Van twintiger naar dertiger

Bij deze heb ik besloten om nog één keer mijn blog aan te vullen als jeugdige twintiger en andere verslagen nadien met een kritisch oog te bekijken om na te gaan of de volwassenheid en maturiteit echt opkomt bij het veranderen van de twee naar de drie. Vanaf morgen dus gedaan met onaangepast gedrag en alleen volwassen praat (we zullen zien hoe lang dat ik het zal volhouden maar ik heb al wat volwassen zinnen geoefend om mijn debuut als dertigjarige spectaculair te maken, haha). Daarnaast wil ik even vermelden dat een oudere heer deze week wel twee keer in verbazing heeft uitgeroepen dat ik er uitzie als een teenager ipv een bijna dertiger. Mijn ego was weer gestreeld en ik vergat onmiddellijk dat een andere man een paar weken geleden nog had gezegd dat ik “just a plain woman” was zonder kinderen. Het leven kan bij tijden toch mooi zijn als men zegt wat ik wil horen.
De voorbije weken zijn we bezig geweest met voorbereidingen voor de wereldcup van de meisjesvoetbalploeg, het jeugdcentrum , … De organisatie voor de wereldcup ziet er goed uit, leuk om te ervaren wat genoeg motivatie al niet kan doen. Ik heb de eer gekregen om één ploeg te begeleiden en vraag me nu al af of er geknokt zal moeten worden. Als mijn ploeg niet wint dan zal ik een persoonlijk trainingsschema moeten opstellen om mijn beste karatemoves boven te halen, bij deze zijn de anderen gewaarschuwd.
Wat het jeugdcentrum betreft hebben er sollicitaties plaatsgevonden en zijn Mieke en ik spelletjes gaan aankopen. Er zijn drie mensen gekozen om het jeugdcentrum mee in goede banen te leiden. De anderen moeten volgens mij nog een beetje bekomen van de eerste schrik, zelden op zo een korte tijd een aantal jonge mensen gezien waarbij ik dacht dat ik mijn reanimatiekunsten zou moeten gaan boven halen. Het deed me denken aan het ogenblik dat ik voor de eerste keer moest gaan solliciteren, dat was me toch ook een klucht. Ik herinner me nog goed dat ik een licht vermoeden had dat diegene die het gesprek leidde ergens onderweg een vijs had verloren of één van de cliënten was ipv de directeur. Waarschijnlijk dacht hij hetzelfde van mij. Nu ik aan de andere kant van de tafel zat vond ik dat ik nog meer redenen had om zelfmedelijden te koesteren denkende aan mijn eerste sollicitatie, ik was ten minste nog vriendelijk en niet te getikt naar de kandidaten toe. Diegenen die vergeten waren dat ze Engels konden en het bijna aan hun hart kregen wisten niet hoeveel geluk ze hadden met mij, ik was zelfs bereid tot reanimatie Binnen enkele dagen vindt de eerste vergadering plaats, ik ben benieuwd.
Op persoonlijk gebied ben ik nog maar eens op huizenjacht geweest en vind ik dat ik de titel van prinses der immobiele verdien. Met de gekende techniek, namelijk iedereen lastig vallen ben ik er in geslaagd om iets voor mezelf te vinden. Binnen enkele weken verhuis ik naar een gezellig huis. Ik zal het gaan bewonen met een geleende hond en een verkregen kat (als alles volgens plan gaat), het enige probleem dat ik voorzie is zijn dat ik mijn eigen huis niet zal terug vinden. Gisteren heb ik de weg nog eens moeten vragen ondanks het feit dat ik er al drie keer ben geweest . Leg maar eens uit aan een vreemde dat je een huis hebt gehuurd maar het niet meer vindt en geen naam, adres of duidelijke omschrijving hebt. De vreemde wijst dan gewoon alle huizen aan die te huur staan en uiteindelijk moet je het toch nog zelf traceren. Het huis staat te midden van politiewoningen dus ik wil de eerste dief nog wel eens zien die deze uitdaging aandurft, als hij risico het neemt denk ik dat ik hem nog 5000 kwatcha bij geef voor moed en volharding. Ik zal natuurlijk eerst vragen of hij op eigen risico is gekomen of ingehuurd door de politie. Bij omkoping zal hij spijtig genoeg geen beloning krijgen maar zal ik hem wel op de gemiste beloning wijzen met een krankzinnige hond aan zijn been en wilde kat in het gezicht.
