overschrijden van grenzen

Aangezien ik voor mezelf had uitgemaakt dat ik nog wel eens zin had om een grensje te verleggen en het dan ook om één of andere bizarre reden tijd vond om over te gaan tot een intensere kennismaking met mijn berg besloot ik “ hoogst waarschijnlijk in een vlaag van verstandsverbijstering” om me als een halve zot op mijn fiets te smijten en tot aan kuchawe te fietsen.
Mieke vroeg me of ik toch niet met de auto wou meerijden, maar nee, ik was een vrouw met een plan en dat plan moest en zou uitgevoerd worden. Ik was nog maar een kwartiertje onderweg toen ik al besefte dat ik er toch maar weer een keer in geslaagd was om mezelf “den duvel” aan te doen en vroeg me af waarom ik niet gewoon in de auto was gestapt. Ik had zelfs het plezier niet om als een vuurpijl terug van het bergske te schieten aangezien dit te gevaarlijk was met remmen die niet helemaal op punt stonden, Mieke was zo vriendelijk (en bezorgd genoeg) om mij en mijn stalen ros boven te komen oppikken. Maar ja, ondanks al deze laattijdige bedenkingen zat ik toch weer op mijn fiets en zou maar verder naar boven rijden. Tijdens het fietsen moest ik de nodige mensen passeren waaronder een hele hoop mannen die langs de kant van de weg aan het werken waren. Kunt ge het u al voorstellen? Mannen die kei hard aan het werken zijn omdat ze anders geen geld voor eten hebben terwijl dat ik als blank meisje voor mijn plezier (wat normaal de bedoeling was) even de berg op wil fietsen. Op zijn minst gezegd: een beetje vervelend. Ook hier was niks meer aan te doen: doorzetten was de boodschap. Op een gegeven ogenblik besef ik echter (ook weer veel te laat) dat ik echt even moet stoppen. Tijdens mijn stop merk ik dat ik veel te lang ben blijven fietsen aangezien ik echt op ben. Ik wou zo snel mogelijk de berg op geraken richting mijn doel, waardoor ik was vergeten om te genieten van de eigenlijke tocht (of op zijn minst meerdere keren te stoppen en dan te genieten). Dit besef komt echter pas nadat ik eigenlijk al lang had moeten stoppen en voel dat de kans er in zit dat ik Sinte Pieter persoonlijk ga ontmoeten in de hele nabije toekomst als ik zo blijf doorgaan. Terwijl ik dit bedenk kijk ik naar omhoog en zie ik twee zwarte vogels die net wegvliegen. Ze openen hun vleugels en ik heb het geluk dat ik de helderrode kleur kan zien die ze vanonder hebben: wondermooi. Ik voel me even intens gelukkig, opgekikkerd en besluit om rustig verder te fietsen en de nodige stops in te lassen. Het tweede deel van de tocht gaat heel goed, ik geniet van de omgeving. Net toen ik dacht dat ik mijn grens had bereikt en niet meer verder kon vond ik toch nog de energie om door te zetten. Ik ondervond letterlijk wat ik al meer in het leven heb ervaren: soms denk ik dat ik mijn grens hebt bereikt maar door omstandigheden moet ik dan toch verder waardoor ik merk dat er toch nog heel wat mogelijkheden zijn na dit punt. Mogelijkheden waarvan je ook kunt genieten en nadien kunt besluiten dat je toch meer kan dan je denkt. Ik was weer content dat ik (ondanks het afzien en de naderende kennismaking met Sinte Pieter) dit had mogen beleven, en heel boven ben geraakt. Weer een interessant levenslesje bij gehad! (wat niet wil zeggen dat ik me de volgende keer niet weer als een halve zot ergens in stort).

Wanneer we maandag op de school aankomen, begroet ik Mattias, de schrijnwerker. Mattias is een rustige, iets oudere man die heel goed voor zijn familie zorgt en in mijn ogen “ne crème van ne vent” is. Wanneer ik zijn hand schud houdt hij mijn hand vast en vraagt me om even te wachten, hij heeft rijst en noten voor me. Johan zijn helper zal het in de auto zetten. Mattias zegt me dat hij dit geschenk heeft meegebracht omdat hij mijn GSM heeft gekregen. Zijn gebaar ontroert me tot in de kern van mijn hart. Toen ik de GSM gaf vond ik het een eer dat ik dit kon doen, gewoon het geven van iets dat een ander zo blij kan maken was voor mij al een cadeau. Ik had de GSM niet rechtstreeks aan Mattias gegeven. Enerzijds omdat ik niet graag de rol van sinterklaas op mij neem en het voor niets nodig vind om me zo te gedragen aangezien ik naar mijn gevoel van de mensen hier meer terug krijg dan ik ooit kan geven. Anderzijds omdat ik hem nog nodig had tot ik terug thuis was en de gsm dan maar in een postpakket had opgestuurd. Mattias had de GSM al een tijdje geleden via Mieke gekregen maar was het niet vergeten. Nu wou hij me bedanken. Ik wist niet goed hoe ik hier op moest reageren. De mensen hadden hier al zo weinig, kon ik het wel aannemen? Eigenlijk wou ik het liever niet maar omdat het een belediging zou zijn als ik het niet deed bedankte ik Mattias en liep met Johan mee naar de auto. De ontroering die ik voelde bij het krijgen van deze zak rijst kan ik met niet veel vergelijken. Ik besloot dan ook onmiddellijk om deze te verdedigen op leven en dood. Vanaf nu is het mijn kostbaarste bezit. Dus bij deze: u zijt gewaarschuwd: als ge aan mijne zak rijst zit zal de kungfukrijger in mij moeten opstaan. Pakt al maar een goede hospitalisatieverzekeringske en bezint eer ge begint!

