enkele persoonlijkheden van Sitima

Nu we een aantal weken in Malawi zijn beginnen we de mensen meer en meer te kennen. Om de verschillende persoonlijkheden in het project toch een beetje een gezicht te geven wil ik nu enkelen van hen voorstellen aan jullie.

Sam

Sam is een leerkracht die tov de rest van de leerkrachten uitblinkt in Engels en momenteel alleen staat bij het oudste klasje omdat zijn collega zwanger is. Sam is een gedreven persoontje en wil graag dat alles goed geregeld is. Zo had hij bijvoorbeeld maandagmorgen om 6.10u al vier keren proberen te bellen om door te geven dat de chauffeur van de jokergroep hen niet had kunnen ophalen owv een defect aan zijn busje. Sam belde om te vragen of we zijn excuses nog eens aan Catherine konden sturen ook al was ze al lang op de hoogte. Voor ons was het heel raar dat hij zo vroeg zo vaak had proberen te bellen enkel en alleen om dit te vragen. (en op dat ogenblik ook niet al te best voor mijn humeur) Wanneer ik hem nadien dan voorstel om in de toekomst wat later te bellen als het niet om dringende zaken gaat vindt hij dit geen enkel probleem. In het begin wisten we niet goed wat we van hem moesten denken aangezien hij nogal vaak belde voor "naar onze mening" kleine dingetjes. Nu heb ik de indruk dat hij gewoon echt zijn best wil doen. We merken nog wel heel wat cultuurverschillen als we met hem praten maar momenteel kunnen we de humor hier van zien terwijl we eerst niet goed wisten wat Sam juist van zin was. Sam geeft ook voetbaltraining aan de meisjes.

Berta

Berta is een leerkracht van de kleinere klasjes. Zij is net ziek geweest. Ze gaat heel goed met de kindjes om. Haar neefje (little Johan) heeft in het ziekenhuis gelegen. Hij is ongeveer een jaar. Berta heeft hem een aantal keren meegebracht naar school. Maar omdat hij nog steeds ziek is heeft ze hem terug thuis gelaten. Berta lijkt een hele lieve warme vrouw die met de nodige toewijding voor haar neefje zorgt.
de moeder van Alexander (een leerkracht).

Zij staat in de keuken en is secretaresse van de CBO. Als er een ceremonie wordt gegeven kleedt ze zich helemaal op en staat ze volop te dansen. Ze is dol op foto's en vraagt veel aan ons om onze camera nog eens boven te halen. Terwijl al de vrouwen zich in het zweet werken slaagt zij er toch telkens in om met een stralende glimlach recht in de lens te kijken, best grappig.
Beatrice

Beatrice staat in de keuken en heeft toch al een zekere leeftijd. Als ze over de speelplaats loopt merk je dat ze met veel respect wordt bejegend. Ik vermoed dat dit komt door haar leeftijd en het feit dat ze in de keuken staat. Eten is heel belangrijk hier. Beatrice praat geen Engels maar probeert aan de hand van gebaren de dingen duidelijk te maken. Ze is heel vriendelijk. Vorige week hoestte ze. Toen ik gisteren naar de keuken ging maakte ze me duidelijk dat ze zich ziek voelde. Hanne en ik hadden dit al een aantal dagen in de gaten en zagen haar met sprongen achteruit gaan. Ik vroeg haar of ze naar een dokter kon. Door de taalbarrière was het heel moeilijk om me duidelijk te maken. Ik vertelde haar dat Mieke in september terug zou komen en dat we dan eventueel iets konden doen aangezien we niet over een auto beschikken om Beatrice te vervoeren. Ik wist ook niet goed of dit nodig was of niet. Het was geen prettig gevoel om zo weinig te kunnen doen. Deze morgen ben ik onmiddellijk gaan kijken of Beatrice er was. Ze was thuis omdat ze ziek was. We zijn haar gaan bezoeken. Beatrice lag buiten op een rieten matje in een oude deken gewikkeld. Agnes (zij zorgt voor het materiaal in de school en kan ook wel wat Engels) was meegegaan om te vertalen. Beatrice zei dat ze dacht dat ze malaria had en dat ze al pillen aan het nemen was. Ondanks het feit dat ze redelijk ziek was zette ze zich toch recht toen wij er waren. Ook al weet ik dat dit in Afrika dagelijkse kost is, toch vond ik het heel confronterend om zo weinig te kunnen doen en om te zien dat de trotse vrouw van een week geleden nu nog een hoopje ellende was. Ik hoop dat ze binnen een aantal dagen genezen is en terug als een koningin over de speelplaats kan gaan.

