggen dat het busje niet in orde was en hij zou proberen om iets anders te regelen. Tegen 5u kwam hij op de afspraakplaats aan met een ander busje. Ook Sam begon een heel verhaal over het wat en waarom van het busje. Toen we vroegen of hij dit voor dezelfde prijs had kunnen regelen kwam het er op neer dat dit niet het geval was. Om eerlijk te zijn hadden we hier al een vermoeden rond. Maar nu was het zo dat Sam dacht dat er een lager bedrag was afgesproken dan gepland waardoor het toch nog op hetzelfde neerkwam. Dit was dan toch mooi meegenomen. Toen de bus helemaal geregeld was begon Sam te vertellen dat hij geen geld meer had en helemaal terug naar Sitima moest. Hij vroeg of het misschien mogelijk was dat hij in Zomba kon blijven. Bij heel het gebeuren rond het busje hadden we al een raar gevoel waardoor we toch wel wat op onze hoede waren. Omdat we Sam niet gewoon geld wilden geven spraken we af dat hij al een voorschot kreeg op de tip die hij zou krijgen als gids. Met dit geld zou hij terug naar Sitima kunnen. Sam leek tevreden en wij hadden een oplossing gevonden zonder hem gewoon geld te geven. Indien heel het verhaal van Sam klopte had hij wel heel hard gewerkt om alles in orde te krijgen. Het probleem was echter dat we beiden het gevoel hadden dat er iets niet klopte. We hebben Sam wel bedankt voor zijn inspanningen om het busje te regelen en laten blijken dat we dit waardeerden. We hebben hem tevens laten weten dat we niet met de auto kunnen rijden owv de verzekering en voor het donker zelf terug thuis moesten zijn zodat hij wist dat we niemand kunnen vervoeren. Sam zei ons dat hij zou thuis raken. Omstreeks half acht kregen we echter telefoon dat hij geen taxi had gevonden en te voet naar huis aan het wandelen was. Dit zorgde er voor dat we helemaal niet meer wisten wat we van het gebeurde moesten denken. Om 5u stond hij klaar om te vertrekken en om half 8 belt hij dat hij aan het wandelen is. Wat moeten we hier toch allemaal mee doen? We vinden het echt vreemd en willen graag dat alles zo goed mogelijk geregeld is voor iedereen zonder dat er geprofiteerd wordt. Dit is een echte evenwichtsoefening, zeker als je nog niet helemaal vertrouwd bent met de cultuur. Nu Filip weg is zijn we er "volle bak" ingesmeten. Dit is een hele uitdaging. We vinden dit beiden heel fijn maar zijn zeker nog zoekende. Ons respect voor Mieke groeit hier met de minuut. Het is niet simpel om dit helemaal alleen in te schatten en te regelen. Mieke kent de mensen wel beter maar toch moet zij ook voortdurend met zulke situaties omgaan. Na twee weken kan ik ook wel begrijpen dat ze haar hart heeft verloren aan deze mensen, dit land en voor dit project al het mogelijke doet.
Om met een positieve noot te eindigen wil ik nog schrijven dat we vanmiddag met de leerkrachten zijn gaan samenzitten om te bekijken hoe we kunnen helpen en te bespreken wat we zelf hebben geobserveerd. Hier was heel veel openheid rond en de leerkrachten brachten heel wat goede dingen aan. Hun motivatie is hartverwarmend. Met dit in mijn gedachten sluit ik hier af.
groetjes,
Veerle
Nu we twee weken verder zijn zitten we al meer in het Afrikaanse ritme en komen we al meer op vriendschappelijke voet met de berg. Enkel als we hem oprijden is deze vriendschap ver zoek maar we zijn niet haatdragend dus na het douchen vloeken we toch al niet meer op de berg. We kunnen nu zien dat we toch wel een cultuurschok hebben moeten verwerken. Als vrijwilliger heeft dit toch een sterkere impact op mij dan als toerist. Het feit dat we dan ook nog eens moesten wennen aan rust (terwijl we in België beiden hyperkineten zijn) was wat veel in 1 keer. Dus dieje berg zal uiteindelijk, na de nodige tijd en aanpassing, tot onze vriendenkring gaan behoren hopen we.
