weekoverzicht

het motortje waar we mee langs het malawimeer scheurden

spelletjes spelen met de klassen

zie hier: het kleedje, k heb er wel een vestje over zoals jullie kunnen zien

spelletjes


Vorige week hebben we enkele spelletjes geïntroduceerd in de verscheidene klassen. Nadien merkten we dat de leerkrachten met hun klas de spelletjes speelden. Zo hadden we aan het kleinste klasje "de bom" geleerd.
Een dag later zaten Hanne en ik te knutselen en hoorden we geregeld heel hard boem roepen vanuit de klas. Nadat er boem was geroepen werd er luid gelachen. Het grappige van dit alles was dat het gelach voornamelijk van de leerkrachten kwam. Het was zo aanstekelijk dat ik op de duur zelf heel hard moest lachen.

Ook bij de andere spelletjes zagen we dat de leerkrachten zich krom lachten van plezier. Toch weer heel leuk om te zien hoe ze de spelletjes met de kinderen speelden.


Aankomst Mieke


Mieke is vorige week aangekomen. Voor ze er was werd er geregeld gevraagd wanneer ze zou komen. De mensen waren een beetje ongerust of Mieke nog wel zou terugkomen. Toen ze donderdag arriveerde zag je de opluchting en blijdschap. Het leek of er een soort van rust over de school kwam. Je merkt dat er heel wat respect is voor Mieke. De inwoners van Sitima en omstreken hun levenskwaliteit zou sterk verminderen als het project (Mieke) hier niet zou zijn. Enerzijds vind ik deze realiteit schrijnend, anderzijds ben ik blij dat ik mee mag helpen en kan zien hoe deze mensen willen werken aan een betere toekomst. Zo zie je maar wat enkele personen kunnen verwezenlijken/betekenen voor anderen. Je denkt geregeld dat je alleen of met een paar niet veel kan doen maar in Sitima merk ik dat er heel wat in beweging kan komen als iemand de steen aan het rollen brengt en er anderen gemotiveerd zijn om hier aan mee te werken. Ik vind het wel tof om te weten dat er heel wat kan gerealiseerd worden als je er maar in gelooft en er voor gaat. Dus mannekes als ge nog dromen hebt of iets wilt verwezenlijken zou ik zo zeggen: ni te veul twijfelen en probeert er voor te gaan. (voor mijn minder realistische vrienden de volgende wijze raad van tante Veerle: ge kunt ni de heerser van de wereld worden of in een chocolade huis met veul bedienden gaan wonen maar een schoon reiske of één of ander projectje zit er misschien wel in).


trip naar het malawimeer


vrijdag

Na een maand project besloten we om een paar dagen naar het Malawimeer te gaan. Vol goede moed gingen we op pad. We zouden niet naar het toeristische deel gaan maar naar Monkeybay. Om er te geraken moesten we een bus nemen. Op voorhand deden we navraag wanneer deze bus zou arriveren. Het beste antwoord dat we konden krijgen was rond 6 à 7 uur. Dus wij om 5 uur uit ons bed om de 5km richting bushalte te wandelen zodat we op tijd op de bus zouden zitten. Om 6 uur zaten we tevreden aan de bushalte te wachten, om 7u waren we iets minder blij maar nog nog steeds tevreden, om 8u was ik bijna terug in slaap gevallen en had Hanne de neiging moeten onderdrukken om iemand die ons persé in een minibuske wou krijgen te slaan. Om half 9 zagen we de bus opdraaien, naar Afrikaanse normen goed op tijd. Onze trip kon beginnen!


