Net nu ik terug in het ritme van Malawi begon te komen en het beetje losbandige gedrag dat ik thuis al wel eens durf te stellen bijna was vergeten kom ik toch wel een Nederlandse tegen zeker. Deze Nederlandse, Elke, die duidelijk symptomen vertoonde van de ziekte van Gilles de la Tourette, was een excellente partner om de straten van Zomba mee af te schuimen en op zijn Kapels, Olens, Geels het zwijntje uit te hangen. De eerste avond dat we samen uitgingen hadden we ons al in een clubje gepraat waar normaal alleen leden binnen mochten. Iets later waren we al aan het onderhandelen over de prijzen van de drank en natuurlijk moest er een weekprogramma uitgestippeld worden om na te gaan hoe we stapsgewijs de verschillende plaatsen onveilig zouden maken. Dikke pret natuurlijk. Aangezien we het niet meer als normaal vonden om onze verantwoordelijkheid op te nemen en in de namiddag geregeld te superviseren over het zwembad kwam het zelfs al zover dat de eigenlijke supervisor vond dat hij mij moest helpen. In zijn royale bui stelde hij voor om een briefje te schrijven dat ik met hem getrouwd was. Op deze manier zou ik geen kosten hebben voor mijn visum en langer kunnen blijven. Zijn vrouw zou het wel begrijpen. De goede man in kwestie zou dan ook nog eens mee naar de immigratiedienst gaan om ons fantastische huwelijk uit de doeken te doen. De behulpzaamheid van een Malawees kent geen grenzen, mooi toch. Deze kwestie was natuurlijk belangrijk genoeg om met mijn familie te bespreken. Dus bij deze liefste familie: ik heb geen toestemming gekregen van jullie, kwestie dat jullie het ook weten,haha. Lake of stars hebben we maar aan ons voorbij laten gaan omdat we vonden dat we ons geld beter op een andere manier, meer Malawese manier konden spenderen. Vrijdag was het Moederdag en dit werd uitgebreid gevierd met een rasechte leukste moeder verkiezing. De moeders liepen alsof ze in Parijs op de catwalk stonden en de mannen lieten hun voorkeuren zichtbaar merken door stoeltjes neer te zetten voor hun uitverkorene, op hun knietjes te vallen, fotootjes te maken van de vrouwen, hilariteit alom. Natuurlijk moest er ook gedanst worden. Zeer mooi om te zien hoe deze mensen zich nog volledig kunnen geven, naarmate de dag vorderde en het drankgebruik toenam konden ze dit trouwens beter en beter.
Zaterdag besloten Elke en ik om de naburige club eens uit te testen. De ober van een plaatselijk eettentje ging ook dus besloten we om samen een minibusje te nemen. Nog voor we aan de club waren stopte er een wagen om aan onze lieftallige ober te vragen of wij te koop waren. Wij vroegen ons af van waaruit men tot deze gedachtegang kwam maar eenmaal aan de club hadden we niet veel tijd nodig om het uit te dokteren. Bijna al de vrouwen waren prostituees. Elke en ik waren bij de weinigen of misschien zelfs de enige meisjes die niet kwamen om te tippelen. Het viel me op dat het heel normaal werd gevonden dat de mannen er kwamen om zich te amuseren en de meisjes maar hun best moesten doen om hen te behagen. De mannen vertelden dat ze geen vaste vriendin wilden want deze wou toch enkel hun geld, een prostituee was veel handiger. De mannen gingen er vanuit dat de meisjes het zeer leuk vonden om seks te hebben met hen, dat ze geen andere keus hadden kwam schijnbaar niet in hen op. Ik negeerde de mannen stelselmatig, danste wat en praatte wat met de meisjes. Het leek mij dat ze zich in hun lot hadden geschikt. Tegen het eind van de avond begon mijn gevoel voor rechtvaardigheid me parten te spelen waardoor ik het toch nodig vond om de mannen nog eens aan de rechten van de vrouw te herinneren en hun gedrag in vraag te stellen. Enkele mannen die gestudeerd hadden vertelden me dat het in Malawi niet abnormaal werd gevonden als een man een vrouw sloeg en dat de vrouwen hun rechten inderdaad niet kenden, als ze die al hadden. Wetende dat ik rekening moest houden met de cultuur en dit alles niet in 1 dag zou kunnen veranderen besloot ik dat het toch maar beter was om naar huis te gaan voor mijn stampdrang weer boven kwam. Elke had ondertussen al zeker tien keer komen zeggen:”Nou die is boos op mij!”