Maar nu genoeg over de berg, we hebben deze week toch ook weer een aantal fantastische dingen mogen meemaken. Zo vond gisteren het afscheid van de groep Nederlanders en Filip plaats. Al de leerkrachten en de hoofden van de verschillende dorpen waren aanwezig, in het begin werd er gedanst en gezongen. Hierna werden door enkele hoofden en de directrice van de school verschillende speeches gegeven. Tijdens de speeches kwam tot uiting hoeveel respect de mensen hebben voor Johan en Mieke en hoe sterk ze waarderen wat er wordt gedaan. Er werd zelfs een keer verwezen naar een concreet voorbeeld waarin zij nog konden veranderen om nog beter voor de kinderen van de school te zorgen. Iedereen was op zijn paasbest gekleed en toch stonden er nog verschillende "hogergeplaatsten" met scheuren in hun kledij. De manier waarop deze mensen hun best willen doen ontroerde me sterk en gaf me een energiestoot om zelf nog beter mijn best te doen om zo goed mogelijk te helpen. Op het einde van de ceremonie dansten en zongen de vrouwen buiten en deden ze teken naar me om mee te doen. Ik twijfelde even aangezien mijn Afrikaans ritme nog niet helemaal op punt staat maar besloot om toch maar mee te doen, dit vonden ze geweldig (Het is voor mij nu ook duidelijk dat ze er geen probleem mee hebben om me uit te lachen, ook die ongeremdheid is fantastisch als je ego het aankan).
Vandaag is Filip vertrokken waardoor Hanne en ik nog alleen op het project zijn. Er zijn dan ook al verschillende mensen zaken aan ons komen vragen. Zo vroeg Agnes bijvoorbeeld of ze een zak kreeg die in het materiaalkot stond. Toen ik er op door vroeg bleek dat dit voor persoonlijk gebruik was. Toen ik haar antwoordde dat we best op Mieke wachten om dit te beslissen aangezien de anderen misschien ook graag zo een zak hadden zei ze dat ik een hele goede beslissing had genomen door haar de zak nog niet te geven. Je moet het ze nageven: ze zijn wel eerlijk. Ik vind het volkomen te begrijpen dat Agnes probeert om de zak in haar bezit te krijgen ook al weet ze dat het zo niet werkt. Daarom vind ik het ook extra fijn als ze nadien kan zeggen dat het een goed besluit is geweest en ze niet boos is.
Eén van de bewakers wou dan weer een voorschot op zijn loon. Hij deed een heel verhaal over een probleem dat hij had waar hij geld voor nodig had. We wilden de boot nog wat afhouden maar het verhaal was zo schrijnend dat als het waar was (wat we niet weten en eigenlijk wat betwijfelen) hij het geld echt nodig had. We hebben hem dan wel gezegd dat hij er rekening mee moet houden dat hij hier voor de rest van de maand mee moet toekomen, dat we het enkel gaven omdat het dringend was en dat hij niks meer krijgt tot de lonen worden uitbetaald. Toen we het nadien met twee bespraken bedachten we dat we hem misschien beter wat hadden laten wachten maar om dit goed te kunnen beslissen denk ik dat we wat langer hier zouden moeten zijn en de mensen beter zouden moeten kennen.
Morgen komt er een groep van joker op bezoek. Eerst gaan ze naar lake chilwa, nadien komen ze naar de school waar ze zullen overnachten. Om naar lake chilwa te gaan was er een busje geregeld en 1 van de leerkrachten zou meegaan als gids. Nu bleek vanmiddag dat het busje misschien een probleem zou zijn. Sam, de leerkracht, zou dit navragen en iets laten weten. Om half vier hadden we met de reisbegeleidster van joker afgesproken. Sam belde om te zeggen dat het busje niet in orde was en hij zou proberen om iets anders te regelen. Tegen 5u kwam hij op de afspraakplaats aan met een ander busje. Ook Sam begon een heel verhaal over het wat en waarom van het busje. Toen we vroegen of hij dit voor dezelfde prijs had kunnen regelen kwam het er op neer dat dit niet het geval was. Om eerlijk te zijn hadden we hier al een vermoeden rond. Maar nu was het zo dat Sam dacht dat er een lager bedrag was afgesproken dan gepland waardoor het toch nog op hetzelfde neerkwam. Dit was dan toch mooi meegenomen. Toen de bus helemaal geregeld was begon Sam te vertellen dat hij geen geld meer had en helemaal terug naar Sitima moest. Hij vroeg of het misschien mogelijk was dat hij in Zomba kon blijven. Bij heel het gebeuren rond het busje hadden we al een raar gevoel waardoor we toch wel wat op onze hoede waren. Omdat we Sam niet gewoon geld wilden geven spraken we af dat hij al een voorschot kreeg op de tip die hij zou krijgen als gids. Met dit geld zou hij terug naar Sitima kunnen. Sam leek tevreden en wij hadden een oplossing gevonden zonder hem gewoon geld te geven. Indien