The sausage, snoop doggie doggie dooooooggg en Anna alias Rianna

De voorbije drie weken zijn twee vriendinnen op bezoek geweest, terug een stukje België in Malawi. De eerste dagen merkte ik goed dat ik de voorbije maanden in een hele andere wereld had geleefd; maar wat vertrouwd is komt snel terug, het duurde niet lang of we zaten met zijn drietjes terug op dezelfde krankzinnige lijn. Hun bezoek is dan ook niet ongemerkt voorbij gegaan. Telkens als ik mijn vriendinnen voorstelde bleek dat de Malawees de naam Winnie toch niet helemaal kon uitspreken, het werd meer een Weeeeny. Ik vond het niet meer dan normaal dan de door mij geliefde Malawees te helpen en er onmiddellijk: “The sausage” van te maken. Gemakkelijk voor de Malawees, pret voor mij. In het internetcafé waar ik altijd kom werd the sausage uitgebreid voorgesteld aan een krankzinnige werkneemster die om één of andere reden een speciale boon voor me heeft en me steeds enthousiast knuffelt en eten aanbiedt. Ik vond het dan ook niet meer als normaal om mijn vrienden goed voor te stellen. Ze zou vanaf dat moment: ‘hey sausage’ roepen als ze de Weeeeeny zag passeren. Ik had al dolle pret van te voren want de Malawees kennende zou dit echt gebeuren en dan liefst nog in een volle buurt. Niet veel later had ik al geluk. Ik zat alleen in het internetcafé, aangezien Birge en Winnie nog aan het Malawimeer waren, toen er een meisje binnen kwam. De werkneemster riep zeer luid: “hellow Sausage, welcome Sausage! Het meisje; waarvan ik wist dat het niet “The alomgekende sausage alias de Weeeeeny was”; leek een beetje in de war. Ik lag bijna op de grond van het lachen. De werkneemster gaf niet op en bleef Sausage roepen, ze wou weten hoe het met de Sausage was. Ik twijfelde even of ik zou ingrijpen maar besloot dat ik genoeg pret had gehad en de werkneemster te helpen. Ik riep dan ook door heel het café: That is not the sausage! Nadat iedereen al vreemd naar de werkneemster had zitten gluren was het mijn beurt om aangestaard te worden. De werkneemster zat volledig met haar gedachten bij “het worstje” en riep dat the sausage moest gaan zitten. Ze had mijn boodschap duidelijk niet kunnen opnemen in haar enthousiasme. De tranen liepen over mijn wangen van het lachen toen ik nog maar eens riep: that is not the sausage! Gelukkig had ze me nu wel gehoord, ze zweeg onmiddellijk en verdween niet veel later. Het meisje dat per ongeluk voor worstje was aanzien leek in de war maar de gemoederen waren bedaard. Niet veel later stond ik vol napret op straat. Twee minuten nadien kwam ik de internetvrouw tegen, nog steeds een beetje over haar toeren. Ze was eindelijk uit de ontkenning en riep: that was not the sausage! Al lachend bevestigde ik het nog maar eens. Aangezien een Malawees heel goed kan relativeren zag ze de humor van heel het gebeurde in, hardop lachend ging zij haar kant uit en ik de mijne! In België had ik waarschijnlijk een pakje slaag gekregen, hier pret op een bordje, relativeren is een mooie eigenschap zou ik zo zeggen!
Een aantal dagen later zaten Birge, Winnie en ik in een busje samen met een zat politiemannetje. Hij was in zijn element en wij ook. Dat beloofde! Het duurde dan ook niet lang of we waren in gesprek en de man had niet veel tot niets nodig om te geloven dat ik de enige echte snoop doggie doggie dooooog was. Hij vond het ook niet erg dat ik met mijn volle naam wou aangesproken worden. Spek naar mijn bek. We gierden van het lachen en besloten dat we boven op de snoop doggie doggie doooog nog een M en M zouden plaatsen en Anna alias Rihanna. Winnie en Birge gaven ook het beste van hunzelf, maar zo zijn we natuurlijk. Mister policeman was helemaal weg met ons verhaal en we raakten in een geanimeerd gesprek. Fantasie genoeg en allemaal mogelijk in Malawi. Toen we uit het busje stapten hoorden we het mannetje tegen de anderen zeggen dat hij bij Snoop doggie doggie doooog gezeten had. In België durven we dit, als goede vrienden, ook al eens te doen met het volk maar meestal zijn wij de enigen die niet uit onze rol vallen en dolle pret beleven aan ons verzinsel. Hier vormt het geen enkel probleem om mensen te vinden die onmiddellijk bereid zijn om mee te spelen. Wanneer ik er over nadenk dan denk ik dat de mensen al genoeg miserie hebben zodat ze elk moment aan grijpen om er alsnog iets leuk van te maken. Ik ervaar de meeste onder de Malawezen toch op deze manier en kan alleen maar besluiten dat ik een groot voorstander ben van deze manier van denken. Naar mijn bescheiden mening kunnen we er in België nog iets van leren (dan kan ik veilig overkomen, haha).