Spijtig genoeg is omkoping hier iets zoals naar het toilet gaan. Op een aantal dagen tijd heb ik twee keer mogen ervaren hoe het hier in zijn werk gaat. Om elektriciteit in mijn huis te krijgen moest de huurbaas met de bazen van escom gaan praten en een “bribe” betalen. Op voorhand was een vriend op onderzoek gegaan in de omgeving van het huis. Hij had van de mensen vernomen dat het tot drie jaar kon duren voor er elektriciteit zou zijn. De huisbaas had hier niks van verteld dus we moesten terug in onderhandeling met hem voor ik de pineut werd van een elektriciteitsloze woning. De huisbaas kon niet anders dan extra geld betalen of geen elektriciteit. Niet veel later stond ik bij immigratie en zag ik hetzelfde gebeuren. Een man gaf extra geld om zijn papieren in orde te krijgen. Ik mocht terugkomen omdat ik al de juiste documenten niet bij had. Malawezen beschouwen omkopen als iets heel normaal en gaan er openlijk over in onderhandeling. Door dit systeem in gang te houden worden de rijken alleen maar rijker en de armen armer. Ik word nog liever uit het land geschopt dan hier aan mee te doen en moet me inhouden om mijn mening over deze praktijken te verkondigen. Aangezien ik sinds enkele uren een dertiger ben kan ik hier natuurlijk op een rustige, ingetogen manier mee omgaan,haha. Om eerlijk te zijn is de enige echte reden dat ik het niet doe het feit dat ik vermoed dat het gevangenisleven niet echt mijn ding zal zijn.
Tussen deze activiteiten en plannen om een oproer te starten door heb ik enkele andere projecten bezocht en was ik gedwongen om een aantal dagen wat minder te functioneren owv malaria. Ik kan jullie wel vertellen dat de mug niet meer tot mijn officiële vriendenkring behoort en er een contactverbod is uitgeschreven voor deze diersoort.
Aangezien ik op mijn negenentwintig nog niet het karakter had om mijn verslag af te maken heb ik gewacht tot ik dertig was om deze verantwoordelijkheid verder op te nemen. Ik voel mijn karakter elke seconde groeien. Deze morgen heb ik welgeteld twee seconden nodig gehad om uit te rekenen dat ik op ongeveer één derde van mijn leven zit en om het belachelijke idee van opkomende volwassenheid te verwerpen. Beter om te gaan joggen en op elke voorbijganger goeiedag te roepen. Aangezien ik verjaar vond ik dat het niet te veel gevraagd was om te verwachten dat iedereen iets terug zou zeggen. Ik had weer geweldig veel chance want ik ben in Afrika en daar is het mogelijk om omstreeks half vijf al een dertigtal goeiedagjes terug te krijgen, mijn dag was weer goed begonnen. Daarenboven hadden mijn fantastische huisgenoten gisterenavond nog in alle stilte pannekoeken gemaakt om me te verrassen. Ondanks de weinige middelen die er zijn hadden ze hun best gedaan om iets te maken dat ik lekker vind. Nadien is Mieke ons komen oppikken om in de bergen aan een waterval te picknicken, een geslaagde dag zou ik zo denken. Ik ben toch een gelukzak.
Ik moet toegeven dat ik de mensen die ik al langer ken en graag zie op een dag als vandaag durf te missen maar aan de andere kant ontroerd het me des te meer als er dan moeite word gedaan om iets leuks voor me te doen. Een dag vol ontroering zo ver van al het vertrouwde. Wanneer je dan nog eens zo dicht staat bij grote miserie springt het mooie er ten volle uit. Ik waardeer het dan ook extra. Het leven kabbelt weer verder en we zullen wel zien waar we uitkomen.

