Grenzen overschrijden

De tijd gaat snel, ondertussen ben ik weer drie maanden in Malawi. Na drie maanden moet je het land uit of onmiddellijk voor een half jaartje verlengen. Aangezien ik niet meer zo lang zal blijven had ik het plannetje ontwikkeld om dan maar even naar Mozambique te gaan. Snel naar het grensje en terug: gemakkelijk toch! Ik zag het allemaal weer heel rooskleurig: dat was buiten de douane en mijn eigen chaotisch, principieel gedrag gerekend. Om half zes 's morgens zat ik in Blantyre in een busje richting grens, spijtig genoeg stond dit busje nog stil, maar allée, ik zat er dan toch al in! Om half zeven zat ik nog steeds in het busje met zicht op de busdepot van Blantyre. Om half acht besloot ik om toch even uit het busje te gaan en aan de chauffeur duidelijk te maken dat als ik nog een uur moest wachten zou vastkleven aan de zetel. Daar kreeg ik het antwoord dat we bijna zouden vertrekken, ze waren aan het wachten op extra passagiers. Vijf, zes, zeven of acht waren genoeg! Mijn geduld is er al heel sterk op vooruitgegaan maar twee uur in een stilstaand busje zitten was toch net iets te veel van het goede. Ik zei hen: "We zijn met vijf dus komaan, rijden met die handel, we pikken onderweg wel wat mensen op." Deze Janssens dacht het commando even over te nemen van de bestuurder. Dat was buiten de Malawees gerekend die op een heel overtuigende manier gewoonweg de waarheid verdraaide door te zeggen dat we binnen tien minuutjes zouden vertrekken en me sussend terug naar het minibusje stuurde. De tien minuutjes werden drie kwartier, tijdens de drie kwartier werden al de passagiers in het busje een beetje lastig maar de arme Malawees is niet het type mens om hun beklag te doen, ze zijn gewend om hun lot te ondergaan, maar aangezien ze zagen dat ik wel bereid was om geregeld signalen te geven begonnen ze me dan ook wat op te jutten. Ik wist wat ze deden, had niet veel nodig met mijn temperament en had er daarenboven plezier in, ach waarom ook niet? Als ze mij uit het busje zouden zetten dan zocht ik wel een ander, ik was nu toch al twee en een half uur aan het wachten,haha. Uiteindelijk was het dolle pret in het busje, we claxoneerden de toeter, de oudste passagier, die volgens mij ergens in de tachtig was, begon commando's uit te delen en op al de voorbijgangers te roepen dat ze moesten instappen. Als de bestuurder en zijn helper het klusje niet klaarden dan deden wij het wel. Uiteindelijk waren we dan toch vertrokken, waarschijnlijk bestempeld als lastigste passagiers ooit! Tijdens de rit werd er nog wat gelachen met de Mzungu dit in basis Chechewa de bestuurder en zijn helper van repliek diende, zelfs zij kregen er pret in. Drie uur later stond ik aan de grens. In al mijn eerlijkheid besloot ik niet te veel woorden en tijd vuil te maken en gewoon te zeggen dat ik kwam voor een stempel. Vrienden van mij hadden dit ook al gedaan en de douane was steeds heel behulpzaamheid geweest. Die dag was het spijtig genoeg blijkbaar een minder behulpzaam dagje. Ik kreeg te horen dat wat ik deed niet mocht. Natuurlijk wist ik dat, maar zij wisten toch ook dat heel veel mensen dat deden, ik was er niet uit om mezelf financieel beter maken, was een vrijwilliger in Malawi, zouden ze me dan beter toch niet wat helpen om ieders leven gemakkelijker te maken? Weer te opportunistisch! Met een paar korte woorden werd ik doorgestuurd naar de grenscontrole van Mozambique. Ok, dan maar voor een dagje op vakantie in Mozambique, er zat niks anders op. Toen ik daar aan de douane kwam wou niemand me helpen, ik had geen visum. In al de boekjes stond dat je het visum aan de grens kon krijgen, dus ik vroeg hen dan ook om dit te geven. De mannen waren van plan om me te negeren maar dat was buiten mij gerekend. Ik bleef binnen staan en vragen: wie gaat me helpen? Naar waar moet ik gaan voor het visum? Spreekt hier iemand Engels? Wat moet ik hier invullen om door te mogen? ... Uiteindelijk konden ze me niet meer negeren en begonnen ze te discussiëren wie me toch zou helpen? Niemand wou. Ik bleef gewoon staan, twee minuten later kwam er iemand van de Malawese grenscontrole binnen met een dame om de normale routine te doen. Ik had niet veel tijd nodig om uit te dokteren dat ze haar gewoon het land