Op naar een huis en werk!

Nadat het meeste van mijn bagage terecht was kon ik beginnen aan de volgende stap: een huis en werk zoeken. Er waren al een aantal Malawezen aan het rond kijken en ze zouden me inlichten als ze iets wisten. Mijn naam zou Veerle Janssens niet zijn als ik gewoon zou zitten wachten tot er iets uit de bus komt. Ik besloot dan ook om de huizenjacht op Zomba op zelfstandige basis te openen, dit in combinatie met een zoektocht naar een job.
Hoe kon ik het best te werk gaan? Natuurlijk, al de caféetjes afgaan en navragen, spek naar mijn bek. Ik begon vol goede moed in het eerste etablissement. Zij hadden net een papier binnen gekregen van een huis dat te huur stond en wilden hier blijkbaar ook zo snel mogelijk van af. Ik mocht het meenemen en het was duidelijk niet uit vriendelijkheid. Toen ik toch op dreef was dacht ik dat ik maar beter ineens over mijn ambities aangaande een job kon delen. De mensen wisten helemaal niet meer waar ze het hadden. Deze Amerikanen wisten naar eigen zeggen zelfs niet wat een sociaal werker deed, ze waren voornamelijk geoccupeerd met het verkondigen van het woord van God. Ik zou deze arme zielen eens een vakkundige uitleg geven. Ik was nog maar net vol enthousiasme aan mijn betoog begonnen of ze zeiden al dat ze zouden rondhoren, alles was schijnbaar goed om het delen van mijn kennis te stoppen. Vol binnenpret owv het voorval vertrok ik met mijn papier op zak. Ik belde de eigenaar van het huis en mocht de volgende dag komen kijken. Het was een gezellig huis met een prachtig tuin vol puppies. De man was zelfs zo vriendelijk om me een puppy aan te bieden als ik het huis zou huren. De ene wil van zijn papier af, de andere van zijn puppies en ik ben blijkbaar de ideale persoon om zaken waar je van af wil bij te dumpen. Als iemand van zijn geld af wil mag dit dus gerust ook bij mij gedumpt worden.
Ondanks de dreiging om Nederlandstalige eigenares van een chechewapratende puppy te worden zag ik me al in het huis wonen. Het was dan wel belangrijk om het even niet over de prijs te hebben, maar dat was dan weer een voorwaarde van de verhuurder om in het huis te mogen wonen, de flauwerik.
Ik was voordien een huis gaan bezichtigen dat verhuurd werd door twee Malawese vrouwen. Het huis op zich viel mee maar de vrouwen hadden besloten om de prijs te verdrievoudigen voor deze blanke goudmijn en dan op mijn kosten zich te engageren als toegewijde huisgenoten. Best spitsvondig en schattig moest het niet zijn dat ik al mijn spullen daar zou moeten laten en ze me al wilden uitmelken nog voor ik beslist had om er te wonen. Dan maar verder zoeken. In tasty bites had ik succes, de eigenaar zou zijn huis verhuren voor een betere prijs. Toen ik ging kijken bleek dat bovenop dit bedrag nog kosten kwamen voor de bewakers. Na een week zoeken, rondvragen en rondbellen voor prijzen moet ik bijna tot het besluit komen dat ik nog het beste zou zijn bij mijn twee Malawese vriendinnen die zo een grote plaats in mijn hart innemen dat het een peulenschilletje is om voor hen bij te betalen.
Aangezien opgeven niet zo gemakkelijk in mijn woordenboek staat besloot ik om weet tot actie over te gaan. Tijdens het joggen stopte ik aan een huis waarvan ik had vernomen dat het te huur stond. Niet veel later stond ik in het huis met een bediende die alleen maar chechewa praatte en zijn uiterste best deed om me te verleiden tot het huren van dit huis. Hij deed dit op zo een schattige ongekunstelde manier dat ik bijna spijt had dat ik het niet zou kunnen huren bij het bekijken van de omvang van het huis. Toen hij me zag twijfelen begonnen we opnieuw aan de rondleiding, deze keer trok hij geregeld een schuif open, maakte reverences en showde alles met een air waar de hostesses van de vtm nog iets van kunnen leren. Ik lach in een deuk van het lachen en voelde een golf van sympathie voor deze arme malawezen die zelf in een klein kamertje wonen en dan voor hun “rijke bazen” proberen een huis aan de man te brengen dat honderd keer zo groot is als het hunne, je moet ze ergens toch bewonderen.
