lake of stars

Zaterdagmorgen stonden we om half zeven gepakt en gezakt klaar om naar de bushalte te wandelen. Deze keer met bestemming Mangochi. We zouden naar the lake of stars gaan, één van de bekendere muziekfestivals van Malawi. We hadden ons op voorhand een weekendkaart aangeschaft voor 6000 kwatcha (ongeveer dertig euro). Vanuit Westers oogpunt kan je dit beschouwen als een goedkope kaart maar in Malawi kost de kaart ongeveer evenveel als het maandloon van de gemiddelde Malawees. We stelden ons dan ook de vraag wie we op het festival zouden treffen. Ik had wel zin in een echt Afrikaans festival maar besefte dat de meeste Malawezen de kaart niet zouden kunnen betalen. Toch wel spijtig. Stiekem hoopte ik dat er rond de plaats waar het festival werd gehouden veel Malawezen zouden zijn met standjes, muziek, … zodat ik daar wat kon rondhangen.
Het festival vond plaats op het domein van Nkpola lodge, een verblijfplaats voor de iets rijkere toerist. Aangezien dat wij niet echt onder deze noemer vallen (en ook geen zin hadden om op deze manier in Afrika te zijn) besloten we om geen overnachtingsplaats te reserveren maar daar te bekijken waar we konden slapen. We veronderstelden dat er nog andere backpackers zouden zijn die waarschijnlijk op het strand zouden slapen en besloten om ons ook een plaatsje te zoeken onder de sterrenhemel. We namen het hoeslaken van onze slaapzak mee zodat we niet met een zware zak moesten sleuren, in Afrika is het toch warm, de pret kon niet op. We zagen het al helemaal voor ons: wij al slapend in het zachte zand aan het Malawimeer onder de Afrikaanse sterrenhemel. Uit veiligheidsoverwegingen hoopten we dat er nog andere enthousiastelingen waren om deze ervaring met ons te delen (liefst van op een afstandje, juist ver genoeg om ons te beschermen moest het nodig zijn:)}
Omstreeks 14u kwamen we aan. Aan de ingang werd er gevraagd of we op de camping wilden verblijven of niet. Om onze veiligheid te garanderen namen we het besluit om hier gebruik van te maken. De camping bestond uit gras met bomen en een stuk strand. Vanop het strand keek je uit op het Malawimeer. We zouden dan toch in het mulle, zachte warme strand kunnen slapen. Enerzijds waren we tevreden dat we op een veilige plaats konden overnachten, anderzijds zorgden deze onverwachte kosten wel voor een serieuze streep door mijn plannen om geregeld een mojitootje te drinken.
Nu we een tijdje in Malawi verblijven merken we dat we meer en meer volgens Malawese normen denken wat geld betreft. We hadden beiden tienduizend kwatcha bij(vijftig euro), in Malawese ogen heel veel geld. Dit festival was echter georganiseerd door een Engelsman en gericht op Westerlingen en de rijkere Afrikaan. De prijzen waren volgens onze normen zeker niet te hoog, laat ons zeggen zelfs goedkoop, maar na een tijd door te brengen tussen de mensen van Malawi, al wetende met hoe weinig geld de mensen hier de maand moeten rondkomen, kon ik het toch niet laten om een aantal keren over de prijs na te denken voor ik iets kocht.
Het festival zou om 15u starten. In afwachting nestelden we ons op het strand en zwommen wat om af te koelen. Naar goede Afrikaanse normen stond het eerste groepje rond 17.30u klaar. Er was nog niet te veel volk, de plaats was redelijk idylisch en het groepje redelijk Afrikaans. Dat zat wel snor, tevreden lag ik op het strand wat te genieten van de muziek en de laatste zon van de dag.
Iets later kwam er echter meer volk aan en werd de muziek meer Westers. Drank en eten werden overdadig geconsumeerd. Eigenlijk zoals een festival bij ons. Ik wist op voorhand dat het festival meer de Westerse toer zou opgaan. Ik zou een klik moeten maken als ik er van wilde genieten. Ik dacht dat dit niet zo een groot probleem zou zijn en had niet verwacht dat de cultuurschok zo groot zou zijn. Toen ik zag dat borden maar half werden leeggegeten, glazen, flesjes nog bijna vol werden weggezet terwijl er op honderd meter van het festival mensen waren die bijna niets bezaten, waarschijnlijk regelmatig honger leden, kon ik niet begrijpen dat er niet zorgvuldiger met deze zaken werd omgegaan. Ik stelde me de vraag wat de mensen van Sitima van heel het gebeuren zouden vinden en was blij dat ze niet konden zien hoeveel eten en drinken er werd weggesmeten.
Op een gegeven moment was er de éne of andere hiphopper die een liedje over zijn lievelingsauto had gemaakt. Hij vroeg naar de lievelingsauto van iedereen en of iedereen hardop mee Mercedes Benz kon zingen (zijn favoriete wagen).
