woensdag 4 augustus 2010

Terug in België

De laatse weken heb ik niet veel van me laten horen wegens "te veel amusement op het Afrikaanse continent". Nu ik terug thuis ben en het naar Belgische normen wat grijs en miezerig is besluit ik tevens dat het tijd is voor een afrondend bericht zodat iedereen weer rustig op zijn twee oortjes kan slapen.


De laatste weken van mijn verblijf in Afrika zijn voorbij gevlogen. We zijn een weekendje naar de Mulanje geweest om een bergje te beklimmen. Ik dacht dat ik dit wel eens vlotjes zou doen maar moest tot het besluit komen dat vlotjes fel overschat was. Zeker nadat ik al heel moe was vertrokken, dan nog eens heel de nacht wakker had gelegen van de kou en de volgende dag nog een hele dag zou moeten stappen, klimmen, kruipen,... Al bij al kon ik besluiten dat ik het hardste had genoten van de goedgeorganiseerde maaltijden van de andere bergbeklimmers, vooral 's morgens toen ik in het zonnetje kon genieten van de beste havermoutpap ooit. Al een geluk dat er mensen zijn met organisatietalent voor maaltijden want als we op de organisatie van Mieke en mij hadden moeten verder gaan was ook het eten maar povertjes geweest. Aangezien ik onderkoeld en doodmoe was kon ik niet erg spraakzaam meer zijn toen we de volgende dag aan het terugstappen waren (de mensen die mij kennen zullen waarschijnlijk wel kunnen bevestigen dat het dan heel erg met mij gesteld is). Ik kon het enkel nog verdragen om tegen mezelf te praten en keer op keer te besluiten dat ik me nog maar eens de duivel had aangedaan (hoeveel keer kan een mens zijn eigen grenzen verleggen). Chance dat ik mezelf bij had om mijn beklag te doen. Toen één van de dames de berg begon af te joggen in een opstoot van energie en ik haar volgde kon ik gelukkig de humor van heel de situatie terug inzien. Daar liep ik dan achter een vrouw van ongeveer zestig jaar die de dag er voor ook al had lopen pronken met haar warme slaapzak gevuld met veren terwijl ik bevroor, voor warmte moet je niet op de Mulanje zijn! Blanken die te lang in Malawi vertoeven worden schijnbaar iets of wat kierewiet,haha. Ik was op mijn plaats.

Nadat ik bekomen was van mijn bergavontuur en iets of wat kon gaan zonder te denken dat mijn tenen gebroken waren bezochten we het plaatselijk ziekenhuis van Zomba. Dit ziekenhuis is gratis voor de lokale bevolking. Als je dit vergelijkt met onze ziekenhuizen kan ik alleen maar constateren dat we met ons gat in de boter zijn gevallen zalle mannekes. Tijdens de rondleiding passeerden we een man die 's morgens was binnengebracht voor een amputatie van zijn voet. Ondertussen was het vier uur en hij lag nog steeds te wachten. Toen ik hem aankeek zwaaide hij vrolijk naar me, dit raakte me tot in het diepste van mijn ziel. Indien iemand bij ons zou wachten op een amputatie zou dit toch te veel gevraagd zijn vermoed ik. In Afrika is al zoveel leed en armoede, als je voet geamputeerd wordt ben je helemaal van kant. Er zijn geen voorzieningen, opvang zoals bij ons. Toch zwaaide de man nog naar mij, niet te geloven. Nadat ik het ziekenhuis had gezien had ik al een stuk of honderd actieplannen in mijn hoofd om de mensen hun welzijn te verbeteren. Ik besloot onmiddellijk dat het ziekenhuis mij dringend nodig had om activiteiten te verzinnen voor de kindjes, ze met liefde te omringen, gesprekken te doen met de vrouwen, verkrachte meisjes en vrouwen op te vangen,... Niet alleen mij maar meer gemotiveerde mensen die oog hadden voor het geestelijk welzijn. Twee seconden later bedacht ik dat er zelfs nog geen geld was voor de basisopvang (dokters, verpleegsters, medicatie). Geld voor sociaal assistenten zou helemaal niet beschikbaar zijn, maar naar mijn bescheiden mening wel hoogst nodig, schrijnend. Toch blijf ik geloven dat het ooit zal verbeteren. Eén persoon is misschien niet veel maar het is toch al een druppel. Veel druppels samen maken uiteindelijk een emmer, een zwembad, een meer, een zee zou ik zo denken (en nu zou ik normaal vloeken maar mijn moeder heeft al eens vermeld dat ze dat niet echt gepast vindt dus doe ik het in stilte voor één keer).