heel het verhaal van Sam klopte had hij wel heel hard gewerkt om alles in orde te krijgen. Het probleem was echter dat we beiden het gevoel hadden dat er iets niet klopte. We hebben Sam wel bedankt voor zijn inspanningen om het busje te regelen en laten blijken dat we dit waardeerden. We hebben hem tevens laten weten dat we niet met de auto kunnen rijden owv de verzekering en voor het donker zelf terug thuis moesten zijn zodat hij wist dat we niemand kunnen vervoeren. Sam zei ons dat hij zou thuis raken. Omstreeks half acht kregen we echter telefoon dat hij geen taxi had gevonden en te voet naar huis aan het wandelen was. Dit zorgde er voor dat we helemaal niet meer wisten wat we van het gebeurde moesten denken. Om 5u stond hij klaar om te vertrekken en om half 8 belt hij dat hij aan het wandelen is. Wat moeten we hier toch allemaal mee doen? We vinden het echt vreemd en willen graag dat alles zo goed mogelijk geregeld is voor iedereen zonder dat er geprofiteerd wordt. Dit is een echte evenwichtsoefening, zeker als je nog niet helemaal vertrouwd bent met de cultuur. Nu Filip weg is zijn we er "volle bak" ingesmeten. Dit is een hele uitdaging. We vinden dit beiden heel fijn maar zijn zeker nog zoekende. Ons respect voor Mieke groeit hier met de minuut. Het is niet simpel om dit helemaal alleen in te schatten en te regelen. Mieke kent de mensen wel beter maar toch moet zij ook voortdurend met zulke situaties omgaan. Na twee weken kan ik ook wel begrijpen dat ze haar hart heeft verloren aan deze mensen, dit land en voor dit project al het mogelijke doet.
Om met een positieve noot te eindigen wil ik nog schrijven dat we vanmiddag met de leerkrachten zijn gaan samenzitten om te bekijken hoe we kunnen helpen en te bespreken wat we zelf hebben geobserveerd. Hier was heel veel openheid rond en de leerkrachten brachten heel wat goede dingen aan. Hun motivatie is hartverwarmend. Met dit in mijn gedachten sluit ik hier af.
groetjes,
Veerle
zondag 13 september 2009
verder verloop van de eerste week
Hallo allemaal,
We zijn nu een week verder en ons zicht op het project wordt elke dag een beetje verruimd. Hanne en ik kunnen ondertussen enkele woorden chechewa die we dan ook heel veel gebruiken. We zijn tevens gestart met het schilderen van de vloeren van de kleinste klasjes om op deze manier wat structuur te brengen in de indeling. We hebben in elke hoek een figuur gezet zodat de juffen hun klasjes in groepjes kunnen verdelen en hen naar een bepaalde tekening kunnen sturen om daar rond iets bezig te zijn. Twee van de tekeningen zijn tevens spelletjes: twister en een hinkelpark zodat het daar ook voor benut kan worden. Toen we dit plan voor ogen hadden wisten we niet goed of de leerkrachten het goed zouden vinden, of het een meerwaarde zou kunnen zijn voor de klassen. Na overleg besloten we om het toch te proberen en toen ik een dag later in de klasjes keek zag ik verschillende kindjes met twister spelen. Ze hinkelden er wel op, maar hadden toch veel plezier. Ik was superblij toen ik het zag. Aangezien juffrouw Margaret al een hele week alleen staat met heel veel kindjes,omdat Berta ziek is, besloot ik om te gaan helpen. Margaret lijkt heel gemotiveerd en is goed met de kindjes bezig maar het valt toch op dat als ik binnen kom ze extra haar best doet. Dit vind ik wel een beetje spijtig aangezien ik haar wat wil ontlasten door te helpen en ik liever zou willen dat ze gewoon verder doet met wat ze bezig is. Wanneer ik haar zeg hoe goed ze het doet straalt ze en is ze supercontent. Door de manier waarop we door de meesten behandeld worden krijg ik voortdurend het gevoel dat er niet echt sprake is van gelijkwaardigheid. Als ik wil gaan zitten dan bieden de mensen me onmiddellijk een stoel aan terwijl ze zelf op de grond zitten, als ik aan het schilderen ben komen al de kinderen zien en roepen mijn naam, als ik buiten zit hangen er onmiddellijk verschillende kinderen rond mij, ... Ze kennen me eigenlijk helemaal nog niet maar willen wel bij me zijn omwille van het feit dat ik blank ben. Ook als we rondwandelen of fietsen worden we veel nageroepen en is het vaak zo dat er om geld gevraagd wordt. De mensen zijn hier zo arm dat ik het ze ook niet kwalijk kan nemen. Sommigen vragen echter op een nogal bedreigende manier geld. De armoede is hier zo groot dat vriendelijkheid vlug kan overgaan in opdringerigheid om iets te bemachtigen. Ik denk dat het nog een hele tijd zal duren voor deze mentaliteit zal veranderen aangezien het hier echt om overleven gaat.
