oog voor detail, niet altijd gemakkelijk, amai!

Hallo allemaal, Ik kan bij deze melden dat ik net ben verhuisd van de ene kamer naar de andere en kan besluiten dat het beste is dat jullie me terug prinses Veerle noemen want ik woon in een prinsessekamer, holée. Ik heb er een tijdje op moeten wachten maar na de nodige onderhandelingen kwamen we tot de overeenkomst dat ik vanaf augustus kon verhuizen en de huisbaas voor gordijnen zou zorgen. Deze gordijnen komen er natuurlijk niet zomaar. Hier is moed, doorzettingsvermogen en tactiek voor nodig. Net drie kwaliteiten die ik heb, hihi. De voorbije maand is dan ook gepaard gegaan met de nodige discussies over zaken die er niet waren die er zouden moeten zijn, twijfels van mijn kant, twijfels van de huisbaas zijn kant maar voila nadat we op twee dagen tijd vijf keer onze afspraak hadden verzet en ik honderd telefoontjes naar de huisbaas had gepleegd had ik hem al zover gekregen dat er zou gepoets worden voor ik verhuisde en kwam hij tegen het vallen van de avond met een vreemde man binnengevallen. De vreemde man had een tas in zijn hand met iets goudkleurig, jaja: mijn gordijnen. Mijn huisbaas had de man mee gebracht aangezien hij wou dat ik voor de gordijnen zou betalen en het dan van de huur zou gaan. Ik had hem duidelijk gezegd dat ik geen geld wou overhandigen zonder getuige. Ergens grappig, mijn huisbaas had niet beter gevonden dan de man van de gordijnen mee te slepen. Ik zette mijn huisbaas een beetje onder druk, waarop de huisbaas hetzelfde deed met de man van de gordijnen, nu moet de man nog iemand gaan zoeken zodat het allemaal eerlijk blijft. Ik heb hier nog twee ratten zitten die hij misschien kan verplichten om het pand te verlaten, dan maakt hij mij ook onmiddellijk blij want naar mijn weten betalen deze knaagdieren geen huur en heb ik ze niet uitgenodigd. Het klinkt misschien allemaal een beetje raar als je nagaat hoe de onderhandelingen hier lopen maar in Malawi moet je met alles rekening houden, zeker als het over geld of afspraken gaat. Op zo een moment kan je best je mannetje staan of na een half jaar zit je nog te wachten om te verhuizen en is je huur vijftig keer opgeslagen. Alleszins, de twee mannen kwamen met hun goudkleurige gordijnen binnen, tijdens het ophangen van de gordijnen zag ik hoe nauwgezet de mannen te werk gingen. De huisbaas had ze persoonlijk uitgekozen en was er heel tevreden mee. De manier waarop de mannen het materiaal bewonderden was hartverwarmend. Hier kunnen mannen nog uitkomen voor het feit dat ze "volgens onze maatschappij" vrouwelijke zaken mooi vinden en er van genieten. Veel luxe is er niet maar als er dan een speciaal stofje komt te hangen staan wij (ja ook ik) er met drie tevreden naar te kijken en zijn we dolenthousiast over het eindresultaat. Als we al eens iets duurder hebben willen we het ook goed en is er zeker oog voor detail. De huisbaas, een echte dominante rijkere man, voegde er nadien nog aan toe dat hij thuis roze gordijnen heeft omdat hij hier zo van houdt, mooi toch. Dit is dan ook één van de redenen waarom ik van de Malawees hou! Door een tijdje hier te wonen en op budget te leven begrijp ik hun houding meer en meer. Wanneer ik iets zie glanzen heb ik het ook graag. Toch is het niet altijd even gemakkelijk om op een goede manier met alles om te gaan. Ik kom uit een andere cultuur en zal steeds een 'rijkere' blanke blijven die opgegroeid is met 'zeker voor hier' feministische waarden en normen. Ik moet toegeven dat ik zelfs voor een Europese nogal hard kan gaan als het hier op aan komt. Net voor ik vertrok naar België hadden we twee mannen aangenomen in het jeugdcentrum, bij mijn terugkeer merkte ik een zekere disbalans. Diegene die aangesteld is als coördinator is een vrouw, eentje met pit maar binnen de Malawese cultuur moet je al heel sterk in je schoenen staan als je de leiding wil nemen als vrouw. Wanneer je te zacht bent lopen ze over jou en als je te hard bent zijn ze ook niet tevreden. Het is voortdurend balanceren. Ook voor mij. Ik merkte dat haar gezag niet echt aanvaard werd en de mannen, voornamelijk de twee nieuwe, de taken overlieten aan de vrouwen. Hun betrokkenheid naar de jongeren was minder, het leek of ze voornamelijk bezig waren met hun eigen pleziertjes. Dit maakte me zo boos dat ik even vergat dat ik in hun cultuur zat en mijn feministische visie heb doorgedrukt, ook omdat ik wou dat het jeugdcentrum goed draait. Even het oog voor detail kwijt. Nadien was dit een wijze les voor mij, ik had het op een andere manier moeten aanpakken. Als ik boos ben of er te veel chaos is kan ik beter een stap achteruit zetten en de situatie overzien. Hun wat laten doen, ze kunnen er enkel van leren. Ik liep zo onstuimig en temperamentvol rond dat de enige die achteraf kon leren uit de ervaringsgerichte situatie dit prinsesje was. Ondertussen is de rust in het jeugdhuis teruggekeerd en hebben we tijd om de zaken te bekijken. Ergens is het goed dat het even allemaal iets minder vlot liep want door deze situatie moeten we er over spreken en samen een oplossing zoeken, het zal vooruitgang brengen. Zaterdag is er een spreker gekomen die de jeugd informeerde over drank en drugs, onder meer aan de hand van een klein kwisje, terwijl ik naar de jeugd keek en ze naar me zag terug kijken en rare snoeten trekken voelde ik mijn hartje opspringen. Deze mannekes zitten in mijn hart, ik vind ze geweldig. Als ik alles bij elkaar optel dan moet ik besluiten dat ik het tenslotte toch voor hen doe en ze zijn zeker de moeite waard! Dit maakt dat de onaangenaamheden die het leven in Malawi soms met zich meebrengt snel is vergeten.
Vanaf deze week ga ik geregeld helpen in een opvanghuis voor straatkinderen en stond het in mijn planning om de workshops in mental hospital te starten maar door administratieve formaliteiten ben ik aan het wachten tot ik goedkeuring krijg. We zullen zien hoe dit verder loopt, ik weet alleszins wat doen. Lang leve de sociaal werkers, hihi!
byebye appelvlaai,
Uwe koninklijke hoogheid Veerle :)