In België zou ik heel dit gebeuren waarschijnlijk aan me laten voorbijgaan, hier had ik het na dit lied echt wel gehad. Ik zou de eerste bus terug naar Zomba nemen. Temperamentvol als ik kan zijn was ik al aan het bedenken hoe snel ik mijn valieske kon pakken en desnoods te voet richting Zomba zou stappen (vijf uur met de bus, dat is slechts een aantal daagskes stappen hé). Nog voor ik kon overleggen met Hanne om deze plannen tot uitvoering te brengen zaten er twee Afrikanen bij ons die maar niet weg wilden gaan. We hadden al geregeld wat mannen moeten afwimpelen maar deze keer leek het niet te lukken. Uiteindelijk besloten Hanne en ik naar het andere podium te gaan om aan ze te ontsnappen. In eerste instantie wilden ze meegaan maar na enige heel duidelijke boodschappen zagen ze in dat ze beter op zoek konden gaan naar andere slachtoffers. Aan het andere podium was een dj aan het spelen en stonden voornamelijk blanken zo uitdagend mogelijk te dansen. Toch een heel spektakel om te volgen hoe verschillende versierpogingen werden ondernomen, wel niet interessant genoeg om te blijven hangen. Om twee uur wandelden we naar de camping. We zouden ons gaan installeren onder de Afrikaanse sterrenhemel in (zoals al eerder vermeld) het mulle, zachte, warme zand. Ook dit was iets of wat verkeerd ingeschat. Het zand was ondertussen ijskoud en steenhard. We probeerden er het beste van te maken en legden ons achter een tentje. Regelmatig passeerde er volk of bewakers die nonchalant een groot geweer in hun nek mee sleepten. Ik zag mezelf al in mijn gat geschoten worden als een bewaker struikelde van het staren en zijn geweer zou afgaan. We konden wel niet zeggen dat we niet bewaakt werden. Zelf was ik ook iets alerter aangezien ik niet neergeschoten wou worden. Van veel slapen was er dus niet echt sprake. Toen ik eindelijk in slaap sukkelde werd ik wakker door een dame die maar “get out” bleef krijsen. Hanne was ook wakker geroepen, samen mochten we getuige zijn van een Afrikaan die uit een tent kroop en timide sorry zei. Hij was blijkbaar in dronken toestand in de verkeerde tent gekropen en moest nu afrekenen met een hysterische vrouw. Hij stond nog eventjes volledig van slag en beteuterd te kijken voor hij op zoek ging naar zijn eigen tent. We sliepen bijna terug toen er plots een storm uitbrak. We keken elkaar aan terwijl het zand in ons gezicht vloog en moesten kei hard lachen. Dit was toch niet meer mogelijk? We wilden graag dicht bij de natuur zijn, nu waren we echt heel dichtbij, doel bereikt zullen we zo maar zeggen. Rond half vijf werden we nog een keer wakker en konden we de zonsopgang boven het Malawimeer zien, wondermooi. We besloten om er het beste van te maken en toch te blijven.
Omstreeks zeven uur gingen we op zoek naar koffie of thee. Aangezien dit nog niet te verkrijgen was zetten we ons op een stoel op twee meter van een standje zodat we in 't oog konden houden wanneer er koffie/thee was. Om half negen (slechts onderhalf uur laten) was er iets om te drinken, om negen uur doken we het Malawimeer in. Niet veel later kwamen we een oude bekende tegen: zatte Rolf van Monkeybay. Hij was nog steeds of terug zat en sukkelde bijna in het Malawimeer nadat hij iets was komen zeggen. Gelukkig vond hij zijn weg terug naar het strand voordat hij in het water viel. De dag werd beter en beter. Heel wat mensen waren al vertrokken of moesten een kater verwerken waardoor het rustiger was. De mannen hadden door dat ze beter jacht maakten op andere meisjes, rastamannen dansten enthousiast in het rond (met broeken die zo laag hingen dat Hanne geregeld de neiging moest onderdrukken om ze op te trekken). De cultuurschok die ik de dag voordien had ervaren was iets minder groot, ik kon terug genieten van het festival en sloot de dag al dansend af.
Na nog een bijna slapeloze nacht (maar wel een geweldige sterrenhemel) liepen we rond vier uur terug naar de bushalte. Op de bus zat ik naast een dame die schijnbaar nood had aan lichamelijk contact. Ze zat geregeld op mijn schoot, lag op mijn arm,... Op een gegeven moment stopten we ergens waar ze broodjes kocht. Ze wou nog een drankje kopen. Toen ze rechtstond was ik me net aan het afvragen of ik het me inbeeldde dat er broodjes op mijn hoofd lagen. Nog voor ik hier uit was rolden de broodjes richting mijn nek. Jaja, ze had de broodjes op mijn hoofd gelegd (ze zaten gelukkig in een zakje). Hanne en ik lagen plat van het lachen. We waren zo moe dat we beiden voortdurend in lachbuien uitbarstten. De mensen rond ons amuseerden zich hier kostelijk mee. Ook de dame met broodjes zorgde voor het nodige vertier. Omdat ik het “op het hoofd dragen” nog niet volledig onder de knie had besloot ik om de broodjes even voor haar vast te houden. Ze wist dit wel te appreciëren en vertelde me hoe mijn broodje in het chechewa noemden. Toen ik het achterna zei verscheen er een glimlach op haar lippen. Iets later viel ze in slaap met haar hoofd op mijn schouder. Ik kon me niet voorstellen dat dit in België zou gebeuren.(waarschijnlijk krijgt ge dan een goei pak slaag), de ongedwongenheid van de mensen vind ik super.
Ondanks het feit dat ik op zaterdag veel moeite zou gedaan hebben om terug in Zomba te raken ben ik toch blij dat we zijn gebleven. Ik moest even door de zure appel bijten om de mooie/leuke dingen te kunnen ervaren. Er zijn altijd verschillende invalshoeken om naar de dingen te kijken. Met de Malawezen in mijn achterhoofd vond ik het enerzijds moeilijk om de eerste dag vrolijk deel te nemen aan het festivalgebeuren, anderzijds deed het me (nog maar eens) beseffen hoeveel geluk wij hebben dat we ons geen zorgen hoeven te maken over eten, drinken, ... Dit zorgt er voor dat ik me bij tijden om hele kleine dingen de gelukkigste mens op aarde voel.