trouwfeest, freetzakskes of niet?

freetzakje aan het dessertbuffet

het gelukkige paar

freetzakje met bananenbrood

Vrijdagnamiddag zijn de zusjes en de kindjes van Richard langs geweest om zich door ons te laten verwennen met een drankje en wat chips terwijl ze een filmpje keken op de computer. Het was schattig om te zien hoe ze hier in op gingen. We hebben afgesproken dat we ze volgende keer leren badmintonnen. Na hun bezoek hebben we volgens de tips van de kokkinen van Sitima ons eerste bananenbrood gebakken. Het is gelukt!

Gisteren zijn we naar het trouwfeest geweest. De familie van de bruid en bruidegom kwamen net aan toen wij bij de kerk waren, ze zaten met zijn allen te zingen in de bak van een pick-up truck. Iedereen mocht binnen plaats nemen op een stoel. Vooraan in het kerkje stonden een zetel en wat stoelen met zicht op de genodigden. Deze plaatsen waren bestemd voor het huwelijkspaar, de bruidmeisjes en de ouders. Toen het koppel aan de kerk kwam reden ze met de auto luid toeterend voorbij en liepen de meeste mensen naar buiten om achter de auto te dansen. De auto passeerde zo enkele keren. Iets later kwam iedereen terug naar binnen zodat de trouwers hun intrede konden maken. Ze werden al dansend voorgegaan door bruidsmeisjes/jongens en hun ouders. Nadat ze plaats hadden genomen riep een man vanalles door een micro. De bedoeling van heel het gebeuren was dat de genodigden hun geld al dansend naar voren zouden brengen. In tegenstelling tot onze cultuur, waar er niet gepraat wordt over het bedrag dat je geeft, werd er hier met geld gezwaaid en uitgeroepen hoeveel er al bijeen was gehaald. De mensen wisselden hun geld in tegen kleinere briefjes zodat ze zo veel mogelijk naar voor zouden kunnen gaan. Sommige mensen stonden wel vijf minuten voor het bakje te dansen en gaven een hele show voor ze hun geld gaven. Wij moesten ons geld natuurlijk ook in zo een bakje gedeponeerd krijgen. Ik zag het niet echt zitten om zelf een hele show te geven maar als blanke kan je natuurlijk niet ongemerkt snel wat geld in de bakjes gaan leggen daarom zwierden we wat met onze heupen en legden vliegensvlug het geld in het bakje. De mensen vonden het geweldig om al dansend hun geld naar voor te brengen en de man aan de micro spoorde iedereen geregeld aan om meer te brengen. Diegene die konden gaven hier gehoor aan. Na een viertal uren was iedereen zijn geld op, wat dan ook het einde van het feest betekende. Het was een hele beleving. Na het feest besloten Hanne en ik via een binnenweg terug naar het huisje te wandelen. Voor ik het wist zat ik vast in 1 of ander patattenveld en lag ik bijna met mijn gezicht in het zand (en dit alles in mijn nieuw kleedje). Hanne had een veilige pad genomen, ik dacht dat het patattenveld sneller zou zijn. Eenmaal in het veld was ik (weer) te koppig om uit het veld te komen en had hier nadien natuurlijk (weer) spijt van. Toen ik er eindelijk uitraakte stond Hanne me op te wachten om onze favoriete berg te voet te beklimmen. Om op de weg van de berg te geraken moesten we over een goot springen. Natuurlijk schoof ik hier uit en lag ik bijna op straat. Zowel Hanne als de voorbijgangers vonden dit grappig genoeg om me hard op uit te lachen. Dorstig, vuil en een tikkeltje beschaamd besloot ik dan maar om zo snel mogelijk de berg op te klefferen om in het huisje veilig in de zetel te gaan zitten. (Hier ben ik niet uitgevallen maar wel door een tiental muggen geattaqeerd)

Vandaag zijn we nog eens naar kuchawe gewandeld. We waren sneller boven als vorige week en het heeft ons minder moeite gekost. Nadat we aan de plaatselijke kraampjes wat onderhandelden over de prijs van de verschillende spullen en Hanne een armband en pen kocht wandelden we door naar Kuchawe zodat we konden deelnemen aan het buffet. Toen we net binnenkwamen kwam er een zwarte man tegen ons praatten. Ik dacht dat het iemand van Malawië was en besloot om vriendelijk te knikken maar om hem voor de rest te negeren aangezien we net tien kilometer berg op hadden gewandeld en we heel vaak worden aangesproken door Malawiërs, vaak met de bedoeling om een langere vriendschap op te bouwen of iets te verkopen. Eenmaal aan tafel zagen we dat de man ook op het terras zat. Niet veel later stond hij aan onze tafel om zichzelf en zijn vrienden voor te stellen. Blijkbaar was hij van Amerika ( Hollywood) en de andere twee van Zweden en Polen. Het waren modellen die een fotoshoot kwamen doen voor een of andere magazine. (Ik denk dat zijn ego toch wel een klein beetje een bluts had gekregen door het feit dat hij werd genegeerd). Al bij al waren het vriendelijke jongens die het tof vonden dat we vrijwilligerswerk deden. Ze hadden ons de berg zien opwandelen terwijl ze ons met de auto passeerden en waren er vrij zeker van dat we niet zouden aankomen voor de volgende dag.

Tijdens het gesprek konden Hanne en ik echter aan niks anders denken dan aan het feit dat het buffet al open was en we niet konden aanschuiven voor ze zouden vertrekken. Toen ze eenmaal recht stonden was het eerste dat Hanne zei: "Eindelijk, nu kunnen we gaan aanschuiven!" Ik kon hier alleen maar mee instemmen. We zijn dan ook nog maar eens tot de conclusie gekomen dat we gewoon twee freetzakskes zijn waarbij de beleefdheid ver te zoeken is als we kunnen aanschuiven aan een buffet:)

Na een rijk gevuld weekend duiken we morgen terug in de harde realiteit van Malawi. Toch vind ik dit zeker zo fijn. De vriendelijkheid van de dorpelingen, het zotteke uithangen met de kindjes, ... Ik zou het nog niet willen inruilen voor tien buffetten :)

We hebben met de leerkrachten afgesproken dat we deze week elke dag een klas een halfuurtje apart zullen nemen om nieuwe spelletjes aan te leren. Aangezien spelletjes spelen nu net één van mijn favoriete bezigheden is kijk ik er al naar uit!!

groetjes,

Veerle