Door langer hier te zijn kan ik beter zien wat voor een meerwaarde het project aan de mensen van Sitima biedt. Ik hoop dan ook dat ze er nog lang mee kunnen doorgaan. Wanneer we spelletjes spelen met de kinderen staan ze allemaal in de rij om mee te doen en kunnen ze bijna niet wachten tot het hun beurt is. Wanneer ik hier mee bezig ben kan ik alleen maar vaststellen dat het een plezier is om hier aan te mogen bijdragen en hoop ik dat we voor meer mensen iets kunnen beteken aangezien er nog veel kinderen/mensen hulp kunnen gebruiken.
Gisteren heeft Kris met zijn collega's 500 euro binnengehaald voor yoce door mee te lopen voor een goed doel. Kris heeft maar liefst 7,5 kilometer gelopen. In de acht jaar dat we samen zijn heb ik hem dat nooit weten doen. Heel veel dank aan al de mensen die zich hebben ingezet om mee te lopen en vooral aan Kris om hier initiatief in te nemen. Als ik morgenmiddag zie hoe tevreden de kindjes aan het eten zijn zal ik zeker nog eens aan jullie inzet denken.
Hier gebeuren zo veel dingen dat het heel moeilijk is om alles op de blog te zetten. We hebben al heel schrijnende dingen gezien maar ook al mogen delen in hun vreugde. Ondanks het feit dat we dachten dat de cultuurschok wel zou meevallen wordt deze intenser door hier langer tussen de mensen te zijn. En in contact te komen met de soms harde realiteit.
We zijn nu een week verder en ons zicht op het project wordt elke dag een beetje verruimd. Hanne en ik kunnen ondertussen enkele woorden chechewa die we dan ook heel veel gebruiken. We zijn tevens gestart met het schilderen van de vloeren van de kleinste klasjes om op deze manier wat structuur te brengen in de indeling. We hebben in elke hoek een figuur gezet zodat de juffen hun klasjes in groepjes kunnen verdelen en hen naar een bepaalde tekening kunnen sturen om daar rond iets bezig te zijn. Twee van de tekeningen zijn tevens spelletjes: twister en een hinkelpark zodat het daar ook voor benut kan worden. Toen we dit plan voor ogen hadden wisten we niet goed of de leerkrachten het goed zouden vinden, of het een meerwaarde zou kunnen zijn voor de klassen. Na overleg besloten we om het toch te proberen en toen ik een dag later in de klasjes keek zag ik verschillende kindjes met twister spelen. Ze hinkelden er wel op, maar hadden toch veel plezier. Ik was superblij toen ik het zag. Aangezien juffrouw Margaret al een hele week alleen staat met heel veel kindjes,omdat Berta ziek is, besloot ik om te gaan helpen. Margaret lijkt heel gemotiveerd en is goed met de kindjes bezig maar het valt toch op dat als ik binnen kom ze extra haar best doet. Dit vind ik wel een beetje spijtig aangezien ik haar wat wil ontlasten door te helpen en ik liever zou willen dat ze gewoon verder doet met wat ze bezig is. Wanneer ik haar zeg hoe goed ze het doet straalt ze en is ze supercontent. Door de manier waarop we door de meesten behandeld worden krijg ik voortdurend het gevoel dat er niet echt sprake is van gelijkwaardigheid. Als ik wil gaan zitten dan bieden de mensen me onmiddellijk een stoel aan terwijl ze zelf op de grond zitten, als ik aan het schilderen ben komen al de kinderen zien en roepen mijn naam, als ik buiten zit hangen er onmiddellijk verschillende kinderen rond mij, ... Ze kennen me eigenlijk helemaal nog niet maar willen wel bij me zijn omwille van het feit dat ik blank ben. Ook als we rondwandelen of fietsen worden we veel nageroepen en is het vaak zo dat er om geld gevraagd wordt. De mensen zijn hier zo arm dat ik het ze ook niet kwalijk kan nemen. Sommigen vragen echter op een nogal bedreigende manier geld. De armoede is hier zo groot dat vriendelijkheid vlug kan overgaan in opdringerigheid om iets te bemachtigen. Ik denk dat het nog een hele tijd zal duren voor deze mentaliteit zal veranderen aangezien het hier echt om overleven gaat.
Door langer hier te zijn kan ik beter zien wat voor een meerwaarde het project aan de mensen van Sitima biedt. Ik hoop dan ook dat ze er nog lang mee kunnen doorgaan. Wanneer we spelletjes spelen met de kinderen staan ze allemaal in de rij om mee te doen en kunnen ze bijna niet wachten tot het hun beurt is. Wanneer ik hier mee bezig ben kan ik alleen maar vaststellen dat het een plezier is om hier aan te mogen bijdragen en hoop ik dat we voor meer mensen iets kunnen beteken aangezien er nog veel kinderen/mensen hulp kunnen gebruiken.
Gisteren heeft Kris met zijn collega's 500 euro binnengehaald voor yoce door mee te lopen voor een goed doel. Kris heeft maar liefst 7,5 kilometer gelopen. In de acht jaar dat we samen zijn heb ik hem dat nooit weten doen. Heel veel dank aan al de mensen die zich hebben ingezet om mee te lopen en vooral aan Kris om hier initiatief in te nemen. Als ik morgenmiddag zie hoe tevreden de kindjes aan het eten zijn zal ik zeker nog eens aan jullie inzet denken.
Hier gebeuren zo veel dingen dat het heel moeilijk is om alles op de blog te zetten. We hebben al heel schrijnende dingen gezien maar ook al mogen delen in hun vreugde. Ondanks het feit dat we dachten dat de cultuurschok wel zou meevallen wordt deze intenser door hier langer tussen de mensen te zijn. En in contact te komen met de soms harde realiteit.
woensdag 9 september 2009
project in sitima
Ondertussen zijn we drie dagen in de school aan het helpen. We staan 's morgens omstreeks 6u op en vertrekken rond half acht met de fiets richting Sitima. De fietsrit is heel leuk, vooral in de dorpen hoor je vanachter al de struikjes mzungu (blanke) roepen door de kindjes. We zwaaien er dan op los. We merken enerzijds dat er al heel veel gerealiseerd is in de school, anderzijds dat er nog heel wat kan en zou moeten gebeuren. Zo zijn er 4 klassen. De 2 oudste klassen zijn op het eerste zicht goed bezig. Ze stimuleren de kinderen om zelf na te denken. In de jongste klassen heerst er echter nog heel veel chaos en is er nog veel ruimte voor verbetering. De eerste 2 dagen hebben we voornamelijk geobserveerd en de eerste contacten gelegd. Het feit dat we de taal niet spreken maakt het allemaal net iets moeilijker. We zijn dan ook gestart met wat basiswoorden te leren. Dit is echter niet zo gemakkelijk aangezien het echt een hele vreemde taal is.
Gisteren gingen de kindjes voor de eerste keer in hun leven op schoolreis. Dit is voor hen iets heel uitzonderlijk. De bus was versierd, al de kindjes waren aan het zingen en mama's stonden naast de bus te juichen en te zingen. Toen de bus moest vertrekken startte ze niet. We moesten ze in gang duwen. Ik dacht dat mijn spierkracht wel zou kunnen bijdragen dus duwde "als nen halve zot" mee aan de bus. Toen ze startte was er weer een heleboel gejuich en vloog er een zwarte vrouw in volle blijdschap rond mijn nek. Ze zwierde me letterlijk in het rond. Ik was een "bitje van mijn melk" zoals ze zeggen maar besloot om maar goed mee te doen. Wat weer voor een heleboel gejuich zorgde. Ik vond het heel ontroerend om te zien hoe blij iedereen was met deze kans terwijl het voor ons doodnormaal is. Zowel de kindjes als de leerkrachten hadden een leuke dag gehad. Morgen gaan de kleinste klassen ook en zal de bus waarschijnlijk terug versierd worden. Dit zou waarschijnlijk nooit gekunnen hebben zonder steun van de "mzungu".
Vandaag zijn we gestart met een poging om wat meer structuur te brengen in de kleinste klasjes. We hebben aan de leerkrachten gevraagd of het goed is dat we enkele ideetjes uitwerken in de klas. Zij waren hier heel enthousiast over wat toch wel aangeeft dat er heel wat motivatie is. Ik heb vandaag aan de kindjes geleerd hoe ze jagersbal moesten spelen. Ze waren hier snel mee weg en vonden het dan ook nodig om heel veel achter mij te lopen (in een temperatuur van ongeveer 32 graden). Na 20 minuten lopen en liters zweet te hebben verloren dacht ik eraan dat ik misschien beter een rustiger spel had uitgekozen :)
Ondanks de vrolijkheid en de motivatie is er ook wel een andere kant aan heel het verhaal. Kindjes die met dikke buiken rond lopen van de honger. Als het tijd is om te eten veranderd de sfeer een beetje en merk ik dat de leerkrachten heel veel nemen terwijl er kinderen zijn die niets krijgen omdat ze niet betaald hebben of te oud zijn voor de school, ... Zo wou ik vanmiddag mijn eten aan een jongetje geven. Het jongetje durfde niet goed dichterbij komen en leek bang. Uiteindelijk heeft hij het bord aangepakt en is hij beginnen te eten. De manier waarop hij dit alles deed zorgde er voor dat ik toch een aantal keren moest slikken. Ik ben dan ook maar snel gaan helpen om een hoop zand te verplaatsen op de bouw. Hier vonden ze het heel grappig om een vrouw met een schop te zien werken, er werd dan ook hard gelachen.
Nadat we klaar waren in de school zijn we met de fiets terug naar Zomba gegaan. Dit was nog maar eens een hele uitdaging aangezien we een redelijke beklimming moeten doen en bijna van onze fiets vallen van de inspanning. Ook dit zorgt voor veel plezier bij de meeste Afrikanen. Plezier alom met die rare blanke meisjes dus!
Gisteren gingen de kindjes voor de eerste keer in hun leven op schoolreis. Dit is voor hen iets heel uitzonderlijk. De bus was versierd, al de kindjes waren aan het zingen en mama's stonden naast de bus te juichen en te zingen. Toen de bus moest vertrekken startte ze niet. We moesten ze in gang duwen. Ik dacht dat mijn spierkracht wel zou kunnen bijdragen dus duwde "als nen halve zot" mee aan de bus. Toen ze startte was er weer een heleboel gejuich en vloog er een zwarte vrouw in volle blijdschap rond mijn nek. Ze zwierde me letterlijk in het rond. Ik was een "bitje van mijn melk" zoals ze zeggen maar besloot om maar goed mee te doen. Wat weer voor een heleboel gejuich zorgde. Ik vond het heel ontroerend om te zien hoe blij iedereen was met deze kans terwijl het voor ons doodnormaal is. Zowel de kindjes als de leerkrachten hadden een leuke dag gehad. Morgen gaan de kleinste klassen ook en zal de bus waarschijnlijk terug versierd worden. Dit zou waarschijnlijk nooit gekunnen hebben zonder steun van de "mzungu".
Vandaag zijn we gestart met een poging om wat meer structuur te brengen in de kleinste klasjes. We hebben aan de leerkrachten gevraagd of het goed is dat we enkele ideetjes uitwerken in de klas. Zij waren hier heel enthousiast over wat toch wel aangeeft dat er heel wat motivatie is. Ik heb vandaag aan de kindjes geleerd hoe ze jagersbal moesten spelen. Ze waren hier snel mee weg en vonden het dan ook nodig om heel veel achter mij te lopen (in een temperatuur van ongeveer 32 graden). Na 20 minuten lopen en liters zweet te hebben verloren dacht ik eraan dat ik misschien beter een rustiger spel had uitgekozen :)
Ondanks de vrolijkheid en de motivatie is er ook wel een andere kant aan heel het verhaal. Kindjes die met dikke buiken rond lopen van de honger. Als het tijd is om te eten veranderd de sfeer een beetje en merk ik dat de leerkrachten heel veel nemen terwijl er kinderen zijn die niets krijgen omdat ze niet betaald hebben of te oud zijn voor de school, ... Zo wou ik vanmiddag mijn eten aan een jongetje geven. Het jongetje durfde niet goed dichterbij komen en leek bang. Uiteindelijk heeft hij het bord aangepakt en is hij beginnen te eten. De manier waarop hij dit alles deed zorgde er voor dat ik toch een aantal keren moest slikken. Ik ben dan ook maar snel gaan helpen om een hoop zand te verplaatsen op de bouw. Hier vonden ze het heel grappig om een vrouw met een schop te zien werken, er werd dan ook hard gelachen.
Nadat we klaar waren in de school zijn we met de fiets terug naar Zomba gegaan. Dit was nog maar eens een hele uitdaging aangezien we een redelijke beklimming moeten doen en bijna van onze fiets vallen van de inspanning. Ook dit zorgt voor veel plezier bij de meeste Afrikanen. Plezier alom met die rare blanke meisjes dus!
zaterdag 5 september 2009
vlucht naar Afrika en aankomst
Zoals jullie kunnen merken ben ik er geraakt en kan ik op het internet (joehoe). Onze vlucht naar hier was wat men op zijn minst gezegd "woelig" kan noemen. We hebben een aantal tussenstops genomen die niet voorzien waren waardoor we een aantal keren hebben moeten landen en opstijgen met de meest bekwame piloot ooit:) Op een gegeven moment werd er ons meegedeeld dat we nog eventjes langs Congo zouden passeren. Eenmaal daar raakten we vast in enkele luchtzakken en bleven we maar toertjes draaien. Toen het voor iedereen in het vliegtuig heel duidelijk was dat we toertjes aan het maken waren en er werd gedacht dat we het misschien niet zouden halen deelde de piloot mee dat we niet konden landen omdat er een bosbrand was uitgebroken op de landingsbaan. Als deze geblust was konden we landen. De vrouw naast mij was al aan het huilen maar na deze mededeling huilde ze nog vele harder en begon ze te bidden. Na een tijdje, toen bijna iedereen de hoop had opgegeven, konden we dan toch landen. Bij landing zagen we de mannen het laatste vuur nog uitkloppen. Toen we een tijdje op de grond stonden begonnen verschillende mensen te klagen over de verschillende uren vertraging en de onverwachte omweg. De Afrikaanse stewardess bleef kalm, liet ons nog een half uur wachten en kwam dan vragen of we allemaal tevreden waren over de vlucht. Aangezien we nog altijd vast zaten in Congo was dit niet echt de ideale moment om het te vragen. Ze bleef echter lachen en iemand wou haar steunen mits de kleine omkoopsom van enkele biertjes. Voor ons was dit hilarisch (nadat we de zekerheid van overleven hadden). Door de vertraging waren we normaal te laat voor onze volgende vlucht. Dit was echter geen probleem aangezien de Afrikanen anders kijken naar tijd en het vliegtuig stond op ons te wachten. We moesten wel onze zak aanwijzen en kijken of deze echt op het vliegtuig werd gezet aangezien de dragers de zak gewoon terug bij de andere bagage durfden zetten. Eenmaal aangekomen hebben we een taxi genomen. De jongen die met de taxi reed was heel hulpvaardig maar volgens mij nog niet echt op de juiste leeftijd om met een auto te rijden. Toen we dit in vraag stelden lachtte hij dit weg maar een antwoord was er niet bij. Hij reed door het rood en kon maar net over zijn stuur zien maar we hebben er toch veel hulp aan gehad.
Nadat we de nacht hebben doorgebracht bij Doogles (backpackershotel) zijn we op zoek gegaan naar een bus om in Zomba te raken. Niemand wist het juiste uur of zei gewoonweg dat er geen bus kwam maar na een uurtje zaten we toch in een bus. Enkele haltes verder zat de bus stampvol. Naast ons stond een vrouw met een kip in een zak. Toen de bus echt vol zat is deze kip flauwgevallen. Een duidelijk teken dat er geen volk meer bij kon. Achter ons zat een kindje steeds over onze "blanke" armen te wrijven en met zijn vinger in onze rug te porren, zo blanke meisjes in een overvolle bus is blijkbaar iets wat je niet elke dag meemaakt. Al bij al zijn we wel vlot en op een echte Afrikaanse manier in Zomba geraakt waar Filip (de zoon van Johan) ons heeft opgehaald, hij had al twee meisjes bij die met een Nederlandse school in Zomba waren. De rest van de dag hebben we gevuld met uitpakken, eten en ervaringen uitwisselen. Maandag gaan we naar het project. Ik verheug me er al heel hard op.