terug in hielpen en het gewend waren. Iedereen lachen, gemoedelijk sfeertje, ... tot dat Veerle Janssens vond dat het tijd was om even tussen beide te komen en te vragen wat dat allemaal te betekenen had. Was het dan toch mogelijk om gewoon terug te gaan? Het was even stil, hier hadden de mannetjes niet op gerekend, dat lastig meisje had al lang moeten opgeven en daar stond ze nog! Met een diepe zucht zei de Malawees, als je hier klaar bent dan kom je maar naar mij, we kunnen wel iets regelen. Dat was weer buiten het lastig meisje geregeld: het laatste wat ik wou doen is omkoopgeld betalen en meewerken aan het systeem, dan nog liever extra kosten en Mozambique in. Na nog een kwartiertje wachten kwam er een man naar mij en zei hij dat ik zeventig dollar moest betalen voor mijn visum. Ik vroeg hen om een prijslijst. Aan hun gezicht was duidelijk te zien dat ze niet konden geloven dat ik nog steeds zaken durfde te vragen. Uiteindelijk werd ik, weer zuchtend, door een man mee naar buiten genomen die aan al de mensen die daar stonden vertelde dat hij me de prijslijst moest laten zien. Ze vonden dit allemaal heel grappig, ik dacht nog even om een buiging te maken maar besefte dat ik dan echt te ver zou gaan, hihi! Eenmaal terug binnen moest ik in een klein kamertje komen waar iemand foto's van me begon te maken en mijn vingerafdruk nam. De man sprak enkel Portugees en ik begon toch een beetje bang te worden: werd ik op de lijst van de criminelen gezet, zou het gevangenisje naar me wenken? Begot, die eerlijkheid toch! Ik vroeg in Chechewa, Frans, Engels, Spaans of ik dan nu officieel een crimineel was in hun ogen? Na een uur werd het ijs dan toch onverwacht gebroken: de man keek me aan, begon heel hard te lachen en zei: "no, no criminal" Ik was opgelucht aangezien ik het gevangenisleven niet echt zag zitten en het even door mijn hoofd flitste dat ik toch wel heel zot moest zijn om zo ver te gaan om in Malawi te kunnen blijven. Vijf minuten later stond ik buiten met mijn visum in de hand. Uit principe ( en ja, als het over principes gaat kan ik er niet gemakkelijk van afwijken en maak ik het mezelf liever moeilijk) kon ik niet terug naar de Malawese grenscontrole dus ik besloot om naar Tete te gaan en daar een hotelkamer te nemen. Ik had met mijn zus afgesproken dat we ons af en toe zouden verwennen dus waarom ook niet? Ik zou het sappige verhaal van mijn fantastische hotelkamer en mezelf dan doorsturen naar haar zodat ze wist dat ik me aan de afspraak hield. Ik verheugde me al op een gratis champootje en zeepje. Na weer een drietal uur in het busje stond ik verweesd in Tete. Geen toeristen te zien om met een informatief boekje te lenen, er werd enkel Portugees gepraat en op het eerste zicht niet te veel keuze van hotels. Dan maar aan iedereen vragen of er een backpackers of een goedkoop hotel was. Niet veel later zat ik in het politiebureau. Onderweg was ik iemand tegengekomen die me wou helpen, hij werkte bij de politie maar moest nog snel iets gaan afgeven. Gemakkelijk als ik kan zijn ging ik dan maar mee. Eenmaal in het politiebureau vroeg ik aan iedereen of ze een goede plaats wisten om te verblijven, of ik de grens op een ander punt kon oversteken, ... Aangezien het weer enkel Portugees was zat ik na vijftien minuten nog steeds tegen de muren te praten, net zoals hen. Het mannetje was nog steeds niet terug en ik besloot dan maar om op eigen houtje op zoek te gaan ipv mijn tijd bij de politie te verdoen, voor je het wist stopten zij mij misschien in een celletje. Ik zei hen dat ik zou gaan, een tiental minuutjes later had ik uitgedokterd dat al de accomodatie in Tete heel duur was. Ik wou me wel verwennen maar dat was te veel van het goede. Ik zag een minibusje passeren, liep er achteraan en niet veel later zat ik weer in een busje op weg naar de grens. Allee, ik was dan toch in Mozambique geweest, had geld gewisseld en was in contact geweest met de mensen! Ik moet toch eens leren om iets meer op voorhand te plannen, als er iets gebeurde wist niemand waar ik was want ik had gezegd dat ik de grens van de Mulanje zou oversteken maar op het laatste ogenblik dan maar beslist om naar Mwanza te gaan want dat busje stond dichterbij, hihi. Terwijl ik mezelf een preek gaf werd ik onderbroken