Naast de zotte momenten die we hier al beleefd hebben en we mijn watchman er zonder woorden van hebben kunnen overtuigen dat een blanke vrouw meer dan getikt is hebben we natuurlijk ook onze tijd op een diepzinniger niveau doorgebracht. Birge en Winnie zijn een aantal keren meegeweest naar het project en ik woon tussen de arme mensen waardoor je het echte leven te zien krijgt. Hoe je het ook draait of keert als je op een bewuste manier tijd in Malawi wil doorbrengen hoort dit stuk er ook bij. Ik zou het spijtig vinden als mijn vrienden in Malawi komen en enkel de mooie zaken te zien krijgen. Gelukkig zijn ze er ook de mensen niet naar om dit deel van het leven niet te willen ervaren. Het is niet omdat je de bevolking vaak ziet lachen dat er geen ellende is, vaak is het net een manier om met de ellende om te gaan. Birge en Winnie zullen zelf hun ervaringen op het einde neerschrijven.
Ondertussen raakt mijn budget en tijd hier op en besef ik des te meer dat kiezen ook verliezen is. Wat zal ik doen: terug naar België? Door mijn vrienden hier bij mij te hebben besef ik des te meer wat ik hier mis en sta ik meer stil bij de weg die ik ondertussen heb afgelegd. Je leven terug opbouwen op een vreemde plaats, voortdurend mijn budget in het oog houden, geen zekerheid over de toekomst, geloof me, het was niet altijd even gemakkelijk. Vooral het feit dat je vrienden en familie ver weg zijn en je alles alleen moet doen, ook als het even moeilijk is kruipt niet in je koude kleren. Ik hou van Malawi en de Malawees maar hoe je het ook draait of keert ik blijf altijd een blanke/vreemde. Aangezien blank gelijk staat met rijkdom en geen enkele Malawees gelooft dat ik naar hier ben gekomen op eigen kosten; word ik voortdurend aangesproken om schoolfees te betalen, kleren, eten te schenken of gewoonweg geld te geven. Diepere vriendschappen zijn op het ogenblik nog moeilijk owv het cultuurverschil en het feit dat ik enkel basischechewa spreek en nog steeds als “de rijke” wordt aanzien. Als ik mezelf vergelijk met velen onder hen ben ik dat ook om eerlijk te zijn; maar als ik dan bekijk hoe ik ervoor zal staan als ik terug naar België ga kan de term “rijk” gerust geschrapt worden. Alhoewel, ik heb dan weer heel wat rijkdom verworven op een andere manier. Het jeugdcentrum draait nog steeds goed, ik zie zelfs al een mentaliteitsverschil onder sommigen van de jongeren en zie vele mogelijkheden die in de toekomst verder kunnen uitgebouwd worden. Als ik zie wat daar gebeurt; hoe de jeugd speelt en leest voel ik me de koning te rijk en zal ik het heel spijtig vinden als ik naar huis moet gaan op een moment dat de basis nog niet echt stabiel is. Moesten er toch mogelijkheden zijn om te blijven dan kies ik er nogmaals voor om nog een tijd door te brengen zonder mijn vrienden en familie, zekerheden. Ga ik terug naar België moet ik alles weer opnieuw opbouwen, wat natuurlijk ook heel leuk kan zijn: alles ligt weer open. Ik heb geleerd dat flexibiliteit en loslaten de sleutelwoorden zijn. Als je goed kan loslaten zijn er ook weer nieuwe mogelijkheden, ik zit op een serieuze cursus, nu nog kiezen volgens de mogelijkheden die er zijn! Wat het ook wordt, het zal zo moeten zijn (en dat vinden we fijn; holé!)
Salodder,
Veerle alias snoop doggy doggy doooooog!


