klasje in de school (in het kippenhok)Onder de schaduw van een boom schrijf ik de gebeurtenissen van deze week nog neer voor we naar Mozambique vertrekken.
Schoolbezoek
Woensdag hebben we een andere school bezocht, ongeveer een uurtje wandelen van Zomba plateau. Wat we daar zagen kan je zelfs met de nodige verbeelding niet goed voorstellen. De school bestond uit een oud, vervallen gebouw met wat koters naast. De koters dienden vroeger als kippenhok maar werden nu gebruikt als klaslokalen. In het groter zaaltje (wat nog redelijk klein was) zaten twee klassen samen. De ene juffrouw probeerde les te geven aan een groep oudere kinderen terwijl de juffrouw ernaast stond te dansen en zingen met een hoop kleintjes.
De kippenhokken/leslokaaltjes waren nog geen twee op drie meter groot volgens mij. In alle klassen stond een schoolbord maar veel meer dan dat was er niet, de kinderen zaten op de grond. De school was gestart met het bouwen van een grotere ruimte. Spijtig genoeg moesten de bouwwerken worden stopgezet wegens geldgebrek. Ik spreek hier dan nog van een heel kleine ruimte met enkel basismateriaal.
De leerkrachten geven volledig vrijwillig les, ze krijgen geen loon of eten zoals in Sitima. De kindjes moeten zelf eten meebrengen want ook hier is geen geld voor. Toch knap dat de leerkrachten blijven proberen om de school draaiende te houden zonder dat ze er een verloning voor krijgen.
Blijkbaar is deze school nog een goede school voor Malawi. Wanneer je Sitima (de school waar we helpen) vergelijkt met een school uit België bestaat er een groot verschil en is er zeker nog ruimte voor verdere ontwikkeling, toch kan je Sitima omschrijven als een soort van paradijs in vergelijking met de school die we hebben bezocht. Zo zie je maar wat iemand kan betekenen voor een hele gemeenschap. Toen Mieke en Johan in Sitima startten was er ook niks, buiten enkele leerkrachten die met wat kindjes speelden. Ze hebben dan besloten om één degelijke school uit te bouwen voor de gemeenschap ipv op verschillende plaatsen te helpen aangezien het heel moeilijk is om iedereen te helpen. Nu ik de andere school heb gezien besef ik nog meer dat ze mooi werk hebben geleverd en nog steeds leveren.
Het doet wel iets met een mens als je wordt geconfronteerd met zo een toestanden. Eerlijk gezegd heb ik er toch wat uurtjes slaap voor gelaten. Als ik dan bedenk hoe goed alles bij ons is geregeld en hoe verwend we eigenlijk zijn op materiëel gebied zonder dat we het echt beseffen schaam ik me een beetje.
Ondanks de armoede en schrijnende toestanden zijn er in Malawi ook dingen die ik in zal missen als ik terug in België ben: de manier waarop de mensen met het leven omgaan, hun warmte, openheid, hun manier om met tegenslagen om te gaan,... Ik zou er met alle plezier wat materiële zaken voor inruilen.
Ik zal niet zeggen dat ik op dezelfde manier zou willen of kunnen leven als de Malawezen want het leven hier is hard, het is overleven. (voor een blank meisje als ik zal het waarschijnlijk niet lang leven zijn) Toch denk ik dat wij er niet van moeten uitgaan dat onze maatschappij zo veel beter is als de Malawese, we kunnen nog veel van de Malawezen leren. Ik zou heel gelukkig kunnen zijn in een land waar het een mengeling is van het beste van ons land en Malawi. Waarschijnlijk een utopie maar een mens mag toch dromen hé:)
Aan de schoonouders van Mieke en Julietje wil ik al vertellen dat jullie centjes waarschijnljk gebruikt zullen worden om wat materiaal te kopen voor de armere school. Geld geven is blijkbaar nogal gevaarlijk aangezien het niet altijd goed terecht komt, daarom ben ik van plan om wat materiaal te gaan kopen en naar de school te brengen. Het andere geld dat we hebben ingezameld gaat naar YOCE, ze zullen er waarschijnlijk een degelijke keuken mee uitbouwen met een refter aan waar de kindjes kunnen eten. Het is zeker de moeite waard geweest om het in te zamelen. Ik wil iedereen die heeft geholpen, heeft bijgedragen nog eens extra bedanken!