. Als je op stap bent met iemand die de ziekte van Gilles de la tourette heeft en dan ook nog eens zelf de drang hebt om menig kerels een stamp te geven kom je al wel eens tot het besef dat het tijd is om naar huis te gaan. Onze vaste taxichauffeur alias Shaggy had besloten dat hij zich moest houden aan de cultuur dus de vogel was gevlogen om zijn vogel te laten vliegen. We namen een andere taxi en raakten toch nog veilig thuis. Weer een heleboel indrukken en ervaringen om over na te denken. De volgende dag waren we beiden niet zo fit om één of andere bizarre reden en besloten we om op de laatste dag voor Elkes vertrek wat rond te hangen en in een plaatselijke winkel te laten weten dat we hun prijzen schandalig duur vonden. Dat was dan ook weer gebeurd! Elke kon met een gerust hart vertrekken, het was weer geweldig plezant om iemand tegen te komen die me hielp terug te gaan naar mijn krapuleuze roots en er zelfs in geslaagd is om me te overtreffen. Bij deze een dikke proficiat aan Elke, het gebeurt niet al te vaak. Het Hollandse zal er zeker iets mee te maken hebben, haha!
Ondertussen ben ik gestart in de kleuterschool. Ik had nog geen uur nodig om tot het besef te komen dat ik het niet zou kunnen blijven doen. De kindjes waren zeer braaf, genoeg begeleiders, ze kwamen niks te kort. Ik haalde mijn gekke spelletjeskwaliteiten boven en het duurde niet lang of al de kinderen namen deel. Een aangename omgeving en ik met mijn kwaliteiten zou ik zo onbescheiden durven denken: alles was aanwezig om deze ervaring tot een succes te maken. Toch kon ik enkel en alleen denken aan de mensen die meer gediend zouden zijn met mijn hulp. Diegenen die het echt nodig hadden. Deze kindjes waren in goede handen en hadden niks te kort. Sitima was in mijn gedachten, nog voor de school gedaan was had ik al besloten dat dit niet de reden kon zijn om tot in Malawi te komen. Liever idealistisch en onbetaald dan betaald wetende dat ik andere mensen kan helpen die het meer nodig hebben. Bij deze dan ook een kleine oproep aan al diegene die dit lezen om overlevingspakketjes te sturen want als ik zo blijf verder doen kan ik het binnenkort gebruiken, haha. Ik eet graag chocolade van cote d’ or, leonidas, speculazen sinten van de bakker, la vache qui rit ook de koei die lacht genoemd,M en M ekes met een noot in, rode zuur veters, leo’s, … Als ge liever geld stuurt, geen probleem, ik ben geen moeilijke. Maar nu ben ik aan het afwijken zeker
Het komt er eigenlijk op neer dat ik in de namiddag al bij Masha stond, het Russisch meisje waar ik een huis mee ga delen, om te vragen of zij eventueel geïnteresseerd was. Aangezien ik wist dat zij het geld goed kan gebruiken en de school op zoek is naar een blanke leerkracht zou iedereen uiteindelijk geholpen zijn. Masha wou het graag doen. Ik besloot om met de coördinator van de school te praten om toe te lichten waarom ik het niet zou doen en Masha een kans te geven om het in mijn plaats te doen. Natuurlijk was de coördinator er niet. Het werk met de kindjes werd leuker en leuker. Een mens zou nog beginnen twijfelen moest het niet zijn dat ik de volgende dag de kindjes in Sitima mee zou gaan helpen wassen en kleden. Nog voor we in de school waren kwamen we een leerkracht tegen met de fiets die er duidelijk ziek uitzag. Ze was op weg naar het hospitaal voor medicatie. Ik zou uit de auto gesprongen zijn om haar te helpen. Hun leven is toch hard, het raakte me weer even heel diep. Bij het wassen van de kindjes zagen we al de dikke buikjes, in de kleuterschool van de rijke kindjes liep er geen één kindje rond op deze manier. Ik moest steeds aan het verschil denken en het feit dat een mens snel verleid kan worden tot het kiezen van de gemakkelijkste weg als je er niet met je verstand bij blijft. Af en toe moet ik even doorbijten om terug in de ellende te stappen. Ik begon de kindjes van het rijke schooltje al graag te zien maar de schooiertjes van Sitima hadden toch mijn hart gestolen. Misschien dat het moeilijk is om te begrijpen waarom ik niet kies voor de betaalde job maar als je de armoede hier ziet vind ik het zelfs crimineel om als sociaal werkster de gemakkelijkste weg te kiezen en te helpen waar hulp niet echt nodig is. Naast de moeilijkere momenten die ik soms ervaar beleef ik ook heel veel vreugdevolle momenten dus het is zeker in evenwicht.
