Terug in Afrika,olépistolé

We zijn nu een paar maanden verder en ik kon het niet laten,... menig man had het verwacht,... en ja: het is gebeurd: ik zit terug in Afrika!

Toen ik met mijn valiesken in mijn hand richting luchthaven vertrok stelde ik me nog even de vraag of het wel verstandig was om op enkele maanden tijd weer alles achter me te laten. Die vraag was echter snel verdwenen toen ik in het vliegtuig naast een supertoffe Deense madam belandde, zij was opgegroeid in Afrika en vertelde hoe ze dit beleefd had. Het grappige was dat we beiden hetzelfde gevoel hadden daar waar het Afrika betrof. Twee minuutjes praten en ik zat al helemaal terug met mijn hoofd in Afrika, alle twijfels waren verdwenen: lang leve de toffe Deense madammen!

In Johannesburg moest ik wachten. Ik zet me daar op een bankje om het showspel van “de reizende mens” goed te kunnen observeren en eens goed te lachen als de situatie dit van me vraagt wanneer er plots een kat naast me opduikt. In eerste instantie denk ik dat de lariam misschien toch wel effect op me heeft en er hallucinaties in het spel moeten zijn. Wat doet een kat al kuierend in een beveiligde luchthaven? Niet veel later besef ik dat ik ondertussen in Afrika vertoef en dat het onder de noemer “normaal” kan vallen. Ik praat wat met de kat, die er schijnbaar van overtuigd is dat we bij elkaar horen, en besluit om dan maar te stoppen met hard op gesprekken te voeren met vreemde dieren omdat het misschien wat raar kan overkomen (en misschien praat ze wel Zuid-Afrikaans, dus is een gesprek zinloos zou ik zo denken).
Spijtig genoeg kwam dit besef natuurlijk te laat en merk ik dat mijn geweldig plan om de reizende mens eens onder de loep te nemen (en eventueel eens goed te lachen) wordt omgedraaid. Verscheidene mensen staren mij en mijn nieuwe aanwinst (misses cat) aan en beginnen vragen te stellen over de kat. Ik zeg hen dat ze niet van mij is maar de kat kan het niet laten om nog inniger met mij om te gaan waardoor de mensen liever een kat geloven dan een eerlijk, klein meisje als ik, de mottige kat! Gelukkig vinden de mensen het na vijf minuten al niet meer zo interessant en laten ze mij en mijn kat gerust. Net op het ogenblik dat ik me er kan bij neerleggen dat ik een kat heb besluit deze parmantige viervoeter om verder te wandelen, den aandachttrekker.
Iets later vraagt een ouder vrouwtje aan mij waar haar vliegtuig vertrekt. Het komt niet op het scherm en normaal zou dit toch moeten een half uur op voorhand? Ze vertelt me dat ze eerst een ticket had gekregen voor een vliegtuig dat niet bestond. Gelukkig was haar reisagent nog in de buurt en had hij dit opgelost. Op het ogenblik dat ze met me praat was ze haar groep al een dag kwijt. De Afrikaanse reisagent wist ook niet waar de groep naartoe was en was al terug naar huis. Op het einde van haar verhaal lig ik strijk van het lachen. België is heel ver weg, jaja: ik ben terug in Afrika en zie dat het goed is. Het mevrouwtje kan er ook mee lachen en na het horen van de verhalen over mijn andere vliegtuigreizen door Afrika weet ze dat ze niks abnormaals meemaakt. We vinden haar vliegtuig en de plaats waar ze moet zijn. Weer een beetje dichter bij Malawi, nog één vliegtuigje te gaan.

Ook in dat vliegtuig ontmoet ik interessante mensen. Het leven kan toch boeiend zijn, tof om te horen dat ieder op zijn manier een plaatsje in de wereld zoekt. De ene al met wat meer belachelijke momenten in als de andere natuurlijk,haha. Nadat ik de enige verroeste kar uit al de karren heb weten te vinden om mijn bagage op te zetten loop ik richting uitgang. Ik weet goed waar ik naartoe wil maar mijn kar zo niet. De kar heeft duidelijk een lichte afwijking en gaat steeds richting muur, na drie keren bijna botsen en een hoop lachende gezichten van de Malawezen besluit ik om het verroeste karretje te dumpen en mijn valies gewoon te dragen. En daar staan ze dan: Mieke en Richard. Ik ben zo blij, het is net of ik niet ben weggeweest en voel me onmiddellijk thuis. Op weg naar Zomba valt het me op dat de mensen echt wel heel arm zijn en dat het toch niet lang duurt om dit te vergeten met al onze luxe. Eenmaal in Zomba staan Aida en de kindjes te wachten: dolle pret. Richard roept: Now you 're home en om eerlijk te zijn voelt het ook zo. De spontaniteit, eenvoud en vreugde van deze mensen is voor mij onvervangbaar. Een intens gevoel van geluk overvalt me.