Na een vlekkeloze vlucht, waar vooral eten en slapen centraal stond zetten we onze eerste voetjes op Malaweese grond. Na een nachtje overnachten in Lilongwe konden we onze busreis starten naar onze beste kamerados Veerle in Zomba. De busreis was de eerste confrontatie met het echte leven van de Malawezen. Beelden, geuren en kleuren met de nadruk op geuren maakten mij letterlijk misselijk. Ook de busstop was niet altijd rustgevend, we werden onmiddellijk getraind in het “No thank you” zeggen. Kinderen komen onmiddellijk bedelen of allerlei zaken verkopen. Mensen hebben hier echt niets en er wordt geleefd op een basic way en overleven is volgens mij priority number 1. Jong of oud, zelfzorg is hier noodzakelijk. En wij onze kinderen maar beschermen en verwennen. Liefst in een belletje grootbrengen met allerlei speelgoed en kleding dat soms maar eenmaal gebruikt wordt. Voor mezelf zijn kinderen het kostbaarste bezit, ook al heb ik er zelf geen, maar met een beetje minder komen ze er ook. Al het materiële wat wij bieden staat in contrast met de tijd die kinderen hier doorbrengen met hun moeder. Kinderen worden op de rug gebonden en gaan echt overal mee naartoe. Ze spelen met spullen die wij zelf nog niet de moeite waard vinden om te bekijken. Het is hier letterlijk van ‘wit’ naar ‘zwart’. Wanneer ze dan wel iets hebben merk je dat er in de opvoeding weinig wordt meegegeven rond respect, normen en waarden. Ik heb het gevoel dat kinderen gewoon hun eigen ding doen en weinig belang hechten aan wat ouders of een andere volwassene zegt. In het jeugdcentrum kreeg ik onmiddellijk een wam gevoel, samen spelen en lezen. Zowel groot en klein. Maar omgang met elkaar en respect voor materiaal zijn nog steeds aandachtspunten. Maar op een Malawees tempo komen ze er wel. Ik kan alleen maar zeggen dat Veerle hier enorm knap werk heeft geleverd en dat het weinige gegeven is om zo vol te houden. Professionalisme en haar goed humeur zorgen dat zij van zowel de vrijwilligers als de jongeren respect krijgt, maar daarvoor heeft ze moeten werken. Zij zijn de toekomst van Malawi en het is noodzakelijk om meer te investeren in de kinderen en jongeren van hier. Zelfs toen we op Chancelor College waren, op missverkiezing, werd duidelijk dat de ‘rijkere’ Malawezen weinig respect en discipline hadden. En misschien nog minder dan het arme maar wel warme volkje. In de buurt waar Veerle woont kan je niet anders dan stilstaan bij de rol van de vrouw. Heel veel van hen zitten in de prostitutie en hebben een zeer minderwaardige positie. Voorlichting, onderdak en stromend water zou voor hun geen overbodige luxe zijn. Het leven is hier voor niemand simpel maar ik moet natuurlijk opkomen voor de kinderen en vrouwen ;)
Maar ik mag zeker die mooie momenten niet vergeten. De vriendelijkheid op straat, kinderen die lachen en die je nadat je ze uren genegeerd hebt, nog steeds vriendelijk blijven. De mannen die hier gaan voor directe communicatie: ‘I want to marrie you’, ‘you are my baby’, of gewoonweg ‘i take you’. Belgische mannen en vrouwen stop met energie te verspillen aan de versiertrucs en vraag het op de man af. Des te meer energie voor andere dingen ;). De samenhorigheid die je hier voelt, de mengelmoes van religie, het tevreden zijn met weinig. Wij Belgen kunnen er nog wat van leren.
Maar vooral niet te vergeten de dolle pret die ik met mijn twee maatjes hier gehad heb. De watchman zal twee keer nadenken voor hij vraagt aan een Belgische vrouw om mee te gaan naar onze landje. Zeker nadat hij het spel haasje over, zatte fles en vuureke stook heeft gezien. Om nog maar te zwijgen van de Michael Jackson moves die ik hem met plezier toonde en het eindeloos gekwebbel van ons.
Een unieke reis, een leerrijke ervaring en terug het gevoel gelukkig te zijn met wat ik heb en vooral met wie ik ben.
Winnie, alias the sausige, alias Eminem.



