Van twintiger naar dertiger

Bij deze heb ik besloten om nog één keer mijn blog aan te vullen als jeugdige twintiger en andere verslagen nadien met een kritisch oog te bekijken om na te gaan of de volwassenheid en maturiteit echt opkomt bij het veranderen van de twee naar de drie. Vanaf morgen dus gedaan met onaangepast gedrag en alleen volwassen praat (we zullen zien hoe lang dat ik het zal volhouden maar ik heb al wat volwassen zinnen geoefend om mijn debuut als dertigjarige spectaculair te maken, haha). Daarnaast wil ik even vermelden dat een oudere heer deze week wel twee keer in verbazing heeft uitgeroepen dat ik er uitzie als een teenager ipv een bijna dertiger. Mijn ego was weer gestreeld en ik vergat onmiddellijk dat een andere man een paar weken geleden nog had gezegd dat ik “just a plain woman” was zonder kinderen. Het leven kan bij tijden toch mooi zijn als men zegt wat ik wil horen.
De voorbije weken zijn we bezig geweest met voorbereidingen voor de wereldcup van de meisjesvoetbalploeg, het jeugdcentrum , … De organisatie voor de wereldcup ziet er goed uit, leuk om te ervaren wat genoeg motivatie al niet kan doen. Ik heb de eer gekregen om één ploeg te begeleiden en vraag me nu al af of er geknokt zal moeten worden. Als mijn ploeg niet wint dan zal ik een persoonlijk trainingsschema moeten opstellen om mijn beste karatemoves boven te halen, bij deze zijn de anderen gewaarschuwd.
Wat het jeugdcentrum betreft hebben er sollicitaties plaatsgevonden en zijn Mieke en ik spelletjes gaan aankopen. Er zijn drie mensen gekozen om het jeugdcentrum mee in goede banen te leiden. De anderen moeten volgens mij nog een beetje bekomen van de eerste schrik, zelden op zo een korte tijd een aantal jonge mensen gezien waarbij ik dacht dat ik mijn reanimatiekunsten zou moeten gaan boven halen. Het deed me denken aan het ogenblik dat ik voor de eerste keer moest gaan solliciteren, dat was me toch ook een klucht. Ik herinner me nog goed dat ik een licht vermoeden had dat diegene die het gesprek leidde ergens onderweg een vijs had verloren of één van de cliënten was ipv de directeur. Waarschijnlijk dacht hij hetzelfde van mij. Nu ik aan de andere kant van de tafel zat vond ik dat ik nog meer redenen had om zelfmedelijden te koesteren denkende aan mijn eerste sollicitatie, ik was ten minste nog vriendelijk en niet te getikt naar de kandidaten toe. Diegenen die vergeten waren dat ze Engels konden en het bijna aan hun hart kregen wisten niet hoeveel geluk ze hadden met mij, ik was zelfs bereid tot reanimatie Binnen enkele dagen vindt de eerste vergadering plaats, ik ben benieuwd.
Op persoonlijk gebied ben ik nog maar eens op huizenjacht geweest en vind ik dat ik de titel van prinses der immobiele verdien. Met de gekende techniek, namelijk iedereen lastig vallen ben ik er in geslaagd om iets voor mezelf te vinden. Binnen enkele weken verhuis ik naar een gezellig huis. Ik zal het gaan bewonen met een geleende hond en een verkregen kat (als alles volgens plan gaat), het enige probleem dat ik voorzie is zijn dat ik mijn eigen huis niet zal terug vinden. Gisteren heb ik de weg nog eens moeten vragen ondanks het feit dat ik er al drie keer ben geweest . Leg maar eens uit aan een vreemde dat je een huis hebt gehuurd maar het niet meer vindt en geen naam, adres of duidelijke omschrijving hebt. De vreemde wijst dan gewoon alle huizen aan die te huur staan en uiteindelijk moet je het toch nog zelf traceren. Het huis staat te midden van politiewoningen dus ik wil de eerste dief nog wel eens zien die deze uitdaging aandurft, als hij risico het neemt denk ik dat ik hem nog 5000 kwatcha bij geef voor moed en volharding. Ik zal natuurlijk eerst vragen of hij op eigen risico is gekomen of ingehuurd door de politie. Bij omkoping zal hij spijtig genoeg geen beloning krijgen maar zal ik hem wel op de gemiste beloning wijzen met een krankzinnige hond aan zijn been en wilde kat in het gezicht.