Vandaag zijn we met de leerkrachten naar de tandarts gereden aangezien de kinderen eerst toelating moesten krijgen van hun ouders en dit nog met hen besproken moest worden. Op weg naar de tandarts lijkt het of we naar bobbejaanland rijden. De mensen hier hebben niet veel kans om tot bij een tandarts te raken, als ze dan kunnen gaan zijn ze blij. De tandartsen zitten in een oud gebouwtje dat voorzien is van wat basismateriaal. Ik mag foto's nemen terwijl de leerkrachten worden behandeld. Deze foto's kunnen gebruikt worden om promotie te maken voor de gezondheidszorg. De tandarts is een Malawees. De ervaring die ik tot nu toe met Malawezen heb heeft me geleerd dat ze dol zijn op foto's en met een hartstochtelijke liefde voor het modellenvak poseren. Ik had veel verwacht maar niet dat de tandarts als een ervaren model met de tang en spuit in de hand aanwijzingen zou geven hoe en wanneer ik foto's moest nemen. De patiënt werd eigenlijk wat bijkomstig: de bebloede tand moet zo goed mogelijk in beeld worden gebracht. In eerste instantie voel ik wat kwaadheid naar boven komen. Ik zie dat de leerkrachten zenuwachtig zijn en de dokter is meer bezig met een goede pose aan te nemen dan met het geruststellen van zijn patiënt. Aangezien mijn medisch fotomodel schijnbaar grote ambities koestert inzake modellenwerk en het lijkt of hij de wereld wil gaan veroveren enkel en alleen met mijn beeldmateriaal probeer ik de leerkrachten wat gerust te stellen. Het grappige aan heel de situatie is dat het trekken van foto's van de leerkrachten hun voldoende afleiding en compensatie geeft om de stress wat te vergeten. Na enkele minuutjes van opkomende kwaadheid over de manier waarop er met de mensen wordt omgegaan kan ik er al mee lachen. Zelfs een welgestelde dokter gedraagt zich als een halve idioot als nog maar vermoed dat hij op de gevoelige plaat wordt vastgelegd en als het er op aan komt is hij op zijn manier heel betrokken op het Malawase volk. Malawi blijft Malawi.
Nadat iedereen is behandeld vraagt de dokter me om nog enkele fotootjes van hem te maken: hij doet zijn coolste gebaren en ik gedraag me als een professionele fotografe maar val soms uit mijn rol omwille van een opkomende lachbui. De manier waarop ze hier met de zaken omgaan is gewoon anders dan bij ons, je kan het volgens mij pas helemaal begrijpen als je zelf in de situatie zit. Ik had kwaad kunnen blijven maar soms is het niet slecht om te beseffen dat elke cultuur anders is en ik op één dag de wereld niet kan veranderen. Het verleggen van grenzen kan ook in deze situatie leerrijk zijn. Zolang ik maar niet vergeet op te komen voor wat ik belangrijk vind als het gaat om respectvol met mensen omgaan is het ok voor mij. Daarom besloot ik om onzen dokter toch maar eventjes te negeren toen hij in zijn volle enthousiasme vond dat het tijd was om tot een ander niveau over te gaan en het zaaltje met de mensen ernaast in zijn reportage te betrekken zonder hun toestemming te vragen. Soms moet een mens al eens voordoen hoe ge beleefd toestemming vraagt en diplomatisch bevelen negeert (iets waar ik nu net heel goed in ben, haha.).
Door hier voor de tweede keer te komen merk ik dat ik toch al op een hele andere manier naar de mensen kijk. Ik ervaar het intenser als de vorige keer en kom tot diepere inzichten. Interessant om dit te mogen ervaren en de kans te krijgen om bij te leren. Deze week heb ik geleerd dat het in staat zijn om buiten je gekende wereld te gaan, je grenzen te verleggen, op welke manier dan ook er voor kan zorgen dat je eigen wereld veel ruimer wordt.

Enkele weetjes:
Schotse mannen kunnen goed koken. Mieke en ik kunnen goed proeven. Ieder moet zijn verantwoordelijkheid opnemen, ni meer of ni minder dan dat.

Zelfs als ge al maanden op voorhand plant om u niet ziek te eten bij kuchawe is het een verloren zaak, de wilskracht is blijkbaar niet geneigd om mee te reizen op grote hoogtes.

Temperamentvol uit den hoek komen blijft plezant. Lang leve het temperament, dan weet ik weer dat ik leef (en mijn omgeving ook)!

Alles kan verklaard worden, ge moet het alleen willen snappen. En als ge het niet snapt legt onze welwillende Richard het wel uit. Armoede kan een mens tot ver drijven, begrip is dan het minste en flauw doen hoort er niet bij hé. Een mens moet zich over sommige zaken kunnen overzetten. Een klein berovingske kan al is gebeuren, ge moet dat begrijpen en niet te hysterisch doen.

Eigenlijk is alles heel gemakkelijk, als ge voorbij het moeilijke zijt. En hoe ge daar moet voorbij geraken vertel ik wel eens een andere keer.

Donderdag vertrekken we (Mieke gaat enkele dagen mee) naar Likoma Island, hoe het internet daar zal werken valt af te wachten. Het is goed mogelijk dat je de volgende maand niet veel van me hoort: geen paniek, geen nieuws is goed nieuws.

...