Illegaal in Malawi
Woensdagnamiddag kwam plots ter sprake dat we elke maand ons visum moeten laten verlengen. Op voorhand was aan ons gezegd dat we voor drie maanden in Malawi konden verblijven zonder visum. We kwamen dus volledig uit de lucht gevallen.
Toen we onze paspoorten nakeken bleek dat ons visum al enkele weken vervallen was, maw we waren al enkele weken illegaal in het land. Dit moest geregeld worden want het kon wel eens heel onaangenaam worden voor ons als de autoriteiten dit in het snuitje kregen. Mieke raadde ons aan om te doen of we van niks wisten en al onze (vrouwelijke) troeven boven te halen. De Malawese man is een echte machoman die vindt dat de vrouw haar plaats moet kennen, we zouden hier zeker rekening mee moeten houden als we voor ons visum gingen {kunt ge u al voorstellen wat éne Veerle Janssens hier van denkt? :)} Wij dus met onze paspoorten naar het immigratiebureau. En ja, het was zo ver: vier machomannekes die ons met een lome blik aankeken. Wij wisten niet goed of we in hun kantoor moesten gaan of niet. Nadat ze ons van boven tot onder hadden gekeurd zeiden ze dat we mochten binnen komen. We moesten ons paspoort eerst aan de grote baas geven. Nadien gaf hij het paspoort door aan een andere man om het te bekijken, die het nog eens doorgaf en nog eens, … Net toen ik in een feministische bui aan het bedenken was waar ze het visum voor mijn part konden steken zag ik dat Hanne haar beste troeven boven haalde om de mannen aan onze kant te krijgen. Hanne was de dag er voor nogal geschrokken van het feit dat ons visum niet in orde bleek en was wat bezorgd dat het niet in orde zou komen. Ze haalde dan ook alles uit de kast. De mannen hadden niet veel nodig voor ze uit haar hand aten. Ik was heel blij dat Hanne dit katje waste want ik zou mezelf toch een beetje moeten verloochenen om toe te geven aan hun machogewoonten. Hanne haar actie was dus een meevaller. Ik leunde achteruit in mijn stoel en aanzag geamuseerd het schouwspel. Plots kregen de mannen door dat we te laat waren om ons visum te verlengen. Geen nood, Hanne haar charmes hadden gewerkt. Ze zeiden dat we geluk hadden: zij zouden het door de vingers zien, maar konden het toch niet laten om er bij te vertelden dat ze ons evengoed vijf dagen konden laten opsluiten in de gevangenis, ze zouden dit niet doen.. Hanne giechelde op een meisjesachtige manier en hield zich van de domme waardoor ik heel hard mijn best moest doen om niet in lachen uit te barsten. De baas had al een aantal keren in mijn richting gekeken met een argwanende blik. Bij het horen van de mogelijkheid tot gevangenisstraf besloot ik om dan toch ook maar een beetje mijn best te doen, een glimlachje kon er wel van af. Tien minuten later waren we 5000 kwatcha armer maar stonden we buiten met de stempel, holépistolé. Ondanks het feit dat de mannen dachten dat zij het hef in handen hadden wisten wij wel beter,hihi.
Momenteel zijn we weer een paar uur later, ik zit buiten in de donker, gevlucht voor een krapuleuze rat. Richard is deze namiddag gekomen om ze te vangen. Hij verzekerde me dat hij de rat zou vangen. Dit deed hij met bijhorende (zeer grappige) bewegingen hoe hij het zou aanpakken; ik was weer gerust (dacht ik). Richard ging als een held ons huisje binnen en trok de wasmachine weg, daar zat de rattekop!! Ik hoorde het nodige geroep van Richard en Hanne en plots was ze weg. Ik zat nog op mijn rots tegen het huis onder een raam tot ik besefte dat de rat het raam zou kunnen gebruiken om te ontsnappen en misschien een zachte landing in mijn nek wel zou weten te appreciëren. Katrap sprong ik van de rots en liep naar de andere kant. De rat was even later spoorloos. Er werden oorbellen en tampons van Hanne teruggevonden in de wasmachine. Aangezien wij de wasmachine niet gebruikten was het wel duidelijk dat we hier niet met een gewone rat te maken hadden maar met een meesterdief, het uitschot der uitschotten, the master of crime, krapul, … ( je mag het zelf verder aanvullen).
's Avonds dook de dief terug op, waarschijnlijk op weg om nog een tampon te pikken. Richard en Dave proberen ze momenteel te vangen, ik hou de deur in 't oog (weliswaar vanop een afstandje) om te zien of de snoodaard wil ontsnappen en heb besloten dat ik dan maar buiten aan mijn blog zal werken. We zullen zien of dit verhaal een staartje krijgt.
sportdag
Donderdag was het sportdag in Sitima. We begonnen met een openingsdans. Hiervoor haalden we Miekes geluidsboxen en mijn i-pod boven (waar we ons de avond er voor al goed mee geamuseerd hadden ter voorbereiding). Zoiets hadden ze in Sitima nog nooit gezien, tof tof! Ook het liedje vonden ze geweldig. De hele school stond in een kring. Hanne en ik deden wat bewegingen, de kindjes en leerkrachten moesten dit achterna doen. Ze vonden het leuk en grappig om die zotte grieten achterna te dansen. Na de opening werden de kinderen in groepjes verdeeld om de activiteiten te doen. De leerkrachten waren supergemotiveerd. Vanop een afstandje stond ik toe te kijken. Ze slaagden er weer in om me te ontroeren door zo hard hun best te doen om de sportdag tot een goed einde te brengen. De dingen die we gepland hadden liepen iets trager dan verwacht aangezien het zowel voor de leerkrachten als voor de kinderen heel moeilijk was om de bedoeling te begrijpen. Hanne had één van de activiteiten voor haar rekening genomen. Ik ging overal kijken of het lukte en om te helpen indien nodig. In het begin moest er heel hard geholpen worden: er werd niet begrepen wat de bedoeling was, een ander spel leek interessanter waardoor leerkrachten vergaten met hun eigen spel te beginnen, …
Met het nodige geduld en genoeg visuele ondersteuning lukte het dan om uiteindelijk toch alles wat in gang te krijgen.
Tijdens de besprekingen die we op voorhand hadden gedaan merkten we reeds dat de leerkrachten heel moeilijk konden begrijpen wat een sportdagje inhield. Voor hen was het iets waar ze nog nooit van hadden gehoord. De voorbereiding met de leerkrachten was in een aantal keren gebeurd omdat het voor hen zelfs te veel was om de uitleg in één keer te volgen/begrijpen.
Hun denken verloopt wat trager, hier moeten we voortdurend rekening mee houden. Ze zijn in hun leven dan ook niet veel gestimuleerd om hun denkvermogen te ontwikkelen. Ik merkte pas hoe traag dit in werkelijkheid was tijdens de sportdag. Door hier mee geconfronteerd te worden zie ik nog meer het belang in van het uitbouwen van degelijk onderwijs. De goede wil is er alleszins al, de leerkrachten doen hun uiterste best met de mogelijkheden die ze hebben. Ondanks het feit dat het een tijdje duurde voordat de activiteiten begrepen werden konden we de sportdag met een goed gevoel afsluiten. Tegen de middag verliepen de activiteiten vlot . De leerkrachten waren allen heel moe maar vonden het een toffe dag.
Het idee van een sportdag is gelanceerd. Het zaadje is geplant, nu moet het alleen nog wortel schieten. Ze willen hier echt vooruit dus ik twijfel er niet aan dat dit zal gebeuren. Gisteren is de school begonnen met het inoefenen van dansjes voor het slotfeest, dit zal waarschijnlijk de volgende weken dagelijkse kost zijn. We kunnen een heel spektakel verwachten als we terugkomen!
Ondertussen is er nog een muis gezien: een kleiner formaat en grijs deze keer. We hebben dus bijna alle kleuren van de regenboog in huis (allé toch al bruin en grijs), misschien kunnen we een muizen/ratten-huisje opendoen voor de kindjes(met een klein gevangenisje in voor de slimme krapuleuze rat die oorbellen per paar steelt, ze zal dan wel leren!).
Ik zit nog steeds buiten en ben aan de amarulla gegaan om mijn muizen/rattenangst te overwinnen. Aangezien ik de perfecte toiletzak heb om als hangmat te dienen voor een rat en ik verwacht dat ze daar straks relaxed ligt in te dommelen kan het geen kwaad om wat amarulla te drinken. (hopelijk zie ik ze dan niet dubbel)
Zoals ik in het begin reeds vermeldde vertrekken we zondag voor drie weken naar Mozambique. Het zal sowieso al niet gemakkelijk zijn om het te bereizen (volgens het reisboekske zal het op zijn minst gezegd een avontuur worden),dus als je drie weken niets van me hoort: gene paniek, ik zit waarschijnlijk met een stuk of twintig man vast in een minibuske dat uiteen valt om van punt a naar punt b te raken.
Aan mijn liefste broertje en zusje: ik zal op 1 en 12 november aan jullie denken en luidkeels een verjaardagslied zingen (ook al krijg ik dan misschien slaag van 19 man die vinden dat er te veel lawaai is in het minibuske). Arré, ik zal mijn Portugees al eens gaan oefenen zodat ik me in Mozambique wat verstaanbaar kan maken.
Tot de volgende keer,
Veerle
Schoolbezoek
Woensdag hebben we een andere school bezocht, ongeveer een uurtje wandelen van Zomba plateau. Wat we daar zagen kan je zelfs met de nodige verbeelding niet goed voorstellen. De school bestond uit een oud, vervallen gebouw met wat koters naast. De koters dienden vroeger als kippenhok maar werden nu gebruikt als klaslokalen. In het groter zaaltje (wat nog redelijk klein was) zaten twee klassen samen. De ene juffrouw probeerde les te geven aan een groep oudere kinderen terwijl de juffrouw ernaast stond te dansen en zingen met een hoop kleintjes.
De kippenhokken/leslokaaltjes waren nog geen twee op drie meter groot volgens mij. In alle klassen stond een schoolbord maar veel meer dan dat was er niet, de kinderen zaten op de grond. De school was gestart met het bouwen van een grotere ruimte. Spijtig genoeg moesten de bouwwerken worden stopgezet wegens geldgebrek. Ik spreek hier dan nog van een heel kleine ruimte met enkel basismateriaal.
De leerkrachten geven volledig vrijwillig les, ze krijgen geen loon of eten zoals in Sitima. De kindjes moeten zelf eten meebrengen want ook hier is geen geld voor. Toch knap dat de leerkrachten blijven proberen om de school draaiende te houden zonder dat ze er een verloning voor krijgen.
Blijkbaar is deze school nog een goede school voor Malawi. Wanneer je Sitima (de school waar we helpen) vergelijkt met een school uit België bestaat er een groot verschil en is er zeker nog ruimte voor verdere ontwikkeling, toch kan je Sitima omschrijven als een soort van paradijs in vergelijking met de school die we hebben bezocht. Zo zie je maar wat iemand kan betekenen voor een hele gemeenschap. Toen Mieke en Johan in Sitima startten was er ook niks, buiten enkele leerkrachten die met wat kindjes speelden. Ze hebben dan besloten om één degelijke school uit te bouwen voor de gemeenschap ipv op verschillende plaatsen te helpen aangezien het heel moeilijk is om iedereen te helpen. Nu ik de andere school heb gezien besef ik nog meer dat ze mooi werk hebben geleverd en nog steeds leveren.
Het doet wel iets met een mens als je wordt geconfronteerd met zo een toestanden. Eerlijk gezegd heb ik er toch wat uurtjes slaap voor gelaten. Als ik dan bedenk hoe goed alles bij ons is geregeld en hoe verwend we eigenlijk zijn op materiëel gebied zonder dat we het echt beseffen schaam ik me een beetje.
Ondanks de armoede en schrijnende toestanden zijn er in Malawi ook dingen die ik in zal missen als ik terug in België ben: de manier waarop de mensen met het leven omgaan, hun warmte, openheid, hun manier om met tegenslagen om te gaan,... Ik zou er met alle plezier wat materiële zaken voor inruilen.
Ik zal niet zeggen dat ik op dezelfde manier zou willen of kunnen leven als de Malawezen want het leven hier is hard, het is overleven. (voor een blank meisje als ik zal het waarschijnlijk niet lang leven zijn) Toch denk ik dat wij er niet van moeten uitgaan dat onze maatschappij zo veel beter is als de Malawese, we kunnen nog veel van de Malawezen leren. Ik zou heel gelukkig kunnen zijn in een land waar het een mengeling is van het beste van ons land en Malawi. Waarschijnlijk een utopie maar een mens mag toch dromen hé:)
Aan de schoonouders van Mieke en Julietje wil ik al vertellen dat jullie centjes waarschijnljk gebruikt zullen worden om wat materiaal te kopen voor de armere school. Geld geven is blijkbaar nogal gevaarlijk aangezien het niet altijd goed terecht komt, daarom ben ik van plan om wat materiaal te gaan kopen en naar de school te brengen. Het andere geld dat we hebben ingezameld gaat naar YOCE, ze zullen er waarschijnlijk een degelijke keuken mee uitbouwen met een refter aan waar de kindjes kunnen eten. Het is zeker de moeite waard geweest om het in te zamelen. Ik wil iedereen die heeft geholpen, heeft bijgedragen nog eens extra bedanken!
Illegaal in Malawi
Woensdagnamiddag kwam plots ter sprake dat we elke maand ons visum moeten laten verlengen. Op voorhand was aan ons gezegd dat we voor drie maanden in Malawi konden verblijven zonder visum. We kwamen dus volledig uit de lucht gevallen.
Toen we onze paspoorten nakeken bleek dat ons visum al enkele weken vervallen was, maw we waren al enkele weken illegaal in het land. Dit moest geregeld worden want het kon wel eens heel onaangenaam worden voor ons als de autoriteiten dit in het snuitje kregen. Mieke raadde ons aan om te doen of we van niks wisten en al onze (vrouwelijke) troeven boven te halen. De Malawese man is een echte machoman die vindt dat de vrouw haar plaats moet kennen, we zouden hier zeker rekening mee moeten houden als we voor ons visum gingen {kunt ge u al voorstellen wat éne Veerle Janssens hier van denkt? :)} Wij dus met onze paspoorten naar het immigratiebureau. En ja, het was zo ver: vier machomannekes die ons met een lome blik aankeken. Wij wisten niet goed of we in hun kantoor moesten gaan of niet. Nadat ze ons van boven tot onder hadden gekeurd zeiden ze dat we mochten binnen komen. We moesten ons paspoort eerst aan de grote baas geven. Nadien gaf hij het paspoort door aan een andere man om het te bekijken, die het nog eens doorgaf en nog eens, … Net toen ik in een feministische bui aan het bedenken was waar ze het visum voor mijn part konden steken zag ik dat Hanne haar beste troeven boven haalde om de mannen aan onze kant te krijgen. Hanne was de dag er voor nogal geschrokken van het feit dat ons visum niet in orde bleek en was wat bezorgd dat het niet in orde zou komen. Ze haalde dan ook alles uit de kast. De mannen hadden niet veel nodig voor ze uit haar hand aten. Ik was heel blij dat Hanne dit katje waste want ik zou mezelf toch een beetje moeten verloochenen om toe te geven aan hun machogewoonten. Hanne haar actie was dus een meevaller. Ik leunde achteruit in mijn stoel en aanzag geamuseerd het schouwspel. Plots kregen de mannen door dat we te laat waren om ons visum te verlengen. Geen nood, Hanne haar charmes hadden gewerkt. Ze zeiden dat we geluk hadden: zij zouden het door de vingers zien, maar konden het toch niet laten om er bij te vertelden dat ze ons evengoed vijf dagen konden laten opsluiten in de gevangenis, ze zouden dit niet doen.. Hanne giechelde op een meisjesachtige manier en hield zich van de domme waardoor ik heel hard mijn best moest doen om niet in lachen uit te barsten. De baas had al een aantal keren in mijn richting gekeken met een argwanende blik. Bij het horen van de mogelijkheid tot gevangenisstraf besloot ik om dan toch ook maar een beetje mijn best te doen, een glimlachje kon er wel van af. Tien minuten later waren we 5000 kwatcha armer maar stonden we buiten met de stempel, holépistolé. Ondanks het feit dat de mannen dachten dat zij het hef in handen hadden wisten wij wel beter,hihi.
Momenteel zijn we weer een paar uur later, ik zit buiten in de donker, gevlucht voor een krapuleuze rat. Richard is deze namiddag gekomen om ze te vangen. Hij verzekerde me dat hij de rat zou vangen. Dit deed hij met bijhorende (zeer grappige) bewegingen hoe hij het zou aanpakken; ik was weer gerust (dacht ik). Richard ging als een held ons huisje binnen en trok de wasmachine weg, daar zat de rattekop!! Ik hoorde het nodige geroep van Richard en Hanne en plots was ze weg. Ik zat nog op mijn rots tegen het huis onder een raam tot ik besefte dat de rat het raam zou kunnen gebruiken om te ontsnappen en misschien een zachte landing in mijn nek wel zou weten te appreciëren. Katrap sprong ik van de rots en liep naar de andere kant. De rat was even later spoorloos. Er werden oorbellen en tampons van Hanne teruggevonden in de wasmachine. Aangezien wij de wasmachine niet gebruikten was het wel duidelijk dat we hier niet met een gewone rat te maken hadden maar met een meesterdief, het uitschot der uitschotten, the master of crime, krapul, … ( je mag het zelf verder aanvullen).
's Avonds dook de dief terug op, waarschijnlijk op weg om nog een tampon te pikken. Richard en Dave proberen ze momenteel te vangen, ik hou de deur in 't oog (weliswaar vanop een afstandje) om te zien of de snoodaard wil ontsnappen en heb besloten dat ik dan maar buiten aan mijn blog zal werken. We zullen zien of dit verhaal een staartje krijgt.
sportdag
Donderdag was het sportdag in Sitima. We begonnen met een openingsdans. Hiervoor haalden we Miekes geluidsboxen en mijn i-pod boven (waar we ons de avond er voor al goed mee geamuseerd hadden ter voorbereiding). Zoiets hadden ze in Sitima nog nooit gezien, tof tof! Ook het liedje vonden ze geweldig. De hele school stond in een kring. Hanne en ik deden wat bewegingen, de kindjes en leerkrachten moesten dit achterna doen. Ze vonden het leuk en grappig om die zotte grieten achterna te dansen. Na de opening werden de kinderen in groepjes verdeeld om de activiteiten te doen. De leerkrachten waren supergemotiveerd. Vanop een afstandje stond ik toe te kijken. Ze slaagden er weer in om me te ontroeren door zo hard hun best te doen om de sportdag tot een goed einde te brengen. De dingen die we gepland hadden liepen iets trager dan verwacht aangezien het zowel voor de leerkrachten als voor de kinderen heel moeilijk was om de bedoeling te begrijpen. Hanne had één van de activiteiten voor haar rekening genomen. Ik ging overal kijken of het lukte en om te helpen indien nodig. In het begin moest er heel hard geholpen worden: er werd niet begrepen wat de bedoeling was, een ander spel leek interessanter waardoor leerkrachten vergaten met hun eigen spel te beginnen, …
Met het nodige geduld en genoeg visuele ondersteuning lukte het dan om uiteindelijk toch alles wat in gang te krijgen.
Tijdens de besprekingen die we op voorhand hadden gedaan merkten we reeds dat de leerkrachten heel moeilijk konden begrijpen wat een sportdagje inhield. Voor hen was het iets waar ze nog nooit van hadden gehoord. De voorbereiding met de leerkrachten was in een aantal keren gebeurd omdat het voor hen zelfs te veel was om de uitleg in één keer te volgen/begrijpen.
Hun denken verloopt wat trager, hier moeten we voortdurend rekening mee houden. Ze zijn in hun leven dan ook niet veel gestimuleerd om hun denkvermogen te ontwikkelen. Ik merkte pas hoe traag dit in werkelijkheid was tijdens de sportdag. Door hier mee geconfronteerd te worden zie ik nog meer het belang in van het uitbouwen van degelijk onderwijs. De goede wil is er alleszins al, de leerkrachten doen hun uiterste best met de mogelijkheden die ze hebben. Ondanks het feit dat het een tijdje duurde voordat de activiteiten begrepen werden konden we de sportdag met een goed gevoel afsluiten. Tegen de middag verliepen de activiteiten vlot . De leerkrachten waren allen heel moe maar vonden het een toffe dag.
Het idee van een sportdag is gelanceerd. Het zaadje is geplant, nu moet het alleen nog wortel schieten. Ze willen hier echt vooruit dus ik twijfel er niet aan dat dit zal gebeuren. Gisteren is de school begonnen met het inoefenen van dansjes voor het slotfeest, dit zal waarschijnlijk de volgende weken dagelijkse kost zijn. We kunnen een heel spektakel verwachten als we terugkomen!
Ondertussen is er nog een muis gezien: een kleiner formaat en grijs deze keer. We hebben dus bijna alle kleuren van de regenboog in huis (allé toch al bruin en grijs), misschien kunnen we een muizen/ratten-huisje opendoen voor de kindjes(met een klein gevangenisje in voor de slimme krapuleuze rat die oorbellen per paar steelt, ze zal dan wel leren!).
Ik zit nog steeds buiten en ben aan de amarulla gegaan om mijn muizen/rattenangst te overwinnen. Aangezien ik de perfecte toiletzak heb om als hangmat te dienen voor een rat en ik verwacht dat ze daar straks relaxed ligt in te dommelen kan het geen kwaad om wat amarulla te drinken. (hopelijk zie ik ze dan niet dubbel)
Zoals ik in het begin reeds vermeldde vertrekken we zondag voor drie weken naar Mozambique. Het zal sowieso al niet gemakkelijk zijn om het te bereizen (volgens het reisboekske zal het op zijn minst gezegd een avontuur worden),dus als je drie weken niets van me hoort: gene paniek, ik zit waarschijnlijk met een stuk of twintig man vast in een minibuske dat uiteen valt om van punt a naar punt b te raken.
Aan mijn liefste broertje en zusje: ik zal op 1 en 12 november aan jullie denken en luidkeels een verjaardagslied zingen (ook al krijg ik dan misschien slaag van 19 man die vinden dat er te veel lawaai is in het minibuske). Arré, ik zal mijn Portugees al eens gaan oefenen zodat ik me in Mozambique wat verstaanbaar kan maken.
Tot de volgende keer,
Veerle
Madonna is in Malawi aangekomen om de meisjesschool
BeantwoordenVerwijderente bezoeken die met behulp van haar geld wordt gebouwd. De 51-jarige
Amerikaanse popdiva is in het gezelschap van haar vier kinderen van
wie de jongste twee, David en Mercy, afkomstig zijn uit het
Afrikaanse land.
Madonna neemt in de hoofdstad Lilongwe deel aan de oprichtingsceremonie
voor de school. Op de website van haar liefdadigheidsinstelling Raising
Malawi meldt de Queen of Pop dat het haar "bedoeling is om kansarme
meisjes uit het Afrikaanse land op de school een opleiding te laten
volgen om advocaat, arts of leraar te worden".
De Raising Malawi Academy for Girls is gelegen in een buitenwijk
van hoofdstad Lilongwe.
Volgens Madonna werkt Raising Malawi samen met het lokale
ministerie van Onderwijs en meerdere onderwijsexperts wereldwijd om de
meisjes aan te leren "hoe ze zichzelf uitdagingen kunnen geven en
meewerken aan de ontwikkeling van hun lokale gemeenschap en land."
Veerle,
BeantwoordenVerwijderenIk heb uw brief ontvangen. Ge bent goed bezig , alleen een klein beetje voorzichtig zijn in Mozambique.
Groetjes,
Vake
Veerle,
BeantwoordenVerwijderenDe max van diene sportdag! Ik zag het weer allemaal voor me. Ik wil jou en al die mensen die je steun(d)en langs deze weg nog eens bedanken.
Het is echt de max wat Hanne en jij doen. Respect !
Geniet van jullie trip naar Mozambique en vele groetjes aan Mieke en Hanne en al mijn vriendjes daar.
Filip