Malawi, land van tegengestelde

Grote vreugde, bitter verdriet. Het lijkt soms dat het hier nogal vaak draait om het één of het ander. De enige constante die ik in dit gegeven ervaar is de intensiteit van emoties. Kindjes die lachend wuiven, mensen die bedelen op straat, honden die met stenen worden bekogeld, mensen die sterven, puurheid, … Allemaal aanwezig in het dagdagelijks straatbeeld, als je tussen de Malawezen wil leven kan je er niet aan ontsnappen. Tijdens de schrijnende momenten is het niet het ogenblik om teergevoelig te zijn ook al zou je eens goed willen huilen. Je helpt er niemand mee vooruit en meestal wordt er niet begrepen dat “de blanke” reden heeft om te huilen. Als het dan allemaal wat te dicht komt ben ik geneigd om deze gedachtegang over te nemen. Ik sta het mezelf niet toe om eens goed te huilen ondanks het feit dat ik van twee heel wijze vrouwen de tip heb gekregen om me eens goed te laten gaan, er een echt drama van te maken en tijdens dit kleine drama in de spiegel te kijken en medelijden met mezelf te hebben. Ik zal er morgen is werk van maken (en morgen zeg ik het nog een keer dan is de intentie er toch al). Maar zoals ik al zei is het niet enkel ellende maar ook grote vreugde.

Een tijdje geleden mocht ik nog mee op het veld werken met de dorpelingen van Sitima. Natuurlijk wou ik mijn steentje bijdragen in dit groepsgebeuren en liep ik rond als een deskundige aangaande irrigatie om overal wat te helpen. We sleurden emmers op en af, ik vond het dan ook nog eens nodig om een hele tijd als een gek te trappen om de pomp in gang te houden, geweldig gevoel. Enkel spijtig dat ik was vergeten dat ik nog helemaal terug naar Zomba moest fietsen, onderweg dan toch maar even stoppen voor een drankje met suikers, het was dat of van mijn fiets vallen. Dave, de waker van Mieke, was met me mee gereden aangezien hij moest gaan werken en het al te laat werd om alleen terug te rijden. Onderweg hoorden we plots een klap, we dachten beiden dat er een stuk van een auto was gevallen. Toen we keken naar wat er van de auto was gevallen konden we onze ogen niet geloven. Op straat lag een mens met zijn bagage nog onder zijn arm geklemd. De auto was honderd meter verder gestopt. De man stond recht en wandelde nog een beetje verdwaasd naar de pick-up, het leek of hij net wakker was geworden en om eerlijk te zijn denk ik dat ik er niet ver naast zat. Aangezien er geen gewonden waren gevallen was ik vrij om eens goed te lachen met deze situatie. Dave reed hoofdschuddend achter mij en zei heel serieus: “those Malawians”. Wat er voor zorgde dat ik helemaal in een deuk lag. Van puurheid gesproken.

’s Avonds hoorden we in de buurt van ons huisje tromgeroffel. Na wat professioneel gezaag van mijn kant kreeg ik Sacha zo ver dat hij mee ging kijken waar het feestje te doen was. Gewapend met een heel klein lampje gingen we richting geluid, plots trekt Sacha me bij mijn hand weg. Ik had mijn voet bijna op een slang gezet van minstens één meter lang. Het zou nog zo ver kunnen komen dat we het feestje niet zouden halen omwille van dit reptiel. Na de eerste schrik besloten we dat een slangetje geen reden was om het al op te geven, dan maar verder zoeken. Ik wou me wel moedig voor doen maar ik moet toegeven dat ik er niet over zou getwijfeld hebben om Sacha aan de volgende slang te voederen terwijl ik de veiligheid opzocht, tot zo ver mijn menslievendheid. Maar omwille van onze verregaande moed en volharding kwamen we niet veel later aan op een traditioneel trouwfeest, we bekeken het van op een afstandje een schatten onze kansen op deelname in. Nog voor we hadden kunnen bepalen of het gepast zou zijn dat we mee rond de vuren zouden gaan staan werden we al welkom geheten door enkele feestgangers. Vol vrolijkheid, energie en passie sprongen de genodigden rond een vuur, ze waren blijkbaar wat paringsdansen aan het uitvoeren. De drummers waren ongelofelijk. Natuurlijk mochten wij niet in de paringsdans ontbreken, we werden dan ook geregeld gevraagd om mee te dansen. Hoe graag ik ook dans, deze paringsdansen zou ik maar aan me voorbij laten gaan aangezien ik het toch wel een heel letterlijk dansje vond voor sommigen. Het was een leuk showspel om te zien: een verliefd koppeltje danste op een mooie manier samen, gevolgd door drie snotaapjes die de gekste kronkelingen maakten die je maar kon bedenken, daarna enkele pubers die schijnbaar vergaten dat ze een dans waren aan het doen en niet het echte werk, dan weer door een dikke mama, … Jullie lezen het al: Afrika op zijn best. Toen we gingen vertrekken kon ik het niet laten om heel even in het kringetje te springen, wat schijnbewegingen te doen en lachend er uit te springen, blij dat ik toch nog even in het kringetje had gestaan. We konden weer gerust gaan slapen om fris te zijn voor andere zaken die onze aandacht vragen, zoals het jeugdcentrum