door de man naast mij, hij vroeg me wat ik in Malawi zou doen. We geraakten in een geanimeerd gesprek. Hij was een Malawees maar woonde in Zimbabwe. Hij was met zijn vrouw op weg naar de familie in Malawi. Ze zouden me aan de grens wel helpen indien nodig. Aan de grenscontrole van Mozambique vroeg de douaneambtenaar of ik zijn vriendin was? Een Mzungu te pakken gekregen? Hoe doe je dat? De man besloot het spelletje mee te spelen, zijn vrouw wachtte buiten en ik kreeg mijn stempel terwijl de heren opgingen in hun machospel. Wat een opluchting. Dan verder naar de Malawese controle. Ik besloot om het nu zelf in de hand te nemen aangezien ik ook een tegenstander ben van verregaand machogedrag als het over mij gaat :) en ging dan maar voor een extra dosis vriendelijkheid tov de douaneambtenaar. Normaal doe niet mee aan trucjes maar na een hele dag onderweg te zijn met nog een heel stuk voor de boeg en de hindernissen die ik tot nu toe had ondervonden besloot ik dat het tijd was voor een portie vriendelijkheid van ene Veerle Janssens, altijd een aanrader,hihi! De man controleerde niet eens mijn vorige stempels, keek snel naar het visum, bleef tegen mij praten en gaf me de stempel om Malawi binnen te komen. Haha, ik had het nog! Mijn ego was ook weer hersteld en supervrolijk stapten we in het volgende minibusje dat ons terug naar Blantyre zou brengen. Ik was zo goedgezind, dit werkte aanstekelijk, de bestuurden van het busje kocht zelfs een maïs voor mij. Op een gegeven moment vroeg iemand geld aan mij en een Duits meisje. Even er voor was er een dronken man in het busje gestapt, we dachten beiden dat hij dit vroeg aangezien het al donker was en we niet goed konden zien wie de vraag stelde. Ik antwoord dan nog eens heel vriendelijk dat geld vragen aan vreemden niet echt goed is. De man neemt mijn hand en plots zien we beiden dat het de helper van de bestuurder is. We moesten er enorm hard om lachen, de azungu's zullen tegen de helper eens zeggen dat het niet goed is om geld te vragen ook al rijden ze mee in het busje :) De jongen kon de grap er gelukkig ook van zien. Gezellig sfeertje in het busje, op het einde werden we, ik en mijn twee nieuwe minibusvrienden, tot op de parking van de backpackers gebracht, soms kunnen zaken een wending nemen die je niet verwacht!

Wat me op het volgende brengt: ik zal begin november Malawi verlaten. De voorbije anderhalf maand zijn de werkers van het jeugdcentrum enorm gegroeid. Mijn dominant, boos gedrag heeft uiteindelijk toch een positief effect gehad. Ik zou niet boos geweest zijn als het jeugdcentrum me niet zo nauw aan het hart lag. Nadien heb ik een stapje naar achter gezet en de werkers hebben gevoeld dat ze het zelf moeten doen. Ze doen dan ook hun best en ik ben heel trots op hen. Ik heb het laatste jaar veel energie, middelen en tijd in het project gestoken. Dit deed ik vanuit mijn hart, dus ik stond er ook honderd procent achter maar het is niet altijd even gemakkelijk geweest. Door deze keuze te maken zijn er andere zaken die niet meer konden. Ik heb zeker geen spijt en als ik naar het jeugdhuis kijk ben ik blij dat ik het gedaan heb maar alles moet in balans blijven. De laatste maanden begon de balans wat uit evenwicht te raken. Ik zie nu dat wat ik kwam doen er staat en dat het tijd voor mij is om verder te gaan, het is nu aan anderen. Er kan nog heel wat gebeuren maar de basis is er. Als ik zie wat er staat en met de kinderen, jeugd praat, speel voel ik me trots en bloeit mijn hart op. Toch is het tijd voor mij voor een nieuwe uitdaging. Het zal goed zijn voor het jeugdhuis als er nieuwe enthousiaste mensen in komen die er een bepaalde periode graag vrijwillig willen werken en dit ook zo hebben voorzien. Ik ben zeker dat er genoeg mensen zijn die dit graag doen. Ik zal de Malawezen missen maar aan alles komt een einde. Ik ben klaar om verder te gaan. Deze laatste weken zal ik mijn best doen om het jeugdhuis verder te verstevigen en ben ik actief bezig met de activiteiten voor de straatkinderen te starten, waarvoor dank aan de gemeente Olen om ze financieel wat te steunen. Ik zal me er voor honderd procent achter zetten zodat het geld zo goed mogelijk terecht komt.
Een Malawese toetergroet vanuit mijn favoriet minibusje,
Veerle