Na een vijftal uren in de bus kwamen we aan in één of ander verlaten gat: jaja, het was Monkeybay! We waren nog maar half van de bus en er stond al iemand naast ons om een verblijfplaats aan ons been te smeren. Hanne en ik wilden hier eerst niet op ingaan maar aangezien de plaats toch aanlokkelijk klonk besloten we om het een kans te geven. Wij, minstens een half uur met onze rugzak in de volle hitte door nen hoop zand liggen wroeten om er te geraken. Eenmaal daar, bleek dat de prijs veel hoger lag dan het verblijf dat in ons boekje (handig boekje van Malawi) stond. Wij dachten dat we het daar wel eens snel zouden regelen en begonnen te onderhandelen over de prijs. Spijtig genoeg ging die vlieger niet op en tien minuten later waren we met onze rugzak terug door het zand aan het wroeten. Een half uur later stonden we in het andere resthouse. Aangezien monkeybay (voor zover wij wisten) maar twee verblijfplaatsen had was dit nog onze enige optie. Toen we een kamer vroegen merkten we dat de receptionist "zo zat was als ne patat". Twee seconden later kwam er een zekere mister "frog" binnen die nog vele zatter was, laat ons zeggen zelfs een tikkeltje gedrogeerd (het feit dat hij dacht dat hij een kikker was kon al een teken zijn natuurlijk). De kikker wou ons een boottripje aansmeren, dit hebben we maar afgeslagen. Omdat we niet veel keus meer hadden rond de verblijfplaats probeerden we de zatte/gedrogeerde mannen te negeren en gingen we naar onze kamer. Eenmaal opgefrist trokken we er op uit om het stadje te verkennen. We hadden honger en zochten iets om te eten. Pech gehad: ofwel was er niemand die echt veel zin had om eten te maken voor ons ofwel hadden ze net geen vis, rijst,... De enige zekerheid die we hadden was dat we er op konden rekenen dat er minstens ene zatte in de buurt was, altijd feest! Uiteindelijk hebben we ons een vettig frietje met kool, tomaten en een ei in frietvet gekocht. Al bij al was dit best heel lekker en zaten we toch maar weer mooi tussen de Monkeybayers te eten, Afrika zoals het is. Door tussen de mensen te gaan zitten kwamen we te weten dat er nog een verblijfplaats was. We besloten om er de volgende dag naar toe te gaan.
Vol goede moed gingen we terug naar het resthouse. Hier wachtte ons nog een laatste verrassing: namelijk een hele grote kikker in een kleine wc (en het was niet mister frog). Hanne was de bewaker gaan halen om de kikker te verwijderen. De bewaker had niet echt door wat hij moest doen daarom ging hij als een toerist door onze kamer en vertrok na deze ontspannende wandeling. Hij was achter het muurtje gaan zitten. Wij nog een keer gaan vragen of hij de kikker nog zou pakken. Iets later had hij door gebruik te maken van een tolk door wat het probleem was en kwam hij gewapend met een doos en stok terug. Een vrouw en Hanne begeleidden hem, ik ging als een echte heldin buiten wachten. Net toen we dachten dat de kikker veilig in de doos zat sprong hij er uit waardoor de bewaker hem buiten moest stampen waar ik (volgens mij veilig) stond te wachten. Na het nodige gekrijs en gelach konden we gaan slapen, hopend dat we geen kikkers meer zouden tegenkomen.


zondag

Om 6.30 stonden we gepakt en gezakt klaar om naar het volgende verblijf te gaan. We volgden de pijlen maar kwamen op een gegeven moment toch weer midden in een dorpje uit zonder spoor van het verblijf. In Afrika zijn er echter altijd mensen die je verder helpen, begeleid door een twintigtal kinderen kwamen we toch nog aan bij Mufasa.
De verblijfplaats was nog in opbouw, heel mooi gelegen maar zonder electriciteit. Dit was voor ons geen probleem, na een beetje onderhandelen hadden we al iets van de prijs afgekregen en besloten we om twee nachten te blijven.
Buiten ons was er een Engelse gast, Rob. Hij trok een jaar door Afrika met zijn motor. Er waren verder nog twee personeelsleden en een Spanjaard. De Spanjaard was eigenlijk een toerist maar kende de baas van een vorig verblijf en kookte het eten in ruil voor gratis overnachting. De baas was nog niet aanwezig, we vernamen dat hij een Zuid-Afrikaan was en dat hij dezelfde dag nog met zijn zoontje zou aankomen.
We genoten van het Malawimeer en waren tevreden dat we toch niet verder waren gereisd naar een meer toeristisch deel. 's Avonds kwam de baas aan met zijn zoontje en een vriend. Ze hadden wat hippie-allures maar leken voor de rest normaal. Een paar uur later moesten we hier al wat op terugkomen. We zaten met zijn allen buiten op het strand. De Spanjaard stond een beetje op zichzelf te dansen en te zingen achter ons. De Noor, Zuid-Afrikaan en Engelsman dronken wiskey, werden zatter, smoorden wat wiet en smeden plannen om de volgende dag met een vlot naar een eiland te gaan en een hele hoop drank mee te nemen (natuurlijk met reddingsvesten, een verstandige beslissing zou ik zo zeggen). Het kind van de baas tuimelde om de twee seconden voor onze voeten in het zand en leek redelijk hyperkinetisch. Een gezellig hoopje bijeen dus. Al bij al waren het vriendelijke, toffe mensen. We konden het humoristische van heel de zaak wel zien. We vermoedden dat het de volgende dag wel iets normaler zou lopen. Hier hadden we het een klein beetje bij het verkeerde eind.

