verder verloop van de eerste week

Hallo allemaal,

We zijn nu een week verder en ons zicht op het project wordt elke dag een beetje verruimd. Hanne en ik kunnen ondertussen enkele woorden chechewa die we dan ook heel veel gebruiken. We zijn tevens gestart met het schilderen van de vloeren van de kleinste klasjes om op deze manier wat structuur te brengen in de indeling. We hebben in elke hoek een figuur gezet zodat de juffen hun klasjes in groepjes kunnen verdelen en hen naar een bepaalde tekening kunnen sturen om daar rond iets bezig te zijn. Twee van de tekeningen zijn tevens spelletjes: twister en een hinkelpark zodat het daar ook voor benut kan worden. Toen we dit plan voor ogen hadden wisten we niet goed of de leerkrachten het goed zouden vinden, of het een meerwaarde zou kunnen zijn voor de klassen. Na overleg besloten we om het toch te proberen en toen ik een dag later in de klasjes keek zag ik verschillende kindjes met twister spelen. Ze hinkelden er wel op, maar hadden toch veel plezier. Ik was superblij toen ik het zag. Aangezien juffrouw Margaret al een hele week alleen staat met heel veel kindjes,omdat Berta ziek is, besloot ik om te gaan helpen. Margaret lijkt heel gemotiveerd en is goed met de kindjes bezig maar het valt toch op dat als ik binnen kom ze extra haar best doet. Dit vind ik wel een beetje spijtig aangezien ik haar wat wil ontlasten door te helpen en ik liever zou willen dat ze gewoon verder doet met wat ze bezig is. Wanneer ik haar zeg hoe goed ze het doet straalt ze en is ze supercontent. Door de manier waarop we door de meesten behandeld worden krijg ik voortdurend het gevoel dat er niet echt sprake is van gelijkwaardigheid. Als ik wil gaan zitten dan bieden de mensen me onmiddellijk een stoel aan terwijl ze zelf op de grond zitten, als ik aan het schilderen ben komen al de kinderen zien en roepen mijn naam, als ik buiten zit hangen er onmiddellijk verschillende kinderen rond mij, ... Ze kennen me eigenlijk helemaal nog niet maar willen wel bij me zijn omwille van het feit dat ik blank ben. Ook als we rondwandelen of fietsen worden we veel nageroepen en is het vaak zo dat er om geld gevraagd wordt. De mensen zijn hier zo arm dat ik het ze ook niet kwalijk kan nemen. Sommigen vragen echter op een nogal bedreigende manier geld. De armoede is hier zo groot dat vriendelijkheid vlug kan overgaan in opdringerigheid om iets te bemachtigen. Ik denk dat het nog een hele tijd zal duren voor deze mentaliteit zal veranderen aangezien het hier echt om overleven gaat.
Door langer hier te zijn kan ik beter zien wat voor een meerwaarde het project aan de mensen van Sitima biedt. Ik hoop dan ook dat ze er nog lang mee kunnen doorgaan. Wanneer we spelletjes spelen met de kinderen staan ze allemaal in de rij om mee te doen en kunnen ze bijna niet wachten tot het hun beurt is. Wanneer ik hier mee bezig ben kan ik alleen maar vaststellen dat het een plezier is om hier aan te mogen bijdragen en hoop ik dat we voor meer mensen iets kunnen beteken aangezien er nog veel kinderen/mensen hulp kunnen gebruiken.
Gisteren heeft Kris met zijn collega's 500 euro binnengehaald voor yoce door mee te lopen voor een goed doel. Kris heeft maar liefst 7,5 kilometer gelopen. In de acht jaar dat we samen zijn heb ik hem dat nooit weten doen. Heel veel dank aan al de mensen die zich hebben ingezet om mee te lopen en vooral aan Kris om hier initiatief in te nemen. Als ik morgenmiddag zie hoe tevreden de kindjes aan het eten zijn zal ik zeker nog eens aan jullie inzet denken.
Hier gebeuren zo veel dingen dat het heel moeilijk is om alles op de blog te zetten. We hebben al heel schrijnende dingen gezien maar ook al mogen delen in hun vreugde. Ondanks het feit dat we dachten dat de cultuurschok wel zou meevallen wordt deze intenser door hier langer tussen de mensen te zijn. En in contact te komen met de soms harde realiteit.