Vanmorgen was ik iets minder goedgezind op het mannelijke Malawese geslacht aangezien ik tot de conclusie was gekomen dat ze me al wel eens durven belemmeren in mijn vrijheid. Wanneer ik gewoon vriendelijk ben is het voor hen genoeg om te denken dat ze wel eens kunnen proberen om de vis binnen te halen. Door het cultuurverschil en de hormonendrift van een jonge Malawese man moet ik bij veel zaken die ik wil doen extra oppassen, gewoon een goededag zeggen is al genoeg om sommigen onder hen te laten geloven dat er interesse is. Aangezien ik aan mijn veiligheid moet denken ben ik gedoemd om de grond geregeld te bestuderen ipv vriendelijk dag te kunnen zeggen. Terwijl ik dit neerschrijf vraag ik me af of ik op den duur geen bobbel ga krijgen van dat staren. Da zal nu toch ni waar zijn hé! Nu mag en kan er veel, zelfs mijn bagage leeghalen is snel vergeten maar als je ergens moet afblijven is het mijn gevoel van vrijheid want dan komt mijn strijdlust boven (en zeker als het gepaard gaat met een bobbel). Ze weten dat blijkbaar hier nog ni, da ze wachten die geile mannekes! Ik ben al een paar Malawezen tegengekomen die het hebben moeten uitzweten, ik voelde me nadien wat beter, zij waarschijnlijk ni, hihi. Maar nu serieus, ik zat vandaag even op een humeurig spoor, mezelf al afvragend waarom ik ook weer naar Malawi was gekomen en alles had achtergelaten maar als ik dan denk aan de schrijnende armoede, de weinige mogelijkheden, de Malawees die vol enthousiasme het huis toont en de twee kindjes van een gezinnetje die vol pret bloot over straat lopen terwijl ze naar me wuiven weet ik het weer. Ik hou van deze mensen in hun puurheid. De mannen zal ik er maar bijnemen zeker, al is het maar om ze geregeld een stamp onder hun gat te geven en heel snel weg te lopen. Misschien is daar nog een jobke in, twee vliegen in één klap. Ik stel me bij deze dan ook graag kandidaat om mijn stamptechnieken op een professionele manier aan te wenden en ben bereid om me bij te scholen, hihi!
Dat doet me denken aan het feit dat ik nog niets heb vermeld over mijn stalkingskwaliteiten wat het zoeken van een job betreft. Voorlopig heb ik een aantal mensen aangesproken. De baas van yoneco zei zelfs: welcome back! Hij was me nog niet vergeten en na onze conversatie van deze week weet hij waarschijnlijk weer waarom. Ik heb er veel plezier aan beleefd en ben al zo Malawees dat ik niet moet onderdoen voor hun technieken. Ik heb voorlopig een hele mooie brief in handen waar in staat dat er geen budget is om nieuwe werkkrachten aan te nemen maar dat mijn passie voor het werk zeker gewaardeerd wordt. Met de brief in handen vermeldde ik nog maar eens dat ik toch voor yoneco wou werken als de mogelijkheid zich voordeed. Toen ik vertrok heb ik in het chechewa gezegd dat we elkaar nog zouden zien, de baas van yoneco moest er zelf om lachen, ik vermoed dat hij me een witte belhamel vind, dat doet me er aan denken dat ik volgende week nog eens moet binnenspringen;)
Vervolgens ben ik naar mensen gegaan die al een tijd in Malawi zitten met projecten, maar ook hier hetzelfde verhaal: geen budget. Ze zouden mijn brief aan hun connecties laten zien, we zullen zien of het tot iets leidt. Ondertussen heb ik gesolliciteerd op een advertentie in de krant en op verschillende plaatsen laten horen dat ik werk zoek, je weet maar nooit.
Een job vinden in Malawi is niet zo gemakkelijk, er is zeer weinig werkgelegenheid en als je de taal niet volledig onder de knie hebt wordt het nog moeilijker. Malawezen krijgen in de sociale sector ook meer en meer voorrang. Ik ben hier een grote voorstander van maar zelf word ik er natuurlijk niet beter van. Het is zeer leerrijk om te ervaren hoe dit moet zijn voor de Malawezen. Dan hebben wij toch meer geluk. Jullie horen het al, lukt het hier niet dan zal ik uiteindelijk in ons landje de markt der jobaanbiedingen moeten onveilig maken. Maar daar ben ik nog lang niet mee bezig, ik kan nog steeds professionele mannenstamper,persoonlijke stalkster van yoneco of ervaringsdeskundige in het grondstaren worden! En heb ik al vermeld dat ik bereid ben om me bij te scholen? Mogelijkheden genoeg zou ik zo denken!
Salodder,
Veerle