maandag

Tijdens het ontbijt riep het zoontje van de baas plots: look at that old, naked, crazy man. De Noor alias zatte Rolf was uit zijn bed en liep nog dronken en naakt richting het Malawimeer. De baas riep hem met een lach toe dat hij een broek moest aandoen. De Noor besloot om dit te negeren en wandelde rustig door. Wij lagen plat van het lachen.
In de voormiddag zwommen we wat. De baas (Tristan) lag op een steen in het water, Rolf had het plan om de fles Wiskey veilig bij Tristan te krijgen. Met zijn arm in de lucht schrijdde hij door het water, deze keer met een zwembroek aan. Nadat de fles leeg was werd er besloten dat we zouden vertrekken. De bedoeling was om naar de top te wandelen van het eiland en daar te picknicken. Omdat de mannen in hun zatte bui waren vergeten dat ze buiten hun zwembroek ook schoenen moesten aan doen werden de plannen gewijzigd. Ze wandelden dus tien meter verder, smeten het deken op de grond en hielden de picknick daar. Terwijl de mannen bleven zitten klommen Hanne en ik naar de top. Het uitzicht was schitterend. Nadien besloten we om een andere weg terug te nemen. Natuurlijk kwamen we helemaal verkeerd uit en moesten we van een rots kruipen (waardoor ik even dacht dat ik wel spiderwoman moest zijn) en door een moerassig gebied terug. Uiteindelijk vonden we de rest terug. Zander, het zoontje van Tristan durfde niet meer van een rots. De mannen waren niet echt in staat of bereid om hem er af te halen dus kroop ik op de rots om het klusje te klaren met als resultaat dat ik zelf een aantal keren in het water viel en tenslotte langs de andere kant hem er af haalde. Rolf kon ondertussen niet zo goed meer op zijn benen staan. Hij zou op het vlot gaan zitten. In plaats van er op te gaan zitten viel hij er op met zijn benen in de lucht. De mannen hielpen elkaar met de reddingsvesten. Ze stonden wat te sukkelen aan het vlot. Hanne en ik stonden op een veilige afstand te lachen met hun mannelijke manier van de zaken aanpakken. Rolf was superblij met zijn reddingsvest en heeft dit dan ook de hele tocht vermeld.
Eenmaal terug zouden Tristan en Rolf vis gaan kopen voor de maaltijd. Een paar uur na hun vertrek kwamen ze terug zonder vis, ze hadden wel bier gevonden. Rolf filosofeerde nog wat over het feit dat Afrika toch fantastisch was terwijl we onze lekkere maaltijd (zonder vis) opaten. Ondanks of dankzij de zotte kuren van deze overjaarse hippies hadden we drie fantastische dagen beleefd en konden we de volgende dag tevreden terug naar Zomba keren. Ik vermoed dat menig Achter-Olenaar het goed had kunnen keren bij dezen hippie, ze lopen ook overal rond hé.

Dinsdag
Aangezien er slechts één bus vanuit Monkeybay naar Zomba was en deze om vier uur 's morgens vertrok stonden we om drie uur op. Helemaal on-Afrikaans vertrok ze echt op tijd. Moe, maar tevreden begonnen we aan de terugtocht. Om negen uur waren we terug in Zomba. We winkelden nog snel, aten iets en wandelden onze geliefde berg op om de volgende dag terug naar het project te gaan.