Op "den" berg!

Toen we hier twee weken geleden aankwamen zagen we dat we in een huisje op een berg zouden gaan wonen tijdens de periode dat we in het project zouden helpen. Nu is het zo dat ik met dieje berg ondertussen een serieuze haat-liefde verhouding heb ontwikkeld. Op zich is dat eigenlijk wel nen schone berg met een fantastisch uitzicht, we geraken er ook heel gemakkelijk van af. Met de fiets zijt ge beneden voor dat ge het weet. Maar, en hier komt de maar, wat dat ne mens moet doen om op dieje berg te raken dat houdt ge ni voor mogelijk. Elke weekdag fietsen wij van de school terug naar ons huisje en moeten wij als laatste stuk steil omhoog. Ik ben dan ook een hele koppige ezel op dat gebied en ga puur op zuivere wilskracht naar boven en vervloek de berg ondertussen. Terwijl ik zweet als een paard, een hoofd heb als een tomaat en vloek als ne ketter probeer ik dan ook nog eens goeiedag terug te zeggen tegen al diegenen die me begroeten waardoor dat ik bijna van mijne fiets val. Menig inwoner van Malawi heeft me de voorbije weken al aangestaard met een ongelovige blik omdat ik op mijne fiets blijf zitten en ni slimmer ben en afstap. Eenmaal aangekomen aan het huisje moeten we eerst vijf minuten bekomen, dan douchen omdat het vuil van het werk op de school zich vermengd heeft met ons zweet en tenslotte nog een half uur bekomen. Aangezien we ons met de fiets verplaatsen, voor 18u moeten binnen zijn voor de veiligheid en we toch een stukje van het centrum zitten hebben we niet zo veel mogelijkheden om extra dingen te doen. Ook 's avonds is er niet veel meer te doen buiten wat praten, in onze dagboek schrijven of wat den onozele uithangen. Voor twee westerse,actieve meisjes als wij kan deze berg toch wel een klein trauma in de hand werken. We hebben ons dan ook serieus moeten aanpassen. De eerste week verliep dit niet zo simpel. De electriciteit viel daarenboven nog geregeld uit en in menig gesprek kwam de zin: we zitten vast op deze berg (vergezeld met de nodige kreten) terug. Bij het ontbijt was 1 van de eerste dingen die ik meermaals zei: we zitten hier op nen berg hé. We voerden dan ook kleine therapeutische gesprekken met elkaar om ons hier door te slepen.
Nu we twee weken verder zijn zitten we al meer in het Afrikaanse ritme en komen we al meer op vriendschappelijke voet met de berg. Enkel als we hem oprijden is deze vriendschap ver zoek maar we zijn niet haatdragend dus na het douchen vloeken we toch al niet meer op de berg. We kunnen nu zien dat we toch wel een cultuurschok hebben moeten verwerken. Als vrijwilliger heeft dit toch een sterkere impact op mij dan als toerist. Het feit dat we dan ook nog eens moesten wennen aan rust (terwijl we in België beiden hyperkineten zijn) was wat veel in 1 keer. Dus dieje berg zal uiteindelijk, na de nodige tijd en aanpassing, tot onze vriendenkring gaan behoren hopen we.
Maar nu genoeg over de berg, we hebben deze week toch ook weer een aantal fantastische dingen mogen meemaken. Zo vond gisteren het afscheid van de groep Nederlanders en Filip plaats. Al de leerkrachten en de hoofden van de verschillende dorpen waren aanwezig, in het begin werd er gedanst en gezongen. Hierna werden door enkele hoofden en de directrice van de school verschillende speeches gegeven. Tijdens de speeches kwam tot uiting hoeveel respect de mensen hebben voor Johan en Mieke en hoe sterk ze waarderen wat er wordt gedaan. Er werd zelfs een keer verwezen naar een concreet voorbeeld waarin zij nog konden veranderen om nog beter voor de kinderen van de school te zorgen. Iedereen was op zijn paasbest gekleed en toch stonden er nog verschillende "hogergeplaatsten" met scheuren in hun kledij. De manier waarop deze mensen hun best willen doen ontroerde me sterk en gaf me een energiestoot om zelf nog beter mijn best te doen om zo goed mogelijk te helpen. Op het einde van de ceremonie dansten en zongen de vrouwen buiten en deden ze teken naar me om mee te doen. Ik twijfelde even aangezien mijn Afrikaans ritme nog niet helemaal op punt staat maar besloot om toch maar mee te doen, dit vonden ze geweldig (Het is voor mij nu ook duidelijk dat ze er geen probleem mee hebben om me uit te lachen, ook die ongeremdheid is fantastisch als je ego het aankan).

Vandaag is Filip vertrokken waardoor Hanne en ik nog alleen op het project zijn. Er zijn dan ook al verschillende mensen zaken aan ons komen vragen. Zo vroeg Agnes bijvoorbeeld of ze een zak kreeg die in het materiaalkot stond. Toen ik er op door vroeg bleek dat dit voor persoonlijk gebruik was. Toen ik haar antwoordde dat we best op Mieke wachten om dit te beslissen aangezien de anderen misschien ook graag zo een zak hadden zei ze dat ik een hele goede beslissing had genomen door haar de zak nog niet te geven. Je moet het ze nageven: ze zijn wel eerlijk. Ik vind het volkomen te begrijpen dat Agnes probeert om de zak in haar bezit te krijgen ook al weet ze dat het zo niet werkt. Daarom vind ik het ook extra fijn als ze nadien kan zeggen dat het een goed besluit is geweest en ze niet boos is.

