Meisje in Malawi

Ondanks mijn verwoede pogingen om een betaalbare, fatsoenlijke woning te vinden moest ik toch toegeven aan mezelf dat het iets meer tijd zou vragen als gepland. Ik had al wat mogelijkheden op een rij gezet maar deze beantwoordden niet echt aan hetgeen ik in gedachten had. Dan maar teruggrijpen naar de gekende tactiek maar dan in overdrive: iedereen lastig vallen die maar lastig te vallen viel en vragen of ze een huis wisten dat te huur stond. ’s Morgens vertrok ik vastberaden terug richting Zomba centrum, dat huis moest en zou er komen! Ik vroeg aan de voorbijgangers of ze huizen te huur wisten. Het mannelijk ras toonde zich op zijn best. Velen zouden mee helpen zoeken, maar dan moesten ze mijn tel nr natuurlijk hebben om me te verwittigen moesten ze het huis van mijn dromen tegen komen. Toen ik hen vroeg of het wel goed was om mijn nr zomaar aan vreemden te geven aangezien het mij toch niet zo verstandig leek beaamden deze gentlemannen het volmondig. Ik moest zeker oppassen, maar aan hen kon het wel, zij waren niet gevaarlijk, maar al de andere mannen waren waarschijnlijk van zijn lotje getikt. Goed om te weten dat ik blijkbaar enkel de minder getikte mannen aanspreek, mooi mooi.
Niet veel later kwam ik een vriend tegen die nog wel een huis wist staan. Het huis leek redelijk, de prijs viel mee maar natuurlijk was het net verhuurd. Dan maar naar een kleuterschool waar iemand werkte die haar huis verhuurde. Omdat ik toch naar het huis informeerde besloot ik dat ik even goed kon informeren naar een job. De dame die het huis verhuurde was een toffe, onafhankelijke vrouw die me vertelde dat ik gewoon moest solliciteren aangezien ze wist dat de school een blanke werkkracht op prijs zou stellen. Het kan toch verkeren, blank is status, de school is voor de betere kinderen dus mijn aanwezigheid zou gewaardeerd worden. De dame alias Rita vertelde dit dan ook zonder er doekjes om te winden. Ik vond haar geweldig, een echte sterke madam, die rechttoe, rechtaan was. Dat wist ik wel te appreciëren. Ik ben mijn weg nog aan het zoeken en er komt niet onmiddellijk iets uit de bus. Het zou een begin kunnen zijn en ik vind het wel interessant om te bekijken hoe de beteren van Malawi handelen. Daarom zei ik met een lach dat ze me mochten gebruiken zolang er vooruitzicht op een betaalde job was. Rita en ik verstonden elkaar en gingen lachend uit elkaar. Ik zou er over nadenken.
Met deze informatie op zak ging ik verder op zoek naar woningen. Na een tijd gewandeld te hebben stopte ik bij een woning om te vragen of er iets werd verhuurd in de buurt bleek dat zij een huisje verhuurden dat achter hun woning stond. Toen ik het bekeek leek het perfect. Niet te groot, maar wel groot genoeg. Niet te duur en niet te ver van het centrum. Het enige probleem was dat het pas twintig oktober vrij zou zijn.
Wanneer Toon (jongen die antropologie studeert en een onderzoek komt doen voor zijn thesis) er zou zijn konden we de verschillende plaatsten die ik had gevonden gaan bezichtigen en een beslissing nemen. Bescheiden als ik kan zijn vind ik dat ik moet vermelden dat ik dat weer fantastisch goed geregeld had. Ondanks het feit dat ik de verschillende tel nrs van al de huizen die ik reeds had gezien of mensen waar ik telefonisch contact mee had genomen niet meer uit elkaar kon houden waren er toch mogelijkheden zou ik zo denken.
Ik had er drie uit geselecteerd waarvan ik dacht dat ze geschikt konden zijn (en waarvan ik me nog herinnerde bij welke tel nr ze hoorden). De eerste woning was OK voor ons als het niet anders kon. De tweede was fantastisch: een groot huis voor zeer weinig geld met een wondermooi uitzicht Een beetje ver van Zomba maar met een fiets viel het te overbruggen. Het enige obstakeltje was dat de mensen elkaar langs de kant van de weg wel eens durfden vermoorden maar daar had je in het huis blijkbaar geen last van. Volgens Rita waren de mensen bang van haar. Ze dacht dat dit kon zijn omdat ze al eens als een man durft lopen, maar ze wist het niet zeker. Misschien lag het aan haar honden? We mochten alleszins gerust zijn. Het feit dat ze er omringd was door familie en in het dorp geboren en getogen was speelde volgens haar niet mee. De lafaards waren gewoon bang van deze onafhankelijke, sterke vrouw. Ge zou voor minder!