Mieke en ik waren al enkele weken aan het denken over het idee om een soort van jeugdcentrum op te richten in Sitima. Omdat alles hier iets trager gaat en we er zeker van wilden zijn dat de mensen van Sitima achter het idee staan heb ik er nog niets over vermeld. Bij deze weten jullie dan bij de eersten dat het idee zal doorgaan. In de school is er nog een ruimte beschikbaar waar we gebruik van kunnen maken. Het is de bedoeling dat we het langzaam aan opbouwen. Om zoiets op te bouwen is er van alles nodig maar het begin is dan toch al gemaakt. Tijdens het gesprek met enkele verantwoordelijken was het ontroerend om te horen dat ze al goed over het idee hadden nagedacht. Ze vonden ook dat er nood was om iets voor de jeugd te doen zodat hun tijd zinvol zou kunnen ingevuld worden. Ik heb nog maar eens mogen ervaren dat de capaciteiten van deze mensen zeker niet onderschat mogen worden. Rekening houdend met gender stelden de mensen voor om op zoek te gaan naar een man en een vrouw die samen met mij mee kunnen werken in het jeugdcentrum, geweldig toch dat er aan wordt gedacht zonder dat wij er iets van zeggen, verandering is mogelijk en tastbaar aanwezig. De uitbouw van het jeugdcentrum zal tijd vragen. De bedoeling is dat we klein beginnen om vervolgens uit te breiden indien mogelijk. Via het jeugdcentrum hopen we ook een goede basis te creëren om rond belangrijke thema’s te werken en nieuwe zaken aan te brengen die de levenskwaliteit van de mensen kan verbeteren. Hoe het verder zal gaan zal de tijd uitwijzen maar we hebben toch al een aantal mensen die zich willen inzetten en dat is al een heel goed begin.
Tenslotte kan ik nog vermelden dat ik vorige week ben verhuisd en mister chitala het dan ook de perfecte moment vond om wat verbouwingen te doen. Op deze manier kon ik ineens zien wat voor een harde werker hij toch wel is. Al bij al waren de werken na enkele dagen over en stond het huis nog recht dus geen reden tot klagen, het stof weg krijgen zal nog wel enkele dagen duren maar dat is een kleintje, ik heb hele leuke huisgenoten en Leo het kindje is een schatje zo lang hij niet weent. We zijn het er over eens dat hij tijdens het huilen in een klein monster verandert. Sacha en ik hebben gelukkig onze master in monster behaald waardoor we hem nog afkunnen. Masha is een geweldige kokkin en weet heel veel over verschillende culturen. Ondanks dat ik weer ergens ben uitgekomen dat niet echt in mijn planning zat vindt het weer geweldig interessant en heeft Sacha er voor gezorgd dat ik nu ook af en toe thuis kan internetten. Ik stel dan ook voor om alle planningsboekjes te verbranden en het leven zijn gangen te laten gaan, een mens kan maar leren.
Tot de volgende keer vanwege de master in monster en planningen,
Veerle
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten