En het stroompje kabbelt door in Malawi

Hopla! Ik ben weer in Malawi, het warm hart van Afrika, wetende wat ik kom doen met heel wat meer ervaring op zak dan de vorige keer. Deze kennis zorgt er voor dat ik terug meer kan genieten van het mooie dat Malawi heeft te bieden. De vorige periode is op zijn minst gezegd zwaarder geweest dan ik op voorhand had ingeschat. Zo zonder kennis van zaken als jonge vrouw een plaatsje zoeken in een mannencultuur zonder te weten wat de toekomst zal brengen, niet zo simpel. Ik had in België toch enige verwerkingstijd nodig, waarbij dank aan mijn lieve familie en vrienden die zich vrijwillig (of onvrijwillig) hebben opgeofferd om op dit geregeld verschijnend verwerkingsgedrag toe te zien. Vooral mijn jonger zusje die zo goed was om haar appartement, bed, eten, kleren en geweldig chique voiture aan mij ter beschikking te stellen, terwijl ik haar fantastisch dochtertje allemaal slechte manieren leerde, bedankt! Onze foto hangt omhoog en er kan geen één Afrikaanse man passeren zonder te vragen wie die knappe griet op de foto is. Bescheiden als ik kan zijn zeg ik dan met een lach dat ik dat ben. Spijtig genoeg wordt mijn ego dan onmiddellijk naar beneden gehaald en krijg ik te horen: nee, nee, die andere! Ik heb heel veel geleerd van de vorige periode en heb het gevoel dat ik er enkele sterker door ben geworden (en misschien een tikkeltje zotter).
Ondertussen ben ik verhuisd, dit ging heel wat vlotter als de vorige keer nu ik wist waar ik aan moest denken, op moet letten. Van het drukke, volkse chikanda naar de natuur tussen de bergen. Ik ben heel blij met deze verhuis. Op het ogenblik typ ik deze tekst gezeten tussen de bloemetjes met zicht op een prachtige berg en besef ik hoeveel geluk ik heb gehad om deze plaats te vinden en dan nog is keiharde onderhandelingen te doen.
Sinds ik in Zaventem ben vertrokken lijkt het of alles me voor de wind gaat. Van het begin af aan was iedereen super behulpzaam, ik had zelfs vier zetels om naar Johannesburg te vliegen. Het ging zo vlot dat ik argwanend werd omwille van het gemak. Maar omdat het begin zo goed verliep ging ik er vanuit "goed begonnen is half gewonnen" en ik kan zeggen dat dit tot nu toe klopt. Het jeugdcentrum begint terug op volle toeren te draaien: we gaan competities invoeren om een extra energieboost aan het jeugdcentrum te geven en de jongeren extra gemotiveerd zijn om te komen. Tijdens de laatste vergadering heb ik de vrijwilligers in hun taal laten vergaderen en verplicht om op voorhand voorstellen mee te brengen, uitgeschreven weliswaar, anders komt er niet veel van in huis. Ze hadden dit allemaal gedaan en na een stotterende start waren ze op volle dreef. Leuk om te zien. Er is nog veel werk maar er is vooruitgang. We hebben beslist om in juli een quiz te doen, de studenten die komen kunnen dan meedoen. Verder zullen we honkballen en voetballen tegen de azungu's. Dat wordt dolle pret. In december hoop ik dat we genoeg nieuwe ideetjes hebben ingevoerd zodat ze op een kwaliteitsvolle manier verder kunnen zonder mij. Aangezien ik naast het jeugdcentrum nog wel wat tijd over heb begin ik vanaf augustus ook in het mental hospital te werken. Natuurlijk is dit is niet te vergelijken met onze psychiatrische instellingen. Wat ik tot nu toe heb gezien is eigenlijk redelijk schrijnend. De patiënten hangen wat rond, al dan niet gedrogeerd en moeten volgens mijn eerste zicht maar wat hun plan trekken zolang ze maar niet proberen te ontsnappen. Het personeel dat ik toen heb gezien leek meer aanwezig om de patiënten tegen te houden dan om op een kwaliteitsvolle manier met hen bezig te zijn. Ik heb dus aan de directeur voorgesteld dat ik workshops zal gaan geven, hij ging hier onmiddellijk mee akkoord dus ik vraag me af waar 'de catch' is, we zullen zien of het allemaal lukt. Ik weet ondertussen wat te doen en geniet van mijn nieuwe plekje in Malawi. Wanneer ik 's morgens naar het project rijdt passeer ik de gevangenen die op honderd meter van mijn huis onder bewaking staan te werken en steeds vrolijk staan te wuiven, wie ben ik om niet terug te zwaaien denk ik dan? Nog ietsje verder is mental hospital waar velen proberen te ontsnappen, ik vraag me dan af of ik de ontsnapten een plaatsje moet geven of niet; al is het maar omwille van hun moed en doorzettingsvermogen. Daarstraks ben ik op persoonlijke ontdekkingstocht geweest om te buurt te verkennen en heb ik het genot mogen ervaren om al even in de modder te vallen aangezien bij ontdekkingstochten het oversteken van de rivier er bij hoort volgens mij. Het resultaat was dat ik vol modder hing en de mannen die er aan het werken waren zich goed hebben geamuseerd met het meisje dat niet wou luisteren naar hun waarschuwingen. Wat zeggen ze nu weer: met het ouder worden leert men wel? Ik vraag me af wie dat heeft bedacht? Ik weet wel andere slogans die van toepassing zijn! Zoals jullie kunnen lezen is mijn nieuwe plaatsje weer het begin van een extra stukje van de wereld. Ik ga hier geen nee tegen zeggen, morgen probeer ik de rivier terug!
Tot de volgende keer dan maar weer, als ik niet vaststeek in de modder,haha!
Veerle