Aangezien ik toch niet graag het slachtoffer zou willen zijn van een verwarde moordenaar die eens iets anders wilt en twijfelt aan een slachtoffer langs de baan of in een huis verlieten we het huis met spijt in het hart.
Tenslotte hadden we het huisje nog dat ik per ongeluk had gevonden, Toon vond het gezellig en wou het graag huren. Aangezien ik door al mijn vooronderzoek bijna gebombardeerd kon worden als deskundige in huurhuizen kon ik enkel besluiten dat het woningkje inderdaad het best beantwoordde aan onze verwachtingen. De eigenaar was een legerman die ons persoonlijk zou bewaken, weliswaar vanuit zijn huis. Volgens eigen zeggen begon al het schorriemorrie uit de buurt spontaan te zweten als ze nog maar aan hem dachten. Rambo kon er nog iets van leren. Nadat hij had beloofd dat hij mij niet zou neerschieten als hij op klopjacht zou gaan besloten we om voor het woningkje van deze G I Joe en zijn familie te gaan. We zouden een kamer in zijn huis krijgen tot het huisje vrij was. De volgende dag reden we terug om de rest te regelen, bleek dat het verhuurd werd aan twee Oostenrijkse meisjes die ik kende van de vorige keer. Na met hun gepraat te hebben kwamen we tot het besef dat mr Chitala alias Rambo alias GI joe het hele verhaal niet had verteld. Blijkbaar woonde in het huisje nog een meisje met haar gezin en een vriend die had besloten dat hij tot december zou blijven. Als we het huisje toch nog zouden nemen was de kans heel groot dat we het zouden delen met hen, de prijs was tevens nogal sterk opgetrokken. Terug gaan onderhandelen dan maar. Mister Chitala, het onschuldige schaap dat van niks wist, raakte weliswaar een beetje overstuur van het feit dat ik de meisjes kende en informatie had kunnen bemachtigen waarvan hij vermoedde dat ik het niet zou te weten komen.
Na heel wat over en weer gepraat besloten we om met zijn allen het huisje te delen aan een schappelijke prijs. We mochten in de kamer tot we in het huisje konden maar er was niets voorzien: geen wc, geen water. Als we naar het toilet moesten zouden we in het andere huisje moeten gaan waar op dat ogenblik nog heel veel mensen verbleven. We besloten om toch maar voor een andere oplossing te gaan tot we in het huisje konden. Toon huurde en kamertje in het eerste huis en ik kon nog even bij Mieke blijven. Na enkele weken van zoeken, bellen en onzekerheid was ik toch tevreden dat er iets uit de bus was gekomen. Het was niet wat ik op voorhand in gedachten had maar een mens moet zijn grenzen al eens verleggen hé. Voor we echt tot het overhandigen van betaling gingen waren er enkele misverstanden rond de duur van het huren die we nog moesten gaan uitpraten met Rambo himself. Ik ging samen met Toon en Sascha (Sloveense jongen). Het schone van heel de zaak was dan nog dat de twee jongemannen vrijuit gingen terwijl ik ter verantwoording werd geroepen door het legermannetje. Ik begin toch te vermoeden dat een vrouw hier voor alles verantwoordelijk word gesteld als het niet draait zoals de man wil, daar moet ik toch eens serieus werk van maken voor het helemaal de verkeerde kant uit gaat. Aangezien de jongens een vliegticket naar huis hadden mochten zij voor twee maanden betalen maar ik bleef langer dus ik kon bij hen blijven, één grote gezellige familie. De jonge snaken keken toe hoe ik mijn mannetje stond tegenover GI joe, de man die het schorriemorrie verwijdert. Ik liet me niet doen en wist de man te overtuigen van het feit dat ik dezelfde deal wou als de jongens. Onze huisbaas kon zich uiteindelijk dan toch over de hele situatie zetten. De plooien waren glad gestreken, ik ging vrijuit. We betaalden de huur tot twintig december omdat Toon en Sascha dan vertrekken. Nadien kan ik nog beslissen of ik blijf en ondertussen heb ik toch iets meer tijd om verder te zoeken. Ik ken het systeem ondertussen en het systeem kent mij. En als het systeem mij niet kent dan kennen de inwoners van Zomba mij zeker wel. Een mens moet al eens sociaal zijn hé.