De laatste twee weken is Evy me komen bezoeken en hebben we dolle avontuurtjes beleefd. Ik kon terug wat wennen aan het Westerse en Evy kon zich te goed doen aan Malawi op zijn best. De pauw (ikzelf te verstaan) en de kraai (Evy, te verstaan) met twee door Zomba, niet te onderschatten.
Evy, ik vond het kei leuk, de volgende keer zal ik je niet meer naar voor duwen in het donkerste van de nacht, je helpen als de cornflakes ontploft in het midden van de winkel,niet meer tegen de taxichauffeur zeggen dat hij harder moet rijden, je niet meer uitlachen als je geteisterd wordt door mieren, onmiddelijk mee naar huis gaan ook al is het feestje op zijn best, niet meer kei hard zingen als jij wil rusten, niet meer lachen als de apen achter jou lopen, ... beloofd, haha! Nog een laatste PAAUUUW PAUUUUW voor ik overga naar ons thuislandje. Thanks A LOT sexy, lazy kraai!

Ik ben een weekje terug thuis. De eerste dagen voelde ik me als een toerist in mijn eigen land. Ik liep door de straten, bezag tafereeltjes van op een afstand en als ik iemand bekend tegen kwam sprak ik Engels (wat ik zelf dan weer heel grappig vond en hard op pratend tegen mezelf verder liep). Toch raar hoe het kan draaien. Wanneer ik in Afrika een blanke zag dacht ik: wat doe die blanke hier? Zo verbonden voelde ik me al met de lokale mensen. Ik moest me zelfs inhouden om ook niet heel hard "Azungu" te roepen (wat me natuurlijk niet altijd lukte). Nu ik in mijn eigen land ben voel ik me een beetje een vreemde. Toch geniet ik heel hard van het terug zien van mijn familie en vrienden en besef ik nog maar eens hoe goed ik het heb. Momenteel is het toeristengevoel grotendeels verdwenen en schuim ik van hier naar daar om de mensen die ik graag zie te bezoeken en praktische zaken te regelen. Terwijl ik dit doe snuif ik al de lekkere geurtjes op van de eetzaakjes die ik passeer en kan alleen maar bedenken hoe mooi het leven kan zijn en dat ik een grote gelukzak ben!

In september zal ik terug naar Malawi gaan aangezien ik nogal een vastbesloten druppel ben die de emmer mee wil vullen tot er een zee is. Hoe lang ik deze keer zal gaan hangt af van het feit of ik werk vind of niet. Het kan dus zijn dat ik heel snel terug ben om te genieten van het mooie dat ons land te bieden heeft maar het is ook mogelijk dat ik Azungu sta te roepen op een berg (eventueel aangevuld door give me money als ik geen job vind, haha). Wat het ook zal worden, beide landen hebben me iets moois te bieden maar momenteel loopt mijn pad naar Malawi.


Enkele weetjes

- Wanneer je een fietstaxi neemt kan je onmiddellijk je Chichewa verbeteren, de chauffeur vindt het hilarisch om woordjes aan te leren, ik geloof alles wat hij me vertelt en ben een persoon die grote fan is van onmiddellijk uittesten, een mens kan zich ook belachelijk maken in Malawi, dat is zeker!
- Een taxirit moet gepaard gaan met luide muziek van Shaggi. Meezingen verplicht! De taxichauffeur mag dan ook fat ass Shaggi genoemd worden of Besibwesi!
- quizvraagje: Mannen die head down, spread your legs, hitt the ball, hard! roepen naar Mieke en mij. Wat hebben we gedaan? Het antwoord zal één van de maanden uit de bus vallen!
- Een spin in de boot is genoeg om Evy niet meer op safari te krijgen. Een krokodilletje is niks, maar spinnen en vissen is er te veel aan! Dat de boot zou omslagen als Evy bleef bewegen en we tussen de nijlpaarden zouden belanden was zeker gelijk aan het gevaar van de spin:)
- Bobo roepen en met de knokkels tegen elkaar slagen is uiterst cool op een rastafeestje, dat je hand nog drie dagen pijn doet moet je er maar bij nemen.
- Zolang we ze nog allemaal op een rijtje hebben kan er veel in Malawi!

Mieke bedankt, ik vond het weer fantastisch!

Toedeloe,
Veerle