De volgende dag zouden we een wandeling doen op Zomba plateau. Ik had een rustig wandelingetje in gedachten want er waren wat mensen bij die niet gewend waren om te wandelen. Niks was minder waar, minder dan vierentwintig uur nadat ik geland was kroop ik over stenen, bomen, takken, zat ik onder de modder, moesten we een dame uit een gat trekken waar ze was ingevallen,... Het rustig wandelingetje viel een klein beetje anders uit maar ik was weer content: modder en avontuur: wat kan een mens nog meer willen?
Maandag was het dan zover: terug naar Sitima. Mieke moest met de auto gaan omdat ze hout moest gaan halen. Ik besloot met de fiets te rijden. Tegen de tijd dat ik in Sitima arriveerde had ik al een aantal persoonlijke bewakers mee die ik onderweg was tegengekomen. Zij zouden me beschermen. Ze wilden van geen nee horen. Best grappig, want de ene Malawees reed dan mee om de andere Malawees die mee fietste in het oog te houden. (Het vertrouwen in elkaar is duidelijk aanwezig en heel sterk zou ik zo zeggen). Toen ik aankwam in Sitima was Mieke net gearriveerd. Verschillende leerkrachten kwamen samen met de kindjes naar buiten om me te begroeten. Mieke had in haar auto een Afrikaans liedje op staan. Het duurde niet lang voor we allemaal stonden te dansen. Iedereen begroette me hartelijk en riep (om ter hardste) : “ow: you became so fat!” Kunt ge u voorstellen wat dat kan doen met het ego van een Europees meisje? Het grappige was dat ze het allemaal als een compliment bedoelden. En een compliment moet toch zeker verscheidene keren worden gegeven/geroepen! Toen ik zei dat ik heel veel chocola had gegeten was het grote vreugde en gelach alom. Deze mensen vonden het geweldig. In België zou er nog niet aan gedacht worden om met zijn allen een hele tijd te roepen dat iemand “fat” is geworden want dan moet de knokploeg op komen draven om iedereen is goe zijn vet te geven denk ik. Er wordt zoveel belang gehecht aan gewicht en ideale maten dat een Europese vrouw een depressie zou krijgen na een dagje Afrikaans fatgeroep. In Malawi is het een teken dat je genoeg eten hebt gehad, iets wat hier zeldzaam is. Ik schaamde me plots dat ik de laatste weken vaak had gedacht dat ik echt moest minderen met eten (het feit dat ik bijna niet meer kon ademen in mijn broeken gaven deze gedachten wel een duwtje in de rug, zo maar half kunnen ademen is echt ni gemakkelijk). Toen ik net uit Afrika kwam wist ik nog heel goed dat ik vond dat we tevreden zouden moeten zijn dat we van al dat lekkere eten konden proeven. Ik vond dan ook dat ik van dit geluk moest profiteren en wijdde me als een professional aan deze job. Er werd nog maar een dessertje genoemd en ik kende het/had het gegeten/en wou het gerust nog eens overdoen! Nadat mijn kledij schijnbaar wat “gekrompen was in de was" vergat ik langzaam aan waarom ik zo genoot van eten. Nu ik word geconfronteerd met het feit dat bijna al de leerkrachten zijn vermagerd, en al niet te veel overschot hadden, ben ik heel blij met mijn maatje meer. Toch voel ik me verplicht om in alle eerlijkheid toe te geven dat na drie dagen van “you became so fat” geroep ik even gedacht heb om de volgende roeper is goed bij de kallé te pakken en eventueel een klein rammelingske te geven (elke mens kan al eens een zwak moment hebben hé). De mensen vinden me allemaal mooier, daar kunnen we nog eens een voorbeeld aan nemen (dus vanaf nu is het gepermitteerd dat jullie me allemaal mooier vinden, haha).

Vandaag zijn de tandartsen op school geweest om de kinderen nog eens goed uit te leggen hoe ze hun tanden moeten poetsen en om al de tanden te controleren. De kleutertjes luisteren zo goed en poetsen hun tanden zo flink dat het geweldig is om hier gewoon al getuige van te mogen zijn. Voor hen is dit een kans uit duizend. (het is heel moeilijk is om bij een dokter te geraken, gemakkelijker om ze aan te raken, hé Mieke). Bij ons is dit allemaal zo normaal, hier is het een reden tot grote vreugde. Het heeft Mieke een jaar tijd gekost om de dokters ter plaatse te krijgen. Zien hoe er vooruitgang is, kansen worden gecreëerd voor de kindjes door mensen die er in geloven en hun best willen doen terwijl wij het al niet meer als een kans zien is voor mij een onvervangbare ervaring.

Enkele weetjes:
Fietsen op “Den berg” heeft er voor gezorgd dat mijn allermooiste taalgebruik terug naar boven is gekomen en de Malawezen nog maar eens denken dat er één of ander zottin is gedropt in Zomba. Het zal een haat-liefde verhouding blijven heb ik gemerkt Binnenkort vloeken ze hier dus allemaal in het nederlands.

Als ge shampoo op uw haren kapt en het schuimt niet dan is het ofwel olie ofwel conditioner. Niet blijven kappen en u blijven afvragen wat er aan de hand is met de shampoo, het is er gene!

Nooit wachten tot u haar het vettigste hoogtepunt heeft bereikt om er dan nog olie in te smeren voor dat ge denkt dat ge gaat douchen. Soms is er geen water in Malawi en ge zult zien dat het dan juist het geval is, en ge zult dan ineens zien da ge dringend ergens moet zijn waar heel veel volk is. Maar geen probleem: relativeren! Als ge veu de wèèèt and fèèèèt look ga vinden Mieke en ik da ge er helemaal voor moet gaan. Als ik iets doe wil ik het goe doen hé.

“How is your captain?” Is om de 1 of ander reden geen gepaste vraag als ge meer wilt te weten komen over de verschillende aspecten van nen boottocht.

Ze hebben hier nu pindakaas met stukjes in, geweldig lekker en waarschijnlijk één van de weinige dingen die er zijn voor de volgende maanden. Dus ge kunt het maar beter lekker vinden en anders doet ge maar alsof!

Vera (mijn Malawees metekind) is gezond en wel en straalt in haar nieuwe kleedjes.

Ik ga morgen nog eens een poging doen om echte shampoo te kopen, derde keer, goede keer.

Richard is al oververmoeid owv die twee onafhankelijke vrouwen die hem met al zijn Malaweze machopraatjes onder tafel praten maar we hebben toch nog bloemetjes gekregen.
...

Tot volgende keer,
Veerle