Het feestvarken van Sitima

En ook hier hebben we een feestvarken. Ik ken haar naam niet maar telkens als er iets te doen is staat ze als luidste te dansen en te zingen. Het is een heel energieke vrouw en ze straalt plezier uit. Twee weken geleden is ze komen helpen om de kindjes een aantal spelletjes duidelijk te maken, een week geleden stond ze de voetbalploeg luidkeels aan te moedigen en een beetje te cheffen over de training. Deze week kwam ik haar te voet tegen nabij Zomba en zwaaide ze al van ver. Ik vind het dan ook een plezier om deze vrouw tegen te komen en als iemand de naam van feestvarken verdient is zij het volgens mij.

De Freddy

De laatste persoon die ik vandaag wil voorstellen maar zeker niet de minst belangrijke voor mij is "de Freddy". De Freddy is een dwergje en heeft volledig mijn hart gestolen. Hij is niet enkel een kleuter in Malawi maar ook nog 1 met een groeistoornis, wat het voor hem toch nog iets moeilijker maakt denk ik. Dit belemmert hem echter niet om vrolijk en ondeugend de speelplaats onveilig te maken. Toen ik de eerste keer over de speelplaats liep tikte er iemand op mijn been, lachte luidkeels en liep vervolgens met een ondeugend gezichtje weg. Jaja: het was de Freddy. Als er op de djembee wordt gespeeld is de Freddy van de partij en tijdens het dansen is er maar ene die zo idioot staat te springen als hem. Het moet gezegd worden: de jongen heeft ritme in zijn lijf. Eigenlijk noemt hij niet Freddy maar ik kan zijn naam niet goed verstaan en al helemaal niet onthouden dus als ik hem zie roep ik:" Ha de Freddy!" De door mij gedoopte Freddy vindt dit geweldig en wanneer ik hem voorbij ga zonder hem te zien hoor ik hem "Vierle" roepen (Veerle is te moeilijk). Heel schattig om te horen. Als ik zie hoe vrolijk dat kereltje door het leven loopt ondanks zijn toch niet gemakkelijk leventje dan smelt mijn hart.

Deze week zijn we in de school gestart met weekkalenders te maken. Verder willen we aan de hand van foto's proberen om iets meer structuur in de klasjes te brengen (vooral voor de kleinsten). De leerkrachten waren enthousiast over het idee dus we vinden het zeker het proberen waard. We zullen zien of het lukt of niet.

Ik kan jullie tevens meedelen dat we tot aan Kuchawe zijn geraakt zondag (toch goed voor een twintigtal kilometers bergop en bergaf), dat ik niet in het zak ben gezet en nu de eigenares ben van een kleedje gemaakt door een Afrikaanse kleermaker (ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat hij het nog wel in alle haast aan het maken was toen we het kwamen ophalen maar dit maakt het extra leuk en Afrikaans) en dat we gisterenavond een klopjacht hebben moeten organiseren op een vreemd wezen dat in ons huisje was binnengedrongen (mijn aandeel was vooral het op de zetel staan met een badmintonraket in mijn handen en de gepaste gillen produceren, Hanne heeft het beest koelbloedig vermoord zodat we veilig konden gaan slapen). De bewakers hebben zich weer goed geamuseerd met ons, de twee blanke piskes van Zomba-plateau.

Tot de volgende keer,

Veerle