project in sitima

Ondertussen zijn we drie dagen in de school aan het helpen. We staan 's morgens omstreeks 6u op en vertrekken rond half acht met de fiets richting Sitima. De fietsrit is heel leuk, vooral in de dorpen hoor je vanachter al de struikjes mzungu (blanke) roepen door de kindjes. We zwaaien er dan op los. We merken enerzijds dat er al heel veel gerealiseerd is in de school, anderzijds dat er nog heel wat kan en zou moeten gebeuren. Zo zijn er 4 klassen. De 2 oudste klassen zijn op het eerste zicht goed bezig. Ze stimuleren de kinderen om zelf na te denken. In de jongste klassen heerst er echter nog heel veel chaos en is er nog veel ruimte voor verbetering. De eerste 2 dagen hebben we voornamelijk geobserveerd en de eerste contacten gelegd. Het feit dat we de taal niet spreken maakt het allemaal net iets moeilijker. We zijn dan ook gestart met wat basiswoorden te leren. Dit is echter niet zo gemakkelijk aangezien het echt een hele vreemde taal is.
Gisteren gingen de kindjes voor de eerste keer in hun leven op schoolreis. Dit is voor hen iets heel uitzonderlijk. De bus was versierd, al de kindjes waren aan het zingen en mama's stonden naast de bus te juichen en te zingen. Toen de bus moest vertrekken startte ze niet. We moesten ze in gang duwen. Ik dacht dat mijn spierkracht wel zou kunnen bijdragen dus duwde "als nen halve zot" mee aan de bus. Toen ze startte was er weer een heleboel gejuich en vloog er een zwarte vrouw in volle blijdschap rond mijn nek. Ze zwierde me letterlijk in het rond. Ik was een "bitje van mijn melk" zoals ze zeggen maar besloot om maar goed mee te doen. Wat weer voor een heleboel gejuich zorgde. Ik vond het heel ontroerend om te zien hoe blij iedereen was met deze kans terwijl het voor ons doodnormaal is. Zowel de kindjes als de leerkrachten hadden een leuke dag gehad. Morgen gaan de kleinste klassen ook en zal de bus waarschijnlijk terug versierd worden. Dit zou waarschijnlijk nooit gekunnen hebben zonder steun van de "mzungu".
Vandaag zijn we gestart met een poging om wat meer structuur te brengen in de kleinste klasjes. We hebben aan de leerkrachten gevraagd of het goed is dat we enkele ideetjes uitwerken in de klas. Zij waren hier heel enthousiast over wat toch wel aangeeft dat er heel wat motivatie is. Ik heb vandaag aan de kindjes geleerd hoe ze jagersbal moesten spelen. Ze waren hier snel mee weg en vonden het dan ook nodig om heel veel achter mij te lopen (in een temperatuur van ongeveer 32 graden). Na 20 minuten lopen en liters zweet te hebben verloren dacht ik eraan dat ik misschien beter een rustiger spel had uitgekozen :)
Ondanks de vrolijkheid en de motivatie is er ook wel een andere kant aan heel het verhaal. Kindjes die met dikke buiken rond lopen van de honger. Als het tijd is om te eten veranderd de sfeer een beetje en merk ik dat de leerkrachten heel veel nemen terwijl er kinderen zijn die niets krijgen omdat ze niet betaald hebben of te oud zijn voor de school, ... Zo wou ik vanmiddag mijn eten aan een jongetje geven. Het jongetje durfde niet goed dichterbij komen en leek bang. Uiteindelijk heeft hij het bord aangepakt en is hij beginnen te eten. De manier waarop hij dit alles deed zorgde er voor dat ik toch een aantal keren moest slikken. Ik ben dan ook maar snel gaan helpen om een hoop zand te verplaatsen op de bouw. Hier vonden ze het heel grappig om een vrouw met een schop te zien werken, er werd dan ook hard gelachen.
Nadat we klaar waren in de school zijn we met de fiets terug naar Zomba gegaan. Dit was nog maar eens een hele uitdaging aangezien we een redelijke beklimming moeten doen en bijna van onze fiets vallen van de inspanning. Ook dit zorgt voor veel plezier bij de meeste Afrikanen. Plezier alom met die rare blanke meisjes dus!