Azungu, azungu, horen we geregeld van alle kanten klinken, waarop wij heel onwetende maar vriendelijk zoals we zijn steeds een goeiedag terug zeggen. Tot ons na enkele dagen duidelijk gemaakt wordt dat azungu blanke betekend en we met dit in het achterhoofd wel wat vindingrijker worden met onze antwoorden, want voor humor is dit Malaweese volkje wel te vinden. Langs de andere kant geeft dit heel sterk weer hoe ik me hier de eerste dagen voelde: heel erg blank, in de minderheid en kwetsbaar. Waarbij ik me tegelijkertijd een beeld tracht te vormen over hoe het is om als anderskleurige in Belgie rond te lopen. Malawi “ the warm hart of Afrika” deze titel hebben ze echt wel verdiend. En deze vriendelijkheid compenceert al vlug mijn kwetsbaar gevoel van in de minderheid te zijn. Deze vriendelijkheid en openhartigheid doet het gebrek aan luxe ( oeps, geen water vandaag, oh nu valt de elektriciteit net uit, …) al vlug vergeten. Al wil ik dit ook niet minimaliseren, want elektriciteit en stromend water is niet voor elke Malawees een vanzelfsprekendheid. Wij zitten nu op het einde van het regenseizoen, de mais staat volop in bloei, maar nog iets te vroeg om te oogsten, waardoor de voorraad aan voeding stilaan op geraakt en meerdere gezinnen in de problemen geraken.’ Wat zullen we vandaag eten’ krijgt hier een heel andere invulling dan wij gewoon zijn in onze “overconsumptiemaatschappij”. Geen 20 soorten chocolade, 30 merken waspoeder,… veel simpeler voor twijfelaars zoals ik. Ik prijs me dus ook bij de gelukkige dat ik nog eens mag ervaren en beseffen hoe rot verwent we zijn in Belgie en hoe vanzelfsprekend dit voor ons allemaal lijkt.
“Als het vandaag niet gebeurt dan gebeurt het morgen wel” Al nemen ze dit hier soms wel heel letterlijk. Toch geeft het mij een gevoel van rust, even weg uit het westerse werk en de prestatiedruk. Waarmee ik niet wil zeggen dat hier niet gewerkt wordt. De fysieke inspanningen en kracht die hier geleverd wordt is af te lezen op de gespierde mannentorso’s die toevallig geregeld mijn zicht passeren;-). Hier moet men niet naar de fitness om spieren te kweken.
Vrouwen met tonnen vis, water, boomstronken op hun hoofd typeren het straatbeeld. Nog een van die dingen die ik hier nog wil uitproberen, maar ik vrees dat dit niet zonder accidenten zal aflopen en alles wat ze hier op hun hoofd dragen is vrij kostbaar hier . Maar het zou ze weer een reden kunnen geven om eens goed te lachen met die ‘azungu’. Met ons drietjes zijn we het deze keer zonder veel discussie overeen gekomen dat de vrouw (ook) hier het sterkste geslacht is!
Africa een avontuur, je moet het niet ver gaan zoeken. Het vervoer op zich geeft uitdaging genoeg; fietstaxi, bus, minibus, truck,… Eerst discussie over de prijs:’ I give you a good price’ is een standaard zinnetje dat elke malawees met de paplepel heeft meegekregen. Afbieden en humor zo geraken we meestal wel op een bus. Wanneer vertrekt de bus? ‘Dadelijk’ wat hier wil zeggen als ze vol zit. En vol is vrij relatief: meer mensen, meer geld (voor de driver), meer amusement, meer dieren, meer spierpijn meer ongevraagde lijfelijkheid meer geuren en kleuren,… avontuur en amusement verzekerd dus. Plus een goede assertiviteitstraining of ik had al 10 keer getrouwd geweest, jawel, zo duidelijk zijn ze hier in hun communicatie.
Nog enkele woorden en indrukken om deze reis en ervaring weer te geven;
respect: voor het doorzettingsvermogen en het optimisme van de bevolking. Voor het doorzettingsvermogen van Veerle in de oprichting van het jeugdhuis en in haar omgaan met het malawese leven. Humor: waar blijkbaar elke Malawees mee geboren wordt, of is het om maar niet te moeten denken aan de dagelijkse miserie om te overleven. Humor tijdens onze Malawese avonden op terras bij Veerle. Als de Malawezen ons als referentie neemt om zich een beeld te vormen van de Belgische bevolking vrees ik dat we hier een verantwoordelijkheid gemist hebben . T’ja, de boog kan niet altijd gespannen staan he. Thuis: ook waren we duidelijk de ‘azungu’, door de vriendelijkheid, openhartigheid van dit volkje had ik hier toch wel een beetje een thuisgevoel. En natuurlijk door de aanwezigheid van Winnie haar Michael J. move’s, ‘Malerone herinneringen en Veerle haar ‘subtiele vriendelijk bedoelde plagerijen’ of i’m so good move’s.
De afwisseling tussen, vakantie en leven tussen de Malawese bevolking was voor mij een super vakantie en evaring!
Birge, alias anna, Rihanna the bodyguard.