Eén van de bewakers wou dan weer een voorschot op zijn loon. Hij deed een heel verhaal over een probleem dat hij had waar hij geld voor nodig had. We wilden de boot nog wat afhouden maar het verhaal was zo schrijnend dat als het waar was (wat we niet weten en eigenlijk wat betwijfelen) hij het geld echt nodig had. We hebben hem dan wel gezegd dat hij er rekening mee moet houden dat hij hier voor de rest van de maand mee moet toekomen, dat we het enkel gaven omdat het dringend was en dat hij niks meer krijgt tot de lonen worden uitbetaald. Toen we het nadien met twee bespraken bedachten we dat we hem misschien beter wat hadden laten wachten maar om dit goed te kunnen beslissen denk ik dat we wat langer hier zouden moeten zijn en de mensen beter zouden moeten kennen.

Morgen komt er een groep van joker op bezoek. Eerst gaan ze naar lake chilwa, nadien komen ze naar de school waar ze zullen overnachten. Om naar lake chilwa te gaan was er een busje geregeld en 1 van de leerkrachten zou meegaan als gids. Nu bleek vanmiddag dat het busje misschien een probleem zou zijn. Sam, de leerkracht, zou dit navragen en iets laten weten. Om half vier hadden we met de reisbegeleidster van joker afgesproken. Sam belde om te zeggen dat het busje niet in orde was en hij zou proberen om iets anders te regelen. Tegen 5u kwam hij op de afspraakplaats aan met een ander busje. Ook Sam begon een heel verhaal over het wat en waarom van het busje. Toen we vroegen of hij dit voor dezelfde prijs had kunnen regelen kwam het er op neer dat dit niet het geval was. Om eerlijk te zijn hadden we hier al een vermoeden rond. Maar nu was het zo dat Sam dacht dat er een lager bedrag was afgesproken dan gepland waardoor het toch nog op hetzelfde neerkwam. Dit was dan toch mooi meegenomen. Toen de bus helemaal geregeld was begon Sam te vertellen dat hij geen geld meer had en helemaal terug naar Sitima moest. Hij vroeg of het misschien mogelijk was dat hij in Zomba kon blijven. Bij heel het gebeuren rond het busje hadden we al een raar gevoel waardoor we toch wel wat op onze hoede waren. Omdat we Sam niet gewoon geld wilden geven spraken we af dat hij al een voorschot kreeg op de tip die hij zou krijgen als gids. Met dit geld zou hij terug naar Sitima kunnen. Sam leek tevreden en wij hadden een oplossing gevonden zonder hem gewoon geld te geven. Indien heel het verhaal van Sam klopte had hij wel heel hard gewerkt om alles in orde te krijgen. Het probleem was echter dat we beiden het gevoel hadden dat er iets niet klopte. We hebben Sam wel bedankt voor zijn inspanningen om het busje te regelen en laten blijken dat we dit waardeerden. We hebben hem tevens laten weten dat we niet met de auto kunnen rijden owv de verzekering en voor het donker zelf terug thuis moesten zijn zodat hij wist dat we niemand kunnen vervoeren. Sam zei ons dat hij zou thuis raken. Omstreeks half acht kregen we echter telefoon dat hij geen taxi had gevonden en te voet naar huis aan het wandelen was. Dit zorgde er voor dat we helemaal niet meer wisten wat we van het gebeurde moesten denken. Om 5u stond hij klaar om te vertrekken en om half 8 belt hij dat hij aan het wandelen is. Wat moeten we hier toch allemaal mee doen? We vinden het echt vreemd en willen graag dat alles zo goed mogelijk geregeld is voor iedereen zonder dat er geprofiteerd wordt. Dit is een echte evenwichtsoefening, zeker als je nog niet helemaal vertrouwd bent met de cultuur. Nu Filip weg is zijn we er "volle bak" ingesmeten. Dit is een hele uitdaging. We vinden dit beiden heel fijn maar zijn zeker nog zoekende. Ons respect voor Mieke groeit hier met de minuut. Het is niet simpel om dit helemaal alleen in te schatten en te regelen. Mieke kent de mensen wel beter maar toch moet zij ook voortdurend met zulke situaties omgaan. Na twee weken kan ik ook wel begrijpen dat ze haar hart heeft verloren aan deze mensen, dit land en voor dit project al het mogelijke doet.

Om met een positieve noot te eindigen wil ik nog schrijven dat we vanmiddag met de leerkrachten zijn gaan samenzitten om te bekijken hoe we kunnen helpen en te bespreken wat we zelf hebben geobserveerd. Hier was heel veel openheid rond en de leerkrachten brachten heel wat goede dingen aan. Hun motivatie is hartverwarmend. Met dit in mijn gedachten sluit ik hier af.

groetjes,
Veerle