Toen het huis zo goed als geregeld was kon ik me terug richten op het stalken van yoneco en het zoeken van een job. Ik wist nu dat ik kon solliciteren in de kleuterschool, een school voor rijke kindjes, niet echt mijn ultieme droom, maar het is een begin, ik moet ergens starten. Het was me al opgevallen dat mijn leeftijd en geslacht me op andere plaatsen wat tegenwerkten waardoor ik minder mogelijkheden heb, daarenboven ben ik niet echt een aanhanger van een bepaalde religieuze groep, wat hier toch ook doorweegt. Op het ogenblik ben ik terug mijn optimistisch zelfje maar ik moet toegeven dat ik de voorbije periode toch geregeld serieus gevloekt heb aangezien ik heb mogen ervaren hoe het voelt om gewikt en gewogen te worden op basis van geslacht, geloof, leeftijd en dit niet echt in mijn voordeel is hier in Malawi. Ook weer een wijze les, een mens weet pas echt hoe het voelt als je er zelf door moet.
Een man van social welfare heeft aangeboden om me te helpen bij het verder zoeken naar een job, dit betreft dan natuurlijk de man die me drie maanden geleden zag als een passende echtgenote voor hem, naast diegene die hij al heeft. Ik zie mezelf nog niet direct in die positie verzeild geraken. Moest ik me toch op dat gebied begeven dan eis ik bij deze dat ik onmiddellijk in quarantaine word geplaatst en in een postpakket terug gestuurd word naar mijn land van herkomst (een vliegtuig is natuurlijk ook goed maar als we de kosten willen drukken ben ik bereid tot het postpakket als er iets of wat chocolade bij in wordt gestoken en menne marsepeinen kabouter die als verantwoordelijke is aangesteld ook mee mag, ge ziet ik ben geen moeilijke).
Dan ben ik nog een dame tegen gekomen die een groot weeshuis runt (waar madonna blijkbaar een kindje van heeft geadopteerd). Dit weekend zullen we haar waarschijnlijk zien, ik kan misschien een maand voor haar werken. Als ik het bekijk heb ik op een paar weken tijd al heel veel contacten gelegd, het enige probleem is dat niemand me kan betalen en ik als lieftallig meisje voorlopig niet toegelaten wordt voor de functies die me het meest interesseren. We zullen wel zien waar ik uit kom, door om te gaan met de hindernissen leer ik mezelf weer beter kennen en een mens wordt er sterker van heb ik horen zeggen dus dat komt goe.
Ondertussen
Ben ik toch maar weer officieel lid van de zwemclub van Zomba (met een zwembad waar zelfs een kabouter zot in moet doen om te verdrinken).
Kan ik mezelf de trotse eigenares van een fiets noemen waar ik natuurlijk katrap mee over de bergjes scheur.
Ben ik al een aantal keren in Sitima geweest om van de warmte van de mensen te genieten.
Heb ik al goede deals gedaan met mijn vriend, de aardbeienman (slechts één vierde was rot).
Ben ik bijna zover dat ik van Toon een chocotof krijg en van Mieke een praline.
Heb ik een toffe Nederlandse vrijwilligster leren kennen die straks mee naar het optreden kan,holé.
- Komen verschillende Malawezen een gesprekje met me doen als ze me door Zomba zien wandelen en word ik meer en meer een deel van het geheel.

Volgende week gaan we naar het festival: Lake of Stars. Door mijn ervaring van een jaar geleden weet ik wat ik kan verwachten waardoor de cultuurschok minder groot zal zijn als vorige keer. Dit jaar kunnen we zelfs in een tent slapen aangezien ik een Amerikaans meisje heb ontmoet die zo goed is om ons een plaats aan te bieden bij haar nadat ik ons tentloos bestaan had uitgelegd. Dat is toch al een zandstormpje in mijn gezicht bespaard, het gaat de positieve kant uit, ik voel het in mijne kleine teen. Ah ja, maandag begin ik in de kleuterschool, weliswaar vrijwillig maar met goede vooruitzichten (heb ik van een heel goede bron vernomen)en tijd om daarnaast nog wat projectjes, weeshuisjes,feministische mannenstampjes … te doen.

Veerle, de socializer van dienst