Nadat we de nacht hebben doorgebracht bij Doogles (backpackershotel) zijn we op zoek gegaan naar een bus om in Zomba te raken. Niemand wist het juiste uur of zei gewoonweg dat er geen bus kwam maar na een uurtje zaten we toch in een bus. Enkele haltes verder zat de bus stampvol. Naast ons stond een vrouw met een kip in een zak. Toen de bus echt vol zat is deze kip flauwgevallen. Een duidelijk teken dat er geen volk meer bij kon. Achter ons zat een kindje steeds over onze "blanke" armen te wrijven en met zijn vinger in onze rug te porren, zo blanke meisjes in een overvolle bus is blijkbaar iets wat je niet elke dag meemaakt. Al bij al zijn we wel vlot en op een echte Afrikaanse manier in Zomba geraakt waar Filip (de zoon van Johan) ons heeft opgehaald, hij had al twee meisjes bij die met een Nederlandse school in Zomba waren. De rest van de dag hebben we gevuld met uitpakken, eten en ervaringen uitwisselen. Maandag gaan we naar het project. Ik verheug me er al heel hard op.
dinsdag 1 september 2009
Opbrengst geldinzameling project
Hallo allemaal,
Donderdag is het zo ver: om 20u stijgt het vliegtuig op richting Malawi zodat ik ter plaatse de handen uit de mouwen kan gaan steken.
Aangezien ik ook al op voorhand iets wou doen voor het project ben ik het in juni bij de noord-zuidraad van Olen gaan voorstellen in de hoop subsidies te verwerven voor de mensen ginder. De raad was zo vriendelijk om maar liefst 1000 euro te storten op de rekening van yoce: bedankt hier voor!
Vorige week vrijdag hebben we ook nog een fuif georganiseerd om wat geld bijeen te krijgen en om ons met zijn allen nog eens goed te amuseren. Dit is dan ook gelukt. We hebben ruim 2500 euro kunnen overschrijven naar de rekeningen van yoce en menig man heeft de volgende
dag last gehad van een serieuze kater owv de goede investeringen, waarvoor dank!
Een extra bedankje aan de sponsors, de superfantastische Continental Radial Band, de uitstekende doch hele zatte dj en aan al de helpers.
Op 12 september wordt er bij umicore gelopen voor het goede doel. Kris gaat samen met zijn collega's nog eens een extra inspanning doen en proberen om 125 km in totaal te lopen. Ze kunnen hier 250 euro mee verdienen. Het gaat hier wel degelijk om Kris Baetens, zoon van Lisette en Roger. Voor al diegenen die dit wonder willen meemaken is het op 12 september aan het fabriek van Olen te doen. Supporters met zakjes water en energierepen zijn altijd welkom, eventueel een verpleger om de eerste zorgen toe te passen.
Indien jullie willen weten wat er met het geld gebeurt kunnen jullie steeds een kijkje nemen op http://www.yocevim.org/
Eenmaal in Afrika zal ik proberen om geregeld iets op de blog te zetten.
groetjes,
Veerle
Donderdag is het zo ver: om 20u stijgt het vliegtuig op richting Malawi zodat ik ter plaatse de handen uit de mouwen kan gaan steken.
Aangezien ik ook al op voorhand iets wou doen voor het project ben ik het in juni bij de noord-zuidraad van Olen gaan voorstellen in de hoop subsidies te verwerven voor de mensen ginder. De raad was zo vriendelijk om maar liefst 1000 euro te storten op de rekening van yoce: bedankt hier voor!
Vorige week vrijdag hebben we ook nog een fuif georganiseerd om wat geld bijeen te krijgen en om ons met zijn allen nog eens goed te amuseren. Dit is dan ook gelukt. We hebben ruim 2500 euro kunnen overschrijven naar de rekeningen van yoce en menig man heeft de volgende
dag last gehad van een serieuze kater owv de goede investeringen, waarvoor dank!Een extra bedankje aan de sponsors, de superfantastische Continental Radial Band, de uitstekende doch hele zatte dj en aan al de helpers.
Op 12 september wordt er bij umicore gelopen voor het goede doel. Kris gaat samen met zijn collega's nog eens een extra inspanning doen en proberen om 125 km in totaal te lopen. Ze kunnen hier 250 euro mee verdienen. Het gaat hier wel degelijk om Kris Baetens, zoon van Lisette en Roger. Voor al diegenen die dit wonder willen meemaken is het op 12 september aan het fabriek van Olen te doen. Supporters met zakjes water en energierepen zijn altijd welkom, eventueel een verpleger om de eerste zorgen toe te passen.
Indien jullie willen weten wat er met het geld gebeurt kunnen jullie steeds een kijkje nemen op http://www.yocevim.org/
Eenmaal in Afrika zal ik proberen om geregeld iets op de blog te zetten.
groetjes,
Veerle
Abonneren op:
Posts (Atom)