Spijtig genoeg is omkoping hier iets zoals naar het toilet gaan. Op een aantal dagen tijd heb ik twee keer mogen ervaren hoe het hier in zijn werk gaat. Om elektriciteit in mijn huis te krijgen moest de huurbaas met de bazen van escom gaan praten en een “bribe” betalen. Op voorhand was een vriend op onderzoek gegaan in de omgeving van het huis. Hij had van de mensen vernomen dat het tot drie jaar kon duren voor er elektriciteit zou zijn. De huisbaas had hier niks van verteld dus we moesten terug in onderhandeling met hem voor ik de pineut werd van een elektriciteitsloze woning. De huisbaas kon niet anders dan extra geld betalen of geen elektriciteit. Niet veel later stond ik bij immigratie en zag ik hetzelfde gebeuren. Een man gaf extra geld om zijn papieren in orde te krijgen. Ik mocht terugkomen omdat ik al de juiste documenten niet bij had. Malawezen beschouwen omkopen als iets heel normaal en gaan er openlijk over in onderhandeling. Door dit systeem in gang te houden worden de rijken alleen maar rijker en de armen armer. Ik word nog liever uit het land geschopt dan hier aan mee te doen en moet me inhouden om mijn mening over deze praktijken te verkondigen. Aangezien ik sinds enkele uren een dertiger ben kan ik hier natuurlijk op een rustige, ingetogen manier mee omgaan,haha. Om eerlijk te zijn is de enige echte reden dat ik het niet doe het feit dat ik vermoed dat het gevangenisleven niet echt mijn ding zal zijn.
Tussen deze activiteiten en plannen om een oproer te starten door heb ik enkele andere projecten bezocht en was ik gedwongen om een aantal dagen wat minder te functioneren owv malaria. Ik kan jullie wel vertellen dat de mug niet meer tot mijn officiële vriendenkring behoort en er een contactverbod is uitgeschreven voor deze diersoort.
Aangezien ik op mijn negenentwintig nog niet het karakter had om mijn verslag af te maken heb ik gewacht tot ik dertig was om deze verantwoordelijkheid verder op te nemen. Ik voel mijn karakter elke seconde groeien. Deze morgen heb ik welgeteld twee seconden nodig gehad om uit te rekenen dat ik op ongeveer één derde van mijn leven zit en om het belachelijke idee van opkomende volwassenheid te verwerpen. Beter om te gaan joggen en op elke voorbijganger goeiedag te roepen. Aangezien ik verjaar vond ik dat het niet te veel gevraagd was om te verwachten dat iedereen iets terug zou zeggen. Ik had weer geweldig veel chance want ik ben in Afrika en daar is het mogelijk om omstreeks half vijf al een dertigtal goeiedagjes terug te krijgen, mijn dag was weer goed begonnen. Daarenboven hadden mijn fantastische huisgenoten gisterenavond nog in alle stilte pannekoeken gemaakt om me te verrassen. Ondanks de weinige middelen die er zijn hadden ze hun best gedaan om iets te maken dat ik lekker vind. Nadien is Mieke ons komen oppikken om in de bergen aan een waterval te picknicken, een geslaagde dag zou ik zo denken. Ik ben toch een gelukzak.
Ik moet toegeven dat ik de mensen die ik al langer ken en graag zie op een dag als vandaag durf te missen maar aan de andere kant ontroerd het me des te meer als er dan moeite word gedaan om iets leuks voor me te doen. Een dag vol ontroering zo ver van al het vertrouwde. Wanneer je dan nog eens zo dicht staat bij grote miserie springt het mooie er ten volle uit. Ik waardeer het dan ook extra. Het leven kabbelt weer verder en we zullen wel zien waar we uitkomen.