Dit begint meer en meer vorm te krijgen. We zijn op verkenning geweest in een jeugdcentrum in Jali. Een aantal jaren geleden werd het gecoördineerd door Fransen, nadat ze het overgelaten hebben aan de Malawezen is het stilletjes bergaf aan het gaan . Volgens hen wegens gebrek aan financiële middelen. De mensen werken er nu vrijwillig in de hoop dat er terug fondsen zullen komen. Ik weet niet goed wat ik er van moet denken. Is het echt zo dat ze plots zonder middelen kwamen of was het te vroeg om het jeugdcentrum al uit handen te geven? Wanneer het over financies gaat is het voor een Malawees heel moeilijk om dit te beheren. Volgens mij omdat ze nooit veel gehad hebben en beheer over een aanzienlijke som geld te verleidelijk is om op economische manier te besteden. Natuurlijk zijn dit mijn gedachten en kan het ook anders zijn. Door het centrum te bezoeken konden we toch al een beeld vormen en zagen we dat er mogelijkheden waren om dit te combineren met gezondheidszorg, toch heel belangrijk in een land als Malawi.

Enkele leerkrachten moesten nog op de markt zijn voor wat aankopen dus Mieke, Daniël en ik besloten om te wachten aan een lokaal cafeetje. Natuurlijk kon dit niet zonder dat enkele moedige marktgangers zich kwamen voorstellen, dit ging zelfs zo ver dat één van hen Mieke bijna van het bankje trok owv het feit dat hij zo hardhandig haar hand schudde. Dolle pret voor alle toeschouwers en wie ben ik dan om asociaal te zijn? Toen we ons pleziertje hadden gehad en iedereen zijn aankopen had gedaan reden we terug richting Zomba. Dezelfde dag hoorden we dat de broer van Davidson was gestorven. De man was nog zeer jong en gestorven aan een geslachtsziekte in verregaand stadium. Hij zou de volgende dag begraven worden. Toen we ’s maandags naar school gingen was Davidson aanwezig, ik kon het bijna niet geloven. Het leven is hier toch heel anders, live goes on no matter what. De dood wordt met een soort gelatenheid aanvaardt. Het is hier dagdagelijkse kost. Langer dan een paar dagen thuis blijven voor een dode is ondenkbaar. Het deed me pijn om toe te zien hoe Davidson leed, ik kon me niet voorstellen dat ik op school zou zijn als er iets met mijn zussen of broers zou gebeuren. Het doet een mens nog maar eens beseffen hoe snel het kan gaan. Ik wil dan ook nog even vermelden aan mij zusjes en broertjes dat ik hen heel graag zie, ook al ben ik ver weg, ik denk aan jullie.

Ondertussen ben ik bezig in Sitima en probeer ik te helpen bij de organisatie van een worldcup voor de meisjesploeg. Het is de bedoeling om extra leden te werven en de ploeg te promoten. Op het ogenblik zijn we ideetjes aan het verzamelen, de worldcup zal in december doorgaan. Ook het jeugdcentrum zal begin december openen, dus we weten nog wel wat doen. Ik ben er nog niet in geslaagd om een betaalde job te vinden (en blijkbaar is het redelijk onmogelijk als je partner hier niet werkt)maar geen paniek het is me gelukkig wel gelukt om van het café naar huis gebracht te worden in een politieauto door mijn vrienden van de wet en om binnen de twee maanden in de Malawese krant te verschijnen, nu zijt ge jaloers hé Bussie, doe da maar eens achterna, haha. En om het nog erger te maken, ondertussen heb ik connecties met de piloot van het leger en kan het zijn dat ik eens mee mag vliegen, holé.

Groetjes;
Veerle, vrouw van meerdere connecties