beestjes, allemaal beestjes; visum regelen; project

We zijn nu over de helft en de tijd lijkt sneller en sneller te gaan. De voorbije weken ben ik geregeld in contact gekomen met de “wonderen” van de natuur: kippen die mijn eten uit mijn bord willen stelen of in mijn voeten pikken, grote spinnen die het wel gezellig vinden om een huisje te delen met ons, salamanders die gezellig samen een douchke willen nemen, slangen die zonnen op de rots waar wij omhoog willen kruipen, domme kevers met een oriëntatieprobleem die constant terug tegen de muur vliegen, een beleefde geit die vindt dat ze ook recht heeft op een plaats in het toilet en dan over mijn voeten naar buiten stormt, kikkers in het toilet, honden die Afrikaanse feestjes houden en me van de rots duwen, … Dit alles kon ik nog zien als een ervaring en was mits de nodige gillen te doorstaan. Ik begon net te denken dat ik het allemaal wel aankon tot de dag des oordeels aanbrak. Het was zo ver: mijn grootse angst werd waarheid. Ik zat ontspannen in de zetel een verhaal te vertellen toen plots door ons huis een muis/rat gallopeerde. Ik probeerde eerst nog te ontkennen dat ik het beest had gezien (puur voor mezelf) maar er was geen twijfel mogelijk. Ze was er. Ik bedacht even de mogelijkheid hoe snel ik op een vliegtuig zou kunnen zitten richting muisvrij huis maar besefte toen plots (en met enige tegenzin) dat ik bijna negentwintig jaar was, oud genoeg om de angst voor het knaagdier te overwinnen. Om mijn angst toch iets of wat te rechtvaardigen vind dat ik er wel mag bij zeggen dat het hier om een mengeling tussen rat en muis gaat, dus beste vrienden, niet gewoon om een muis. Ik besloot dat overwinnen dan ook te veel gevraagd was en gooide het over een andere boeg: namelijk aandurven. Daarom heb ik, moedige Veerle, het toch aangedurfd om heel snel naar mijn kamer te lopen voorbij de plaats waar de muis was gepasseerd. Tijdens het lopen riep ik naar Hanne dat ik geen lichten uitdeed (want dan zag ik niet waar ik of dat rattebeest liep). Eenmaal in mijn kamer sloot ik de door, van plan om ze niet meer te openen. Hanne heeft schrik voor spinnen en nu was het zo dat deze ons net op hetzelfde moment als het rattemuizenbeest een bezoekje brachten. Ik was echter zo bang dat Hanne voor voldongen feiten stond en het licht moest uidoen. Gelukkig stond het licht dicht bij haar kamer en vond ze het zo een komisch zicht om me vol angst door het huis te zien spurten dat ze het licht met een glimlach uitdeed. Ik maakte ondertussen op mijn kamer wilde plannen om een kat aan te schaffen of er desnoods ergens één te gaan stelen. Een half uurtje later, veilig in mijn bed met muskietennet rond, bedacht ik dat het nogal flauw van me was om zoveel schrik te hebben terwijl we net op bezoek waren geweest in het huisje van de zusjes. Ze leefden er met vijf in een kamertje van twee op drie meter. Ze aten er, keken er tv, studeerden er, ... Het kamertje kon volgens westerse normen omschreven worden als een krot. Een plaats waar zeker en vast de nodige knaagdieren passeerden. Toch vertelden de zusjes vol trots en met een lach dat ze electriciteit en een video hadden. Ik kan van deze allerliefste grietjes nog heel veel leren en ben dan ook in slaap gevallen met de gedachte dat ik niet meer zo flauw zou zijn. De volgende dag belemmerde dit me echter niet om te wachten tot ik Hanne hoorde om zelf op te staan zodat ik niet alleen met de muisrat zat:) Tja, eens een Westers meisje, altijd een Westers meisje zekers?
Verder kan ik met een klein beetje trots vertellen dat we eindelijk klaar zijn geraakt met het knutselen van de kaartjes voor de daglijnen. De leerkrachten kunnen het in gebruik nemen en wij hebben nog een week en half om het mee op te volgen. Volgend weekend vertrekken we richting Mozambique voor een drietal weken. Dinsdag zijn we ons visum in orde gaan brengen in Blantyre. Op voorhand hadden we al een beetje ingeschat dat dit niet zonder slag of stoot zou gaan. Eerst en vooral was de verblijfplaats van het consulaat veranderd en leek het of de vrouw die ons doorverwees zelf niet goed wist waar het zich situeerde. Bij aankomst aan het consulaat bleek dat ze tot 12 uur visumaanvragen behandelden. Geen probleem, het was nog maar tien uur dus dat zou wel lukken. Aan het loket zat echter de meest relaxte man ooit. Ik twijfelde even of ik hier te maken had met Boeddha of niet? Toen we eenmaal aan de beurt waren bleek dat de pasfoto's van Hanne niet goed waren. Ze had ze afgeprint op papier, de boeddha had toch graag een echte foto. We spraken af dat Hanne een plaats zocht om de foto's te laten maken. Ik zou de papieren verder in orde maken. Iets later duwde de Boeddha een rekeningetje in mijn handen. Dit moest ik meenemen en naar een bank gaan om te betalen voor de visums. Ik begreep er natuurlijk geen sikkepit van. Toen ik meer uitleg vroeg probeerde de man me duidelijk te maken wat ik moest doen. Aan het loket hing echter een papier waar op stond dat ze enkel cash aanvaarden. Ik vroeg hem waarom het papier er hing als ik naar een bank moest gaan om te betalen. De man begreep geen yota van mij (we zaten voor de eerste keer op dezelfde lijn rond het niveau van begrip). Naast het papier van cash geld hing een ander papier waar opstond dat je het paspoort in de namiddag tussen twee en drie moest komen halen. Indien je dit niet deed en het was weg had je pech, het consulaat was hier niet verantwoordelijkheid voor. Ik stond daar mooi te kijken met rekeningetje in mijn handen waarvan ik niet goed wist of het allemaal wel klopte. Ik zag onze paspoorten al verdwijnen terwijl we er bij stonden ('t was niet omdat hij zo relaxed was als den éne of den andere boeddha dat hij ook nog naar de ultieme goedheid streefde), toch maar voorzichtig zijn. Wat zou ik doen? Zoals ik geleerd had van de Afrikanen in Monkeybay wandelde ik als een toerist rustig wat door het gebouw en keerde terug om plaats te nemen op een stoel om de boeddha met arendsogen gade te slaan. De boeddha werd opmerkelijk zenuwachtiger en was twee minuten later boeddha-af. Hij zei nog een keer dat ik het rekeningetje moest betalen. Toen hij eindelijk door had dat ik begot niet wist waar dat ik dit moest doen, of ik dan moest terugkomen of niet legde hij het allemaal nog een keer uit. Ik vroeg hem of we dan na betaling zeker onze visums zeker in orde waren. Hij bevestigde dit. Omdat ik nog weinig keus had buiten er op te vertrouwen dat alles in orde zou komen ging ik op zoek naar de bank die bij het consulaat hoorde. Ondertussen had Hanne een fotograaf gevonden en foto's laten maken. Nadat we heel lang hadden aangeschoven om te betalen in de bank gingen we vliegensvlug terug naar de bank om het rekeningetje te laten zien. We moesten om twee uur maar terugkomen. Met een bang hartje gingen we een aantal uren later kijken of we onze paspoorten al dan niet zouden terugkrijgen. Toen het daadwerkelijk in orde was waren we zo blij dat we beiden een vreugdedansje deden terwijl we elkaar rond de nek vlogen. Dit wist de boeddha wel te appreciëren, hij lachte en wenste ons een prettig verblijf in Mozambique. Ziezo dat katje (boeddhaathje) was weer gewassen!

De volgende dag reden we goedgezind naar het project om te helpen waar nodig. 's Middags bespraken we met de leerkrachten het voorstel om een sportdagje te organiseren. Ze stonden er allemaal achter en vonden het een goed idee om eens iets anders te doen buiten de lessen. Iedereen zou al eens nadenken over activiteiten die we eventueel konden aanbieden. We willen het volgende week laten doorgaan aangezien we binnen anderhalf week vertrekken. Na onze trektocht door Mozambique komen we nog één week terug. Het is dan ook de laatste week voor de vakantie (wat betekent dat het tijd is voor de kinderen om op de velden te werken). Er zal dan druk geoefend worden op verschillende dansjes, liedjes om af te sluiten. Ik ben supercontent dat ik nog bij het slotfeest kan en verheug me er al op om het spektakel te zien!

Nog een kleine nota voor onze bussiepoessie: Bedankt voor het overlevingspakketje, Hanne en ik hebben de chocolade al moeten opeten wegens acuut smeltgevaar! De rest ligt veilig in de kast voor moeilijkere tijden! Zorgt nog goe voor ons Romie en tot binnenkort.

groetjes,
Veerle