vlucht naar Afrika en aankomst

Zoals jullie kunnen merken ben ik er geraakt en kan ik op het internet (joehoe). Onze vlucht naar hier was wat men op zijn minst gezegd "woelig" kan noemen. We hebben een aantal tussenstops genomen die niet voorzien waren waardoor we een aantal keren hebben moeten landen en opstijgen met de meest bekwame piloot ooit:) Op een gegeven moment werd er ons meegedeeld dat we nog eventjes langs Congo zouden passeren. Eenmaal daar raakten we vast in enkele luchtzakken en bleven we maar toertjes draaien. Toen het voor iedereen in het vliegtuig heel duidelijk was dat we toertjes aan het maken waren en er werd gedacht dat we het misschien niet zouden halen deelde de piloot mee dat we niet konden landen omdat er een bosbrand was uitgebroken op de landingsbaan. Als deze geblust was konden we landen. De vrouw naast mij was al aan het huilen maar na deze mededeling huilde ze nog vele harder en begon ze te bidden. Na een tijdje, toen bijna iedereen de hoop had opgegeven, konden we dan toch landen. Bij landing zagen we de mannen het laatste vuur nog uitkloppen. Toen we een tijdje op de grond stonden begonnen verschillende mensen te klagen over de verschillende uren vertraging en de onverwachte omweg. De Afrikaanse stewardess bleef kalm, liet ons nog een half uur wachten en kwam dan vragen of we allemaal tevreden waren over de vlucht. Aangezien we nog altijd vast zaten in Congo was dit niet echt de ideale moment om het te vragen. Ze bleef echter lachen en iemand wou haar steunen mits de kleine omkoopsom van enkele biertjes. Voor ons was dit hilarisch (nadat we de zekerheid van overleven hadden). Door de vertraging waren we normaal te laat voor onze volgende vlucht. Dit was echter geen probleem aangezien de Afrikanen anders kijken naar tijd en het vliegtuig stond op ons te wachten. We moesten wel onze zak aanwijzen en kijken of deze echt op het vliegtuig werd gezet aangezien de dragers de zak gewoon terug bij de andere bagage durfden zetten. Eenmaal aangekomen hebben we een taxi genomen. De jongen die met de taxi reed was heel hulpvaardig maar volgens mij nog niet echt op de juiste leeftijd om met een auto te rijden. Toen we dit in vraag stelden lachtte hij dit weg maar een antwoord was er niet bij. Hij reed door het rood en kon maar net over zijn stuur zien maar we hebben er toch veel hulp aan gehad.
Nadat we de nacht hebben doorgebracht bij Doogles (backpackershotel) zijn we op zoek gegaan naar een bus om in Zomba te raken. Niemand wist het juiste uur of zei gewoonweg dat er geen bus kwam maar na een uurtje zaten we toch in een bus. Enkele haltes verder zat de bus stampvol. Naast ons stond een vrouw met een kip in een zak. Toen de bus echt vol zat is deze kip flauwgevallen. Een duidelijk teken dat er geen volk meer bij kon. Achter ons zat een kindje steeds over onze "blanke" armen te wrijven en met zijn vinger in onze rug te porren, zo blanke meisjes in een overvolle bus is blijkbaar iets wat je niet elke dag meemaakt. Al bij al zijn we wel vlot en op een echte Afrikaanse manier in Zomba geraakt waar Filip (de zoon van Johan) ons heeft opgehaald, hij had al twee meisjes bij die met een Nederlandse school in Zomba waren. De rest van de dag hebben we gevuld met uitpakken, eten en ervaringen uitwisselen. Maandag gaan we naar